Richt je Pijlen! #netties2017

Hoofdstuk 16

Eenmaal thuis aangekomen, komt het ritme weer als vanzelf. Mike en ik spreken elkaar weinig. Ik zorg dat er eten voor hem staat, zodra hij thuiskomt en heel soms kijken we samen televisie. Het is voor ons allebei weer even wennen. De vriendschap en het vertrouwen is er nog steeds, maar we voelen ons enigszins ongemakkelijk in elkaars buurt. En dat is ook niet gek, na alles wat er gebeurd is. We kennen elkaar zowel mentaal als fysiek erg goed. Het is erg moeilijk om niet aan hem te zitten, wanneer we samen voor de televisie liggen of wanneer we elkaar tegen komen in de gang. Nu snap ik het nut van zo'n groot huis. We kunnen elkaar ontlopen als we willen. We hoeven elkaar niet te zien. Maar ik denk dat we allebei willen dat het weer normaal wordt tussen ons. Maar ja, wat is eigenlijk normaal tussen ons?

Ik heb een meeting met Jeffrey die, op zijn zachtst gezegd 'not amused' is met mijn resultaat op de USA Open. Over een kleine drie weken gaan we in Dubai een televisietoernooi gooien en Jeffrey verwacht meer resultaat dan het afgelopen toernooi. Daarna buldert hij door over het interview, wat ik voor vertrek heb gegeven. Hij vraagt me op de man af, of vrouw in dit geval, of Mike en ik iets hebben en voor het eerst sinds tijden hoef ik hier niet over teliegen. En dat voelt goed. Ook al is Jeffrey mijn baas en gaat het hem niets aan met wie ik wat heb, maar ik weet dat hij het goed met me voor heeft.

Thuis zet ik het gasfornuis aan en begin met koken. Ik hoop maar dat ik nog kan eten, voordat Mike thuis komt. Dat is verloren hoop, net op dat moment hoor ik de voordeur dichtslaan. Ik maak een sprongetje van ellende.

'Oh lekker, een keer geen magnetron-eten", verzucht Mike, terwijl hij neerploft aan de keukenbar. Zijn hoofd rust op zijn armen. Hij heeft een zware dag gehad zo te zien. Ik wil er niet naar vragen, omdat ik bang ben dat hij dan naar mijn dag vraagt en daar wil ik niets over kwijt. Daar kan ik niets over kwijt, zonder in janken uit te barsten. Dat heb ik vandaag al een aantal keer bij Jeffrey op kantoor gedaan. Ik snap niet waarom ik de laatste tijd zo emotioneel ben. Daar heb ik nooit eerder last van gehad. Het zal wel te maken hebben met Mike.

Ik schotel ons allebei een bord spaghetti voor. Ik heb geen zin om uitgebreid te koken.

'Hoe was je dag?' vraagt hij. Ik krimp ineen.

'Oké. Declan heeft een nieuwe sponsor gevonden. Kentucky Fried Chicken wil me sponsoren.'

'Wow, wat goed. En verder?' vraagt Mike door.

Ik schep ondertussen een tweede keer op.

'Dat was het wel zo'n beetje. Ik heb nog wat getraind met Jesse,' zeg ik voorzichtig. Hij heeft waarschijnlijk van Kyra gehoord hoe mijn gesprek is gegaan bij Jeffrey.

'En je gesprek met Jeffrey?'

'Ja dat was fijn,' zeg ik sarcastisch. 'Ik heb ontzettend op mijn kop gehad voor afgelopen week.'

'Voor het resultaat?' vraagt Mike. Hij ziet dat het me raakt.

'Ja.' En terwijl ik denk aan alles wat er vorige week is gebeurd, voel ik mijn tranen opkomen. Ik kijk snel uit het raam, want ik wil niet meer zwak zijn waar Mike bij is. Maar voor de tweede keer die dag ben ik te laat. Mike heeft het al gezien.

'Hé, wat is er?'

'Niets. Laat maar,' zeg ik snikkend.

Ik laat mijn onaangeraakte tweede bord spaghetti staan op het grote lege aanrechtblad en vlucht naar mijn appartement. Ik plof op mijn witte bank neer en trek mijn knieën op. Tranen blijven vallen.

Mike loopt binnen en gaat naast me op de bank zitten. Hij slaat zijn arm om me heen en troost me voorzichtig.

'Ik zei toch laat maar,' mompel ik snikkend.