Richt je Pijlen! #netties2017

Hoofdstuk 6

Het wordt langzaam ochtend, ik lig al vanaf vier uur vannacht wakker. De zon komt door de grote ramen van mijn hotelkamer. Man! Wat haat ik deze gordijnen. Het droevige weer van gisteren is gelukkig verdwenen en mijn humeur wordt meteen beter. Ik besluit Julian te bellen. Dat ben ik hem na drie dagen toch wel verplicht. Mijn hart klopt in mijn keel. Alsof ik hem voor het eerst bel. Alsof ons huwelijk nooit heeft bestaan. Het nummer weet ik uit mijn hoofd. Ik weet nog goed, hoe erg ik me heb opgewonden over het feit dat hij weigerde mijn nummer uit zijn hoofd te leren in het begin van onze relatie. De naieviteit van onze jeugd.

"Met Julian", klinkt het ietwat slaperig aan de andere kant van de lijn.

"Hé, met mij."

"Godzijdank Karli ik had bijna een reddingsbrigade op je afgestuurd. Hoe is het met je?", roept hij op slag wakker.

"Het gaat goed, het is hier druk. Zeker de eerste tijd. Ik moet alles nog ontdekken", zeg ik op een automatische toon. Ik heb er vannacht lang over liggen denken wat ik hem ga vertellen en vooral ook hoe. Ik friemel aan het koord van de hoteltelefoon.

We spreken over van alles en nog wat, maar toch lijkt het alsof we elkaar niets te vertellen hebben. Het zijn allemaal loze weetjes, iets wat ik ook aan vage kennissen zou vertellen wanneer ze vragen hoe het me gaat. Hetzelfde geldt voor Julian, hij vertelt over zijn werk, een onderwerp wat ik thuis al maanden ontwijk. Het is maar goed dat hij mijn gezichtsuitdrukkingen niet kan zien, anders zou hij woedend op me zijn geworden. Zijn werk als marketingmanager bij Taksen Dubbel interesseert me geen biet. En daar gaat het merendeel van zijn tijd heen. Hij vertelt dat hij me mist en direct daarna vertelt hij over een borrel van zijn baas waar hij zich eenzaam heeft gevoeld, zonder mij. Dat maakt meteen duidelijk hoe erg hij me mist. Ik wil spontaan de hoorn neer gooien, maar ik houd me in.

Er wordt op mijn deur geklopt. Mijn gesprek met Julian kap ik af. Het is tijd voor een trainingsdag. Een trainingsdag met al mijn grote helden. Ik ga ze nu allemaal zien. Ik wil het niet echt toegeven maar ik ben best nerveus. Wat nou als alle overige darters net zoals Mike denken? Dat ze denken ik hier alleen maar kom voor het geld en niet voor de ervaring, zoals het eigenlijk is.

"Zo klaar voor de eerste dag?" vraagt Mike vrolijk.

"Een beetje, " zeg ik nerveus.

"Maak je niet druk, zo'n eerste dag is voor iedereen wennen. Voor jou, voor ons.Het zal wel weer even wennen worden, een vrouw in ons midden", moppert hij.

"Jullie hoeven je voor mij niet in te houden, ik ben wel wat gewend hoor."

"I Know, maar je zal merken dat de mannen zich inhouden met zo'n mooie vrouw in de buurt", zegt Mike al knipogend.

Ik verander in een tomaat in minder dan tien seconden. Ik kijk snel weg in de hoop dat Mike het niet ziet. Maar het is al te laat. Hij heeft mijn rode hoofd al gespot.

"Wat nu dan, worden we verlegen. Nee toch?", roept hij grinnikend. Hij wend zijn ogen niet meer van me af. Ik schud snel mijn hoofd.

"Nee hoor. Ik verslik me bijna", probeer ik nog. Ik kuch om mijn punt te bevestigen.

"Natuurlijk," zegt Mike betweterig. "Als dat je helpt slapen."

We worden door Mike's manager naar de trainingslocatie gereden. Ik snap eigenlijk niet zo goed waarom Mike's manager zoveel voor hem doet. Ik heb Declan pas een keer gezien en dat was op de dag van aankomst. Begrijp me niet verkeerd, hoe minder ik hem zie, hoe beter hij zijn werk kan doen. Maar Mike's manager lijkt te kruipen voor hem, hij rijdt Mike overal naartoe en is overal waar Mike ook is. Ik durf Mike er nog niet naar te vragen. Ik ben bang dat het verkeerd over komt en het weer uitdraait op ruzie.