Richt je Pijlen! #netties2017

Hoofdstuk 21

'WAT?' gilt hij. Jeffrey loopt woedend in het rond. Ik denk dat ik zelfs stoom uit zijn oren zie komen en hij laat zijn ongenoegen duidelijk horen. Niet heel vreemd. Ik heb hem net verteld dat ik zwanger ben, dat ik over drie maanden met zwangerschapsverlof moet gaan en nog steeds niet weet hoe het nu verder moet.

'Is het van Mike?' vraagt hij bijna schreeuwend. Ik schud mijn hoofd. Als ik het hardop moet zeggen, zou Jeffrey meteen zien dat ik lieg. Ik kan niet liegen, dat heb ik nooit gekunt. Dat Mike me gelooft, snap ik nog steeds niet. Ik had juist van hem verwacht dat hij me beter kende dan dit.

'Van wie dan?' vraagt hij, nog steeds grommend van woede.

'Dat gaat je niet echt aan,' mompel ik binnensmonds. Ik durf mijn mening hierover niet te geven, niet echt.

Jeffrey neemt zijn verlies hierin. Hij weet ook wel dat het hem niets aan gaat. Sterker nog, hij weet dat het uiterst illegaal is. We bespreken de hoofdlijnen van deze situatie. Totdat ik ongeveer zesenhalve maand zwanger ben, zal ik meedoen aan toernooien. Daarna zal ik er ongeveer een jaar tussenuit gaan. Het doet pijn om over een tijdperk na te denken waarin ik niet meer op de baan sta. Een tijdperk waar ik zo hard voor gewerkt heb.

Buiten haal ik opgelucht adem. Ook al heb ik het aan bijna niemand verteld. Het voelt goed om het daadwerkelijk hardop te zeggen. Gek genoeg heeft mijn openbaring richting Mike ook gezorgd voor een gevoel van opluchting. Ik ga naar de baan. Mike negeert me, maar de pijn in zijn ogen is onbeschrijfelijk. Elke keer wanneer mijn blik de zijne kruist, draait mijn maag zich een kwart slag om. Ik word er meteen emotioneel van. Ik klets wat met Jesse en train die middag alleen. Ik voel me eenzaam nu Mike's bescherming niet meer over me heen valt. Mensen praten weinig met me. Maar dit heb ik zelf verpest door zwanger te worden. De stem van Jeffrey met beschuldigingen, hoe ongelofelijk stom ik wel niet ben geweest, klinken de hele dag door mijn hoofd. Het trainen gaat voor geen meter. Vlak voor het einde van de dag ga ik naar huis. Ik wil Mike niet tegen komen. Ik kook zelfs niet voor hem. Hij zorgt maar voor zichzelf.

Zo hou ik het een paar weken vol. Mike piept nooit, vraagt niet wanneer ik weer ga koken, zegt amper een woord tegen me. Mike neemt overbodig veel vrouwen mee naar huis. Allemaal verschillende, ik zie er geen één die ik al eerder die week heb ontmoet. Mike neemt veelal de moeite om al zijn veroveringen aan me voor te stellen. Voor hem is dat waarschijnlijk een teken dat we nog steeds vrienden zijn. Tenminste, ik hoop dat dit zijn intentie is. Anders snap ik echt het nut niet van al die vrouwen, zo veel vrouwen. In mijn ogen zijn we dat echter nooit geweest, vrienden. Of ja, wel vrienden. Maar nooit vrienden zonder bijbedoelingen. Ik heb Mike altijd aantrekkelijk gevonden. Ik heb altijd meer gewild, zelfs toen ik nog getrouwd was. En nu, nu wordt hij de vader van mijn kindje en hij zal het nooit weten. Dit is niet de carrière waarvan ik gedroomd heb. Mijn leven in Engeland heeft alles gebracht waar ik nooit om gevraagd heb: een scheiding; een baby en bekendheid. Dat laatste daar durfde ik zelfs als kind niet over na te denken. Ik ben doodnormale Karli Lourens. Iemand anders ben ik nooit geweest. Mike komt thuis met Betty–vrouw nummer zoveel. Ik onthoud de namen niet van al die wijven. Ja, wijven! Wijven die met hun vingers aan Mike zitten. Mijn Mike. In beginsel dacht ik nog dat het aan de hormonen lag. Ik weet nu dat ik gewoon jaloers ben, ik kan het niet langer ontkennen. Ik wens dat ik zo'n Betty-vrouw zou kunnen zijn. Zij lijken het echt niet erg te vinden, dat ze gebruikt worden voor Mike's plezier.

Ach, wie hou ik voor de gek zeg. Ik zou de meest verschrikkelijke Betty van allemaal zijn. Ik bel jou namelijk wel, als je mij niet terugbelt. Of ik sta voor je deur, als je me laat zitten. Ik snap de hint niet, dat wanneer je me 's nachts naar huis stuurt, je niet bij me wilt zijn. Kortom, vreselijke Betty! Maar als dat nou is wat Mike wil? Kan ik het dan nog niet? Ik schud mezelf uit die gedachten. Nee, dat kan ik niet! Ik krijg een baby. Mijn baby. Ik kan niet meer op Mike leunen. En dat is de hele realiteit, meer kan ik gewoon niet krijgen.