Richt je Pijlen! #netties2017

Hoofdstuk 2

En een strijd wordt het. Julian maakt van elke opmerking een probleem. Ik zou liegen wanneer ik zeg dat ik wél oprecht luister naar zijn motivatie om me niet te laten gaan. Het is mijn droom en hij kan me daar niet vanaf krijgen, hoe erg hij het ook probeert. Het heeft me een jaar gekost om hier naartoe te werken en nu is het me eindelijk gelukt. Ik wil dit gewoon heel graag en eigenlijk kan niets me in de verleiding brengen, om het niet te doen. Zelfs niet mijn hoop dat het ooit nog goed komt tussen Julian en mij.

"Je hebt je keus toch al gemaakt, ga dan lekker weg?", schreeuwt hij.

"Misschien is het wel goed voor ons om even echt uit elkaar te zijn.", reageer ik kalm.

Diep in mijn hart weet ik dat ik een adempauze nodig heb. Dat weet ik al weken.Toch heb ik dat nog niet eerder tegen Julian gezegd. Nu ik de woorden luid en duidelijk door de kamer hoor golven kan ik niet anders dan ineen krimpen. Hardop klinkt het zo.. koud!

"Ben ik nog niet vaak genoeg weg? Karli, jij hoort bij mij te zijn.", moppert hij, een tikkeltje radeloos.

"Juul,"jammer ik, "deze constructie waarbij ik je vrouw ben wanneer het jou uitkomt en wanneer ik slechts een klaagbaak ben als het je niet uitkomt, dat werkt niet voor mij. Zie je niet dat dit een grote kans is voor mij?"

Ik weet dat dit niet eerlijk is. Ik geef hem geen kans om zichzelf te verbeteren ofte verdedigen.

Het interesseert hem niet dat ik hier tijden aan heb gewerkt en dat dit iets is wat ik graag wil. Hij gooit later die avond een aantal harde woorden tegen me aan.

"Je zoekt het maar uit in Engeland. Maar wanneer je die voordeur uitstapt, ga ik naar de notaris", schreeuwt hij. Ik schrik hier erg van, het gaat al een tijdje slecht tussen ons. Maar dat hij daadwerkelijk van me wil scheiden, daar heb ik nog niet eerder aan gedacht. Ik heb nooit iets gevoeld voor scheiden. Relaties kosten tijd, werk en energie. Dat is gewoon iets wat we er voor over moeten hebben.

"Houd je zo weinig van me?", gil ik als antwoord. Het klinkt zo hard en zo bedoel ik het helemaal niet. Ik raak geëmotioneerd door dit gesprek. Ik hoor zoveel dingen die niet eerder naar boven zijn gekomen, dat ik niet meer weet hoe ik me hieruit moet redden. Het liefst wil ik ineen hoekje gaan zitten met mijn ogen dicht en hopen dat het snel voorbij is. Maar dat is een oplossing voor kleine kinderen, niet voor volwassenen zoals wij.

"Ik houd juist zoveel van je, jij wilt hemelsbreed vijfhonderd kilometer verderop gaan wonen. Houd jij niet meer van mij?", vraagt Julian, terwijl hij zijn stem verheft.

Tja, houd ik eigenlijk nog van hem? Ik durf geen antwoord te geven op die vraag. Wat ik wel zeker weet, is dat ik hem ga haten als ik deze kans niet grijp. Sterker nog, ik ga mezelf erom haten. Ik schreeuw tegen hem, zoals we wel vaker doen de laatste tijd. Onze buren kunnen nu alles woordelijk verstaan. Ik heb sterk de drang om met van alles te gaan gooien. De vaas van mijn schoonmoeder, bijvoorbeeld. Dat lelijke paarse ding past toch al niet bij mijn interieur. Ik kan de verleiding amper weerstaan als hij zegt: "Ik ga naar bed, slaap jij maar op de bank vannacht."

Ik denk het niet! Wanneer Pasen op één dag valt met Kerstmis, dan ga ik misschien op de bank in mijn eigen huis. Ik weet dat hij me toch niet kan weerstaan wanneer ik mijn kleren uittrek en tegen hem aan kruip. Hoewel onze ruzie nog niet voorbij is en ook niet goed zou komen door seks, is dat een activiteit die we altijd ten uitvoer leggen tijdens de ruzies. Dat is ongeveer nog het enige plezier dat we de laatste tijd hebben en tegelijkertijd is dat ook het enige moment, dat we eerlijk en schappelijk zijn tegen elkaar. Het is waterdicht, meestal dan. Behalve nu!

***

Hij wil me niet kwijt en dat ik naar Engeland ga helpt daar zeker niet aan mee. Ja, inderdaad ik ga! Ik ga zodra het mogelijk is. En Julian? Julian gaat de scheiding aanvragen en we maken het rond als het niet gaat zo'n afstandsrelatie. Het is het beste wat we er beiden van hebben kunnen maken. We moeten in deze situatie allebei concessies doen.

Maandag bel ik Jeffrey Combe om te vertellen dat ik zijn aanbod accepteer. We bespreken het schema voor de komende tijd, inclusief het contract tijdens een etentje bij het hipste restaurant van de stad. Ik voel mevereerd om hier te zitten. Julian en ik hebben het er al maanden over dat we misschien een keer uit eten moeten in deze tent. Maar door al die ruzies en meningsverschillen is het er nog niet van gekomen.

"Oké ter zake. Dit is een oplossing voor een langere periode en het contractis niet tussentijds opzegbaar. Behalve in je eerste twee maanden met wederzijds goedvinden", somt Jeffrey op rechtstreeks vanuit het contract. Zijn halve brilletje staat voorop zijn neus. Hij kijkt er af en toe overheen, waardoor hij lijkt op mijn oude lerares Engels.

"Ik zou niet anders willen", antwoord ik. Ik luister aandachtig naar elk woord wat uit zijn mond komt. Ik wil niets missen.

Twee maanden moet genoeg zijn voor me, om uit te zoeken of ik thuis hoor bij Julian of niet. Of mijn huwelijk met hem nog een kans heeft of niet. En belangrijker nog, of ik in de grote dartwereld thuis hoor, of dat ik simpelweg een droom heb die nooit uit gaat komen.

"Een aantal keer per jaar zal je opgeroepen worden voor wat media werkzaamheden. Foto's, interviews, je kent het wel.", zegt Jeffrey. Ik knik.

Maar in alle eerlijkheid, eigenlijk ken ik het helemaal niet. Thuis duik ik altijd weg voor foto's en dat iemand geïnteresseerd is in wat ik te vertellen heb, lijkt me helemaal onwaarschijnlijk.

Aan het eind vande avond zit ik propvol, mijn contract is getekend en één vanJeffreys collega's is inmiddels gemobiliseerd om een huis voor me te zoeken. Tot die tijd logeer ik in een hotel dichtbij de trainingslocatie welke 'de Loods' of in het Engels 'the Hangar' wordt genoemd. De Loods is een grote koepel waarin een groot aantal oefenbanen liggen.

Nog twee weken om alles te regelen in Nederland: mijn baan moet worden opgezegd; mijn deel van het huis moet worden verzorgd en mijn visum moet een plekje vinden in mijn strakke schema. En Julian, ik moet tijd vrijmaken om hem uit te leggen waarom ik doe wat ik doe. Hij zal anders op den duur een hekel aan me krijgen, voor zover hij dat nu nog niet heeft.

Een weekje later, wanneer het moment daar is, dat ik afscheid moet nemen van familie en vrienden, slaat de twijfel toe. We hebben samen zoveel meegemaakt. Is dit afscheid wel wat ik nodig ben? Is dit echt wat ik wil?

"Dus dit is het? Dit is het einde van ons?", mompelt Julian binnensmonds. De emotie in zijn ogen kan ik niet aan. Ik kijk weg. Er vormt zich een brok, ten grote van Texas, in mijn keel. Ik moet mezelf tegenhouden om me niet aan hem vast te klampen. Afscheid nemen is nooit mijn sterkste punt geweest. Mijn armen liggen om zijn nek en mijn voorhoofd ligt tegen zijn lippen. Dit is mijn favoriete positie, zonder twijfel.

"Dat hoeft het niet te zijn, ga met me mee. Even weg van je werk, van je studie. Een paar dagen genieten van Engeland en van elkaar", zeg ik met gebroken stem. Julian trekt me dichter tegen zich aan. Hij knijpt zijn ogen stijf dicht, ik voel dat hij volloopt met emotie.

"We gaan het proberen zo op een afstand, dat zijn we onszelf verplicht. Maar ik kan nu niet weg Karli, dat weet je. Ik kom naar je kijken, beloofd", zegt hij zacht.

En dat is ook alles wat ik momenteel van hem kan verwachten. Het lijkt wel alsof door de scheiding die boven ons hoofd hangt, we alles veel meer in perspectief zien. Onze ruzies zijn niet zo belangrijk meer. Ik jaag mijn droom na en Julian is langzamerhand wat coulanter aan het worden met betrekking tot mijn wensen. Dit is mijn Julian en dit laat ik los. De Julian waar ik ooit verliefd op ben geworden.