Beautiful tragedy

I've been roaming around

Lydias Pov

Βγηκα απτο σπιτι και το μερος που νομιζα οτι ηξερα ειχε αλλαξει. Περπατούσα μέρες ή τουλάχιστον έτσι φαινόταν. Που και που έκανα στάσεις για να πάρω δυνάμεις. Και μετά ξανά απ'την αρχή. Το όλο ταξίδι είχε αρχίσει να χάνει το νόημα του. Όλα φαινόντουσαν ίδια και δεν έβρισκα ούτε τρόπο να γυρίσω ούτε κάποιον να μιλήσω. Όλα έμοιαζαν εγκαταλειμμένα. Η ατμόσφαιρα ήταν περίεργη. Και το μέρος το ίδιο τώρα πια. Ήταν σαν ένα ατέλειωτο δάσος. Στο τέλος φαινόταν πάντα πολιτισμος με σπιτια σαν αυτά που έβλεπα πριν και γνώριμα πρόσωπα απο το παρελθον όμως όσο κι αν πλησιαζα δεν εφτανα ποτέ. Το δάσος συνέχιζε για πάντα.

(2 μήνες μετα)
Αποφάσισα να σταματήσω. Έχω χάσει πια κάθε αίσθηση του χρόνου. Και του τόπου. Βρίσκομαι σε ατέρμονη απελπισία. Δεν βρίσκω φως στο τούνελ. Ούτε τέλος στο δάσος. Δεν ξέρω πόσο ακόμη θα αντέξω απομονωμένη σε αυτόν τον έρημο τόπο. Πρέπει να βρω κάπως να επιβιώσω. Για αυτόν. Για εμένα. Για το μέλλον που τόσο εύχομαι να υπάρξει. Δεν γίνεται να ήρθε το τέλος.

(3 μήνες μετα)
Οι προσπάθειες να προσαρμοστώ απέτυχαν. Κάθε τι που προσπάθησα να ακουμπήσω κ να μετατρέψω σε σπίτι,αντικείμενο,οτιδήποτε, γινόταν σκόνη. Ναι,σκόνη. Είναι τρομακτικο. Και όλα αρχίζουν να διαλύονται. Ή τουλάχιστον το μυαλό μου.
Μια ευχάριστη ανακάλυψη είναι ότι δεν χρειάζομαι τροφή ούτε και ύπνο.
Αυτό το μέρος είναι περίεργο. Δεν ξέρω τι είναι αυτό το μέρος. Δεν ξέρω να το ονομάσω. Και δεν ξέρω πια να το περιγράψω με ακρίβεια,συνεχώς αλλοιώνεται και με τρομάζει.
Προσεύχομαι για μια λύση εξ ουρανού για να γυρίσω σπίτι πριν καταστραφω εδώ πέρα.
Ή μήπως αυτός είναι ο ουρανος; Και η λύση δεν έρθει ποτε;