Richt je Pijlen! #netties2017

Hoofdstuk 22

"Wat een kale bedoeling zeg. Dit moet toch het hok van plezier,liefde en vreugde zijn. God," moppert Jesse, "het lijkt wel ofmensen hier komen om dood te gaan." O. Wat heb ik een spijt dat ikhem gevraagd heb om mee te gaan.

"Het zou tochleuk zijn dat er gigantische baby's staan, waarmee je alvast watkunt oefenen. Of gezellig clowns die de boel wat opleuken. Dit isgewoon ronduit verschrikkelijk", moppert hij rustig door. Zijnklaagzang irriteert me.

"Jesse, jemig.Hou op, schei uit. Ik zit hier ook niet voor mijn plezier."

"Niet? Vrouwenworden toch altijd gelukkig van een zwangerschap. Dat gen heeft jouduidelijk overgeslagen."

"MevrouwLourens?", vraagt het blonde zustertje, die ik al meermaals hebgezien.

Ik mag eindelijknaar binnen. Jesse mag mee. Hij is dan wel niet de vader, maar het isalleen maar een simpele echo. Mijn buik mag wat mij betreft iedereenzijn. Ik stoor me er niet aan. Ik voel mezelf nu al moddervet,volgens de vrouw die mijn echo uitvoert klopt dit gevoel niet. Zevindt me zelfs te mager. Ik haat het, dat ik zoveel ben aangekomen.Ik weet dat dikker worden erbij hoort, maar dit is niet wat ik er vanhad verwacht. Ik hoop dat alle kilo's die erbij komen, alleenzwangerschapskilo's zijn. Maar dit zal wel niet het geval zijn. Jessekijkt geïnteresseerd naar de monitor. Er gebeurt nog niets, want devrouw is nog bezig met het aanbrengen van de veel te koude gelei. Ikzal haar de volgende keer eens vragen of ik niet zo'n tube bijbinnenkomst kan krijgen. Dan kan ik het al vast wat opwarmen met mijnhanden. Ze vervolgt haar weg met de camera. Er zitten alleen nog maarzwart grijze vlekken op het beeldscherm. De baby kunnen we nog nietzien. Jesse blijft strak kijken naar het schermpje.

"Hm, zo tezien heeft het geen zin om zich te laten zien", mompelt de zustermet de camera.

Natuurlijk! Ikheb me echt op deze echo verheugd. Jesse is mee en hij kan eindelijkzien welk klein wezentje mijn leven gaat veranderen. Ik hoopte dat,door hem mee te nemen vandaag, hij alvast een band krijgt met dezekleine spruit. Ik houd me namelijk vast aan Mike's woorden 'hetkrijgt in ieder geval drie vette ooms'. Ik wil dat Jesse daar deelvan uit maakt.

"Dat heeft hetvan zijn vader hè. Eigenwijze poeperd", mompelt Jesse in het platBelgisch.

Ik schrik. Watweet Jesse van de vader? Jesse ziet mijn gezicht en krijgt een flauwegrijns op zijn gezicht. Hij kijkt dwars door me heen en zegt: "Diesukkel kan het misschien niet ontdekken, maar ik ben niet stom Karli.Ik weet dat het van hem is. Hij is alleen te dom om het op temerken."

Jesse kiest zijnwoorden zorgvuldig. Hij is inmiddels goed met het omzeilen van depers. Ook brengt hij zichzelf niet meer in situaties, waar hij zichpers-technisch niet uit kan redden. In tegenstelling tot sommigen indeze ruimte, namelijk ondergetekende.

Als Jesse het algemerkt heeft, dan ben ik benieuwd wie van het Professional DartsCorporation team het nog meer weet. Iedereen? Behalve Mike? Ikwil dat dit geheim blijft, in ieder geval voor hem. Hij hoeft hetniet te weten. Ik voed dit kindje zelf wel op. Hij hoeft geen deeluit te maken van zijn of haar leven. Ik zeg niets en zolang ik nietszeg is het ook geen liegen. En totdat hij een bevestiging van mekrijgt, is het enige wat Jesse doet gissen. Hij gist naar dewaarheid.

Uiteindelijklaat mini-Karli, zoals Jesse hem of haar noemt, zich wel zien.

Jesse vindt hethelemaal geweldig om het hartje te horen kloppen en maakt liedjes opde toontjes. Terwijl Jesse als een kind zo blij is met de kopie vande echo, die hij krijgt van de zuster, stelt zij mij wat vragen.

"Eet je welgenoeg?", vraagt ze. Ik knik.

"Ik eet zelfsmeer dan ik zou willen", jammer ik.

"Karli, het isecht belangrijk dat je het kindje de voeding en de vitamines geeftdie het nodig heeft. Dus je moet je lijf van voedsel voorzien op hetmoment dat het er naar vraagt."