Richt je Pijlen! #netties2017

Hoofdstuk 1

"Wees eens eerlijk, zijn Mike en jij een setje?", vraagt de presentator die over zijn bureau naar me toe hangt alsof we vrienden zijn. Alsof ik hem best een geheimpje kan vertellen. Hij lijkt zelf te vergeten dat we op nationale televisie zijn en heel Engeland met ons mee kijkt. Ik vraag me nog steeds af waarom Mike en ik zulk 'hot news' zijn,of we nu samen zijn of niet. Maar dit is geen vraag die ik van mijn mediatrainer mag stellen. Zeven maanden geleden kon ik me er niets bij voorstellen. De nationale televisie en de roddelpers, dat is vooral die bekende mensen weggelegd, niet voor mij. Nu lees ik bijna wekelijks wat voor flaters ik nu weer heb geslagen, gek word ik ervan. Hoe kom ik hier zo verzeild? Dat zal ik je vertellen.

***

"Dubbel tien,alleen dubbel tien en je bent de eerste vrouwelijke dartspeler die de gemengde Lakeside heeft gewonnen. Koppie erbij, koppie leeg", zeg ik zacht tegen mezelf.

Man! Wat is het hier heet. Het zweet valt in kleine pareltjes van mijn voorhoofd. Ik moet me nu echt concentreren. Ik probeer alleen maar naar mijn pijlen te kijken en wacht rustig af totdat mijn tegenstander terug is van het bord. Hij staat schuin achter me en rolt zijn pijlen heen en weer in zijn hand.

Vijf minuten later sta ik in een hossende menigte op een groot podium met lampen in felle kleuren en mijn opkomst tune op de achtergrond. Ik heb gewonnen! Mijn tegenstander is oprecht blij voor me en het maakt hem niets uit dat hij zojuist heeft verloren. Mij ook niet trouwens,ik heb hier een jaar snoeihard voor gewerkt. Ik heb er alles voor moeten geven maar nu sta ik hier, te midden van al mijn vrienden,familie en alle andere toeschouwers. Ik had het voor geen goud willen missen. Mijn beste vriendin Sophie springt me om mijn nek om me te feliciteren. Haar armen vallen om mijn hals en ze wikkelt me in een stevige knuffel.

"Karli, kijk nu eens wat je teweeg hebt gebracht", roept Sophie in mijn oor. We verstaan elkaar bijna niet door het lawaai in de zaal. We kijken even in stilte over de mensen heen. Ik ben in een jubelstemming. Ik heb het echt gedaan! Ik heb echt, echt, echt gewonnen! Het besef moet nog komen, want deze avond en alles wat er is gebeurd dringt nog niet helemaal tot me door. Het zal wel even duren voordat alles weer normaal is. Als het al ooit weer normaal wordt.

"Waar is Julian?", vraag ik Sophie. Schouderophalend kijkt ze me aan. Ik zucht diep. Julian en ik hebben de laatste tijd wat relatieproblemen ontwikkeld. Ik zou willen dat ik het allemaal op mezelf kan afschuiven, dat het komt doordat ik niet genoeg tijd voor hem heb vrijgemaakt, maar dat is maar de halve waarheid. Julian heeft sinds ons huwelijk ook alleen maar oog voor zijn werk gehad. Je zou denken dat je als pas getrouwd stel van zesentwintig en zevenentwintig de slaapkamer amper verlaat. Helaas is daar bij ons geen enkele sprake meer van. In het begin van onze relatie konden we niet van elkaar afblijven, maar nu drie jaar later lijkt dat nog slechts een vage herinnering.

"Hij is vast onderweg! File of iets dergelijks", stelt Sophie me gerust. Tenminste, dat probeert ze. Ik glimlach naar haar ook al weet ik dat wat ze zegt niet de waarheid is. Julian is in geen velden of wegen te bekennen en dat doet pijn.

"Karli Patten?", vraagt een warme rauwe stem. Ik draai me om en zie een man van middelbare leeftijd tegenover me staan. Hij heeft een dikke bos grijs haar, met daarin een paar enkele zwarte plukken. Hij draagt een donker pak en een geruite stropdas. Die man moet het ongelofelijk warm hebben op een plek als deze, maar hij vertrekt geen spier en er is geen druppel zweet zichtbaar op zijn voorhoofd.

"Uh, ja!", zeg ik twijfelachtig. Deze man heeft een soort status om zich heen die me intimideert. Ik word op slag nerveus van zijn aanwezigheid.

"Mijn naam is Jeffrey Combe. Ik werk voor de Professional Dart Corporation, heb je een minuutje voor me?", vraagt hij. Hij steekt zijn hand naar me uit. Een rilling trekt over mijn rug.

Mijn hart begint sneller te kloppen, zodra ik zijn naam hoor. Zijn Britse accent heeft me niet eens gewaarschuwd. Jeffrey Combe is de CEO  van de Professional Darts Corporation. Ik schud zijn hand en loop met hem mee naar een rustiger hoekje van de zaal. De muziek is hier minder goed hoorbaar. We kunnen rustig zitten op de houten banken. Jeffrey neemt plaats op het hout naast me en zelfs dat voelt intimiderend. Ik heb tot dusver alleen maar kunnen dromen van de woorden die hij daarna beheerst uitspreekt.

"Heb je wel eens nagedacht over een professionele dart-carrière?"

"Al zolang ik me kan herinneren, maar voor een dame is het een stuk lastiger, dan voor een man. Een sponsor vinden is al een hele klus, om nog maar te zwijgen over de eisen die ze tegenwoordig stellen aan de sport", ratel ik. Ik doe mijn klaagzang en praat maar door, zodra ik dat inde gaten heb, houd ik mijn mond. Het kan twee kanten opgaan als het op mijn zenuwen aankomt: ik begin te ratelen zoals ik nu doe, of ik krijg geen woord uit mijn keel.

"Dat is inderdaad waar. Maar toch, ik en de Professional Darts Corporation kunnen er voor zorgen dat die droom werkelijkheid wordt. Ook wij hebben een eisenpakket en je zal naar Engeland moeten verhuizen, voor een tijdje in ieder geval. De eerste maand word je bij Unicorn op de loonlijst gezet en voor kost en inwoning wordt gezorgd", vertelt hij zonder intonatie in zijn stem.

Ik knik ten teken dat ik hem hoor. En ik hoor hem, glashelder. Ik sla alles goed op, in de hoop maar niets te missen en te vergeten van het gesprek.

Ik ben in een opperbeste stemming. We spreken de hoofdlijnen door en ik spreek met hem af, dat ik hem maandag bel met mijn antwoord. Ik heb even tijd nodig om na te denken en het allemaal te laten bezinken. Het feestje gaat nog even door en ik doe er dankbaar aan mee. Het is mijn avonden die laat ik niet verknallen door het uitzicht van thuis, want ik weet dat dit een strijd gaat worden met Julian. Julian keurt dit plan niet goed, dat weet ik nu al. Al is het alleen maar omdat het niet in zijn tien jaren plan past.