Richt je Pijlen! #netties2017

Hoofdstuk 17

'Het spijt me, oké? Ik had het niet moeten zeggen. Ik weet dat het niet jouw schuld is.'

Ik ren door zijn woonkamer achter hem aan. De turquoise muur maakte me bijna vrolijk. Bijna! De afgelopen week hebben we alleen maar ruzie gemaakt over de woorden die ik zei. Nu dreigt hij mijn familieleden en vrienden uit ons huis te weren.

'Je meent er niets van,' zegt hij. Hij staat met zijn rug tegen het aanrechtblad. Hij is net terug van het hardlopen en ik moet mezelf tegen houden om niet met mijn vinger de zweetdruppels te volgen. Hij is zo sexy als hij gesport heeft. Hij is zo sexy, punt. Ik heb mezelf opgewonden over wat ik nu nog tegen hem kon zeggen. Hij sjokte vanmorgen de voordeur uit en ik wilde niet mee hardlopen. Daar word ik zo moe van de laatste tijd. Ik wachtte geduldig tot hij terugkwam. Maar nu hij hier weer voor me staat, weet ik het nog steeds niet.

'Ik meen het wel. Ik had niet moeten zeggen dat je me aan het lijntje hebt gehouden, want dat deed je niet, ik was er ook bij,' zeg ik paniekerig.

Dit gaat nog steeds over onze ruzie bijna zes dagen geleden en aanvankelijk was ik niet van plan om mijn excuses aan te bieden. Maar nu mijn verjaardag dichterbij komt en mijn vrienden op het punt staan om vanuit Nederland te vertrekken, moet ik het goed maken met Mike.

'Karli, je bekijkt het maar met je verjaardag. Lucas en Sophie nemen maar een hotel,' zegt Mike bot.

Mike pakt een flesje water uit de koelkast en zet het aan zijn mond. Ik zie het water in zijn mond glijden en zijn keel slikbewegingen maken. Ik moet zelf slikken om mijn woorden te kunnen onthouden. Hij leidt me af van wat echt belangrijk is.

Oké Karli, ademhalen! Dit is niet het moment om compleet als een 'Godzilla' op hem te gaan zitten fitten. Ook al wil ik het wel erg graag. Wat denkt hij wel niet? Hij kan niet enkele uren voor mijn verjaardag zijn afspraak herroepen. Mike loopt de keuken uit en ik loop hem achterna. Weer word ik bijna vrolijk van zijn turquoise muur in de woonkamer. Bijna!

'Maar Mike...' Zonder op te letten loop ik achter hem aan de douche in.

'Karli, je hebt het allemaal al eens gezien en je mag best blijven, maar een beetje privacy zou fijn zijn,' zegt hij nonchalant, terwijl hij zijn bezwete shirt over zijn hoofd trekt.

Deze ruimte wordt veel te warm voor mij. Ik loop snel de ruimte uit en zak wat onzeker op zijn bed. Al een kleine twee weken is dit bed een onbereikbaar goed geweest. Het telefoonnummer van Tria ligt nog steeds op zijn nachtkastje. Het is, sinds die eerste nacht met Mike nog geen centimeter opgeschoven.

'Rotwijf,' snauw ik zacht. Ik verfrommel het papiertje en gooi het in de prullenbak naast zijn televisie.

'Laat me raden. Je kon jezelf niet dwingen om me met rust te laten,' zegt hij glimlachend. Ik draai me om en mijn mond valt open. Zijn haren nat tegen zijn hoofd geplakt. Zijn ontblote borstkas waar ik de waterdruppels vanaf zie rollen. Zijn kristal grijze ogen priemen dwars door me heen. Hij heeft alleen een handdoek om en ik weet van gekkigheid niet meer waar ik kijken moet.

'Mike, wat kan ik nog zeggen waardoor je me gelooft? Het spijt me echt,' jammer ik.

Ik ben al twee dagen non-stop aan het excuseren en ik word er zo langzamerhand een beetje moe van. Ik kan niet eens zeggen dat ik het nog oprecht meen. Het zijn woorden die op de automatische piloot naar buiten komen. Ik meende het de eerste vier keer, maar daarna dacht ik er niet eens meer bij na.

'Maak dat de kat van de buren maar wijs, mop. Dit gaat alleen maar om de slaapplaats van je vrienden,' zegt hij, terwijl hij met een witte handdoek zijn haren droog dept.

Ondertussen kleed Mike zich om. Hij laat zijn handdoek op de stoel vallen en ik kijk tegen zijn gespierde billen aan. Het liefst wil ik er nu in knijpen, maar ik houd me wederom in. Ik draai me netjes om en kijk naar zijn antracieten muur. Ik probeer mezelf de laatste tijd voor te houden, dat ik immuun ben voor zijn fijne uiterlijk, maar ook dat kan ik beter de kat van de buren wijs maken.