Richt je Pijlen! #netties2017

Hoofdstuk 19

Nee! Nee! Nee! Nee! Nee! Het kan niet kloppen. Nee! Het ding is stuk. Ik loop doelloos door mijn appartement en schud keer op keer mijn hoofd. Dit kan niet zo zijn. Dit is niet echt. Ik droom.

'Word wakker,word wakker,' zeg ik.

Tranen rollen over mijn wangen en ik kan mijn draai totaal niet vinden. Nog een keer, weer de zelfde uitslag. Mijn ademhaling versnelt. Ik raak in paniek. Ik kan verdomme niet zwanger zijn, niet nu. Daar heb ik helemaal geen tijd voor.

Eindelijk heb ik gehoor gegeven aan Jesse. Hij bleef maar zeuren en zaniken over die stomme test, dat ik hem gewoon één keer wilde doen. Zodat hij daarna zijn mond zou houden, maar nu geeft dat stomme ding aan dat ik zwanger ben. Ik ben in paniek. Ik zou willen dat Sophie hier was. Zij kan me wel rustig houden. Zij weet precies hoe ze moet handelen indit soort situaties. Sophie is een kei in het flexibel zijn. Dat heeft ze moeten leren tijdens haar ziekteperiode. En ik mis mijnstiefmoeder Helen. Ik heb hier geen vrouwen om me heen. Wat moet ik hier nu weer mee? Mijn hele wereld tolt op zijn voeten. Nog twee dagen en dan vlieg ik naar Nederland voor de bevalling van Sophie, maar daar heb ik nu niets aan. Dit is allemaal zo verrot. Ik wil mijn ouders hier niet mee lastig vallen, dus ik bel Sophie voor wat tips. Waarschijnlijk is ze er niet helemaal bij, maar ik moet haar stem gewoon horen.

'Met Sophie,' zegt ze. Ze klinkt moe. Erg moe, ze is haar zwangerschap helemaal zaten nu moet ik haar vertellen dat mij hetzelfde te wachten staat. Ikvertel haar over het tv-gala en over Jesse, die nu helemaal verliefd is op Hanna en het is echt wel wederzijds. Ze is niet meer weg te slaan van de oefenbaan, na haar werk. Ik vertel Sophie over Mike en tot slot vraag ik haar wat verstandig is om te doen, wanneer je denk dat je zwanger bent, heel subtiel. Ik heb geen idee hoe ik dit beterzou kunnen omschrijven. Ze is ontzettend blij in beginsel, maar als ze door krijgt dat ik er nog niet echt blij van word, kalmeert ze wat. Ze raadt me aan om de gynaecoloog te bellen voor een afspraak. Hij kan bepalen hoelang ik al zwanger ben. Wat een ellende zeg, ik besluit op slag dat dit kind niet aan mij besteed is. Wat zeg ik? Deze embryo is niet aan mij besteed. Ik kan het dat ding niet aandoen, dat het mij als moeder krijgt.

Op haar vraag van wie het is, geef ik geen antwoord. Ik wil niet onder ogen zien dat mijn verslaving nu het dieptepunt heeft bereikt. Mike gaat ook nooit weten dat, wanneer ik echt zwanger blijk te zijn, dit kind het resultaat is van die wekenlange latrelatie van ons. Ik ben namelijk niet van plan om het hem te vertellen. Ooit.

Vervolgens bel ik de gynaecoloog in het ziekenhuis van Londen. Ik kan pas over twee weken terecht voor een eerste echo. De assistente vraagt wanneer ikvoor het laatst mijn menstruatie heb gehad. Ik vertel haar dat mijn menstruatie gewoon nog aanwezig is en dat ik sinds mijn laatste menstruatie niet meer met iemand het bed heb gedeeld. De assistente verontschuldigt zich, maar kan me aan de hand van deze informatie niet duidelijk vertellen wanneer de bevruchting heeft plaatsgevonden. Alsof ik ook maar enigszins twijfel over wie de vader is?

De twee langste weken van mijn leven zijn ingegaan. Ik ga overmorgen een week lang in Nederland verblijven, om de bevalling van mijn beste vriendin mee temaken. Ik hoop, dat ik door het zien van dat kleine kindje, iets meergevoel krijg bij mijn eigen zwangerschap. Momenteel voel ik alleen maar een verdoofd gevoel. Een verdoofd gevoel in mijn buik en eenverdoofd gevoel in mijn hoofd.

De voordeur slaat dicht met een klap. Mike is thuis!

'Het interesseert me niet wat iedereen ervan zegt, Tria. Ik wil het gewoon niet,' moppert hij.

'Je kan toch wel gewoon mee naar mijn ouders. We gaan nu al bijna drie maanden met elkaar,' roept Tria fel. Is het alweer drie maanden geleden dat Mike en ik...? Ik kan die gedachte niet afmaken.

'A: We gaan niet met elkaar. We hebben seks, als je wil dat ik dat aan je ouders ga vertellen, geef me het nummer maar. En B: Ik doe niet aanschoonouders,' antwoordt Mike, kalm zoals altijd.