Richt je Pijlen! #netties2017

Hoofdstuk 12

Het wachten op Schiphol duurt erg lang. Ik heb er nu al spijt van dat ik Sophie heb gevraagd om me op te halen. Tenminste, ik heb er vooral spijt van dat ik heb gezegd dat ik tegen de middag wel klaar zou zijn. Dat ik haar gevraagd heb om me op te halen, komt voornamelijk voort uit mijn eigen egoïsme. Ik wilde haar zó graag zien. Ze is door mij waarschijnlijk uitgeput wanneer ze thuis komt en dat door mijn toe doen. Wat ben ik een vreselijk mens, dat ik haar dit aan doe.

Mijn koffer komt maar niet uit de tunnel. Ik sta ongeduldig met mijn voeten te tikken. Ook al heb ik niet heel veel bij me, het zijn wel spullen die ik nodig ben deze twee dagen. Ik moet eens leren om alles in mijn handbagage te stoppen. Dat had prima gepast, wanneer ik een trolley had meegenomen. Maar nee, dat is niet charmant genoeg. Ik heb Jeffrey ingeseind dat ik de komende dagen niet op de trainingslocatie aanwezig kan zijn, doordat ik mijn scheiding moet afronden. Gelukkig snapte hij de situatie en heeft me een paar dagen vrij gegeven. Eindelijk is daar mijn koffer en kan ik Sophie verblijden met mijn komst. Ik heb haar niet al te lang geleden gezien en ik spreek haar praktisch dagelijks, toch mis ik haar elke dag. De emoties vloeien rijkelijk over mijn gezicht. Man! Haar buik is aardig gegroeid.

'Hoe was de echo?' vraag ik met de nodige spanning. Ik hoop zo voor hen dat dit kindje alleen maar goed nieuws brengt. Dat verdienen Lucas en;Sophie, na alles wat ze hebben meegemaakt.

'Gezond en zo mooi,' zegt ze stralend.

Ik haal opgelucht adem. Dan zijn de babysokjes die ik heb gekocht in Engeland meer dan welkom. Ik ga deze baby verpesten nog voor het geboren is. Het is maar goed dat ik het geslacht niet weet, anders had ikwaarschijnlijk nog meer cadeautjes gekocht. Sophie wil mijn koffer pakken, maar ik ben haar voor. Ik laat mijn zwangere vriendin echt geen koffers tillen. We lopen over een druk Schiphol. We zien mensen wiens vakantie net begint. Vakantiegangers met vrolijke gezichten en in een uitgelaten stemming. Je kunt de bestemmingen vaak al van hun gezichten aflezen. Veelal dragen mensen een zonnebril op hun hoofd. Zij gaan naar een warm land. De taxichauffeurs die alleen maar familie en vrienden wegbrengen. Een glimp van jaloezie glijdt over hun gezichten. Verliefde stelletjes die elkaar sinds lange tijd weer zien. Schiphol vertelt zoveel verhalen. Zo ook dat van mij en Sophie, vriendinnen die veel te ver uit elkaar wonen.

In de auto richting hun huis vertelt Sophie me alles over de echo en over de baby. Lucas heeft de babykamer al helemaal ingericht. Lucas weet inmiddels zeker dat het een jongen wordt en heeft de hele kamer blauw met paars gemaakt.

'En wanneer het een meisje wordt?' vraag ik haar.

'Dan maken we er wat extra paarse elementen in. Ik vind de kleur blauw die Lucas heeft gekozen erg mooi,' glundert Sophie. Ze straalt echt, ze gloeit op een manier die ik nog niet eerder bij haar heb gezien. Zelfs niet op haar bruiloft en dat was een prachtige dag, voor zowel Lucas als Sophie.

We rijden de vertrouwde Parkstraat in. Een straat erg afgelegen, aan de rand van een prachtig park. Lucas en Sophie hebben hier voor weinig geld het ouderlijk huis van Lucas kunnen kopen. Het is een prachtig huis met veel grote ramen en veel verschillende kamers. Lucas heeft er zo naar uitgekeken om met zijn liefde in het huis te wonen waar zoveel geschiedenis zit. Het heeft hen een jaar aan verbouwing gekost, maar ze hebben nu echt hun droomhuis.

'Hé Luuk,' roep ik, terwijl ik Lucas kus op zijn wang en mijn armen om zijn nek laat vallen. Ik wikkel hem in een stevige knuffel waar we ons allebei prettig bij voelen. Ik had niet gedacht dat ik ook Lucas zo erg zou kunnen missen. Toch voel ik ook nu de emoties door mijn lijf stromen.'Good old Lucas', denk ik, wanneer ik hem met tegenzin los laat.

'Hoe is het Kaatje?' antwoordt hij.

Ik zou voor Sophie geen betere vriend en man kunnen bedenken dan Lucas. Hij is stoer, charmant en heeft het beste met haar voor. Soms nog beter dan zij het met zichzelf voor heeft. Daarnaast zijn ze zo verliefd, dat ik er op elk moment van de dag jaloers op kan worden. Lucas en ik hebben elkaar erg goed leren kennen in de tijd dat Sophie ziek was.;Lucas en ik zijn twee handen op één buik, op een familieachtige manier.