† Σκοτεινός-Δεσμός-Αίματος †

*κεφάλαιο 1*

                   ~  Ρόουζ ~

Το κλαμπ ήταν σκοτεινό , εκκωφαντικό , γεμάτο κορμιά που λικνιζονταν - στην πίστα , στους διαδρόμους , δίπλα στην μπάρα .Η ντιτζει έβαζε μουσική από το μικρό βάθρο .
Ή Μέγκι και η Λυδία έδειχναν να Βρίσκονται στο στοιχείο τους .Εγώ ένιωθα κάπως άβολα ,εκτός τόπου και χρόνου , δεν θυμωμουν πότε ήταν η τελευταία φορά που είχα πάει σε κλαμπ για να διασκεδασω .
             *****************
Ήμουν με κατακόκκινα μάγουλα , μουσκεμένα μαλλιά και ένιωθα ότι είχα πολλά χρόνια να χρησιμοποιήσω έτσι τα πόδια μου .Σπρώχνοντας με το ζόρι των κόσμο γύρω μου ανοίγοντας δρόμο να φτάσω στο μπαρ έπεσα πάνω σε κάποιον .Σήκωσα το βλέμμα μου ψηλά - πολύ ψηλά-στο αγορι που ήταν στριμωγμένος δίπλα μου  στην μπάρα .Ήταν ψηλός σαν σεκόγια .Τραύλισα ένα συγγνώμη και προσπάθησα να κάνω αρκετά πίσω ώστε να μην είμαι πλέον κολλημένη πάνω του .Μου Χαμογέλασε μισά και ανά σήκωσε το φρύδι του .
Πήγε να πεί κάτι αλλά δεν του  έδωσα την ευκαιρία καθώς έκανα νεύμα στον μπάρμαν που με αγνοούσε παταγωδώς να μου πάρει παραγγελία .<<Ει!>> φώναξα χτυπώντας την παλάμη μου στην επιφάνεια του μπαρ .
<<Το παλικάρι σε αγνοεί επιδεικτικά ,δεν νομίζεις;>>Γύρισα και είδα ότι ήταν το ίδιο αγόρι που είχα πέσει μόλις .Δάγκωσα το κάτω χείλος μου και ύστερα  πέρασα αργά την γλώσσα μου πάνω από το χείλη μου υγραίνοντας τα καθώς ένιωθα να είναι ελαφρός ξερά και στεγνά από την τόση ώρα που δεν είχα πιει τίποτα εξαιτίας του χορού με αποτέλεσμα να είχα διψάσει  .<<Ποτέ δεν φωνάζεις έτσι σ'εναν μπάρμαν ,κοριτσάκι .Ειδικά με αυτά που σκοπεύεις να παραγγείλεις>>Δεν ήξερα τι χαζευα πιο πολύ πάνω του , το τέλειο γυμνασμενο κορμί του καθώς το μαυρο πουκάμισο του τσιτονονταν με κάθε του κίνηση η τα σαρκώδη χείλη του .<<Κι εσύ που ξέρεις τι σκοπευω να παραγγείλω ;>>Το ειρωνικό χαμόγελο μου προσπάθησε γενναία να μοιάσει στο δικό του , μόνο που μου προέκυψε κάπως ζαλισμενο .Δεν ήμουν στα καλά μου αυτό ήταν το μόνο σίγουρο .Αν ήμουν νηφάλια θα είχα απαντήσει κοφτά  με ένα νεύμα του κεφαλιού και θα είχα φύγει χωρίς δεύτερη κουβέντα .<<Δεύτερος γυρως  που έρχεσαι και παραγγέλνεις κάτι ροζ ποτάκια με φράουλα .>> Με παρακολουθούσε; Έκανα ένα βήμα πίσω όμως αυτό κατέληξε να είναι οικτρό λάθος καθώς έχασα την ισορροπία μου και έπεσα ξανά πάνω του. Έκανα πίσω σαν να με είχε τσιμπησει σφήκα .Συνέχισε να χαμογελάει με ένα μυστήριο τρόπο .Είχε πρόσωπο με γωνίες , μία καλοσμιλεμενη κοιλότητα κάτω απ'τα ζυγωματικά , το βλέμμα του ήταν σκοτεινό , έντονα φρύδια κι ένα λακκακι που σχηματίζονταν στο αριστερό του μάγουλο  όταν χαμογελούσε .Είχε σκούρα μαλλιά που έπεφταν βαριά στα μάτια του .Ήταν πολύ πιο ψηλός από ένα ογδόντα έξι κι είχε ένα κορμί που θα χρειαζόταν πολλά φεγγάρια για να το εξερεύνησω .Σαν να ξύπνησα από λήθαργο μεγάλωσα την απόσταση μεταξύ μας γνεφοντας με το κεφάλι σαν να μην άκουσα τι είπε .Δεν ήθελα να έχω καμιά εμπλοκή με κανέναν μεθυσμένο η ανώμαλο όσο ωραίος και αν ήταν  ,αρκετά προβλήματα είχα και έτσι .Ο μπάρμαν επέστρεψε και με κοίταξε , με την άκρη του ματιού μου προσπάθησα να κοιτάξω αν με κοιτούσε ο σέξι άγνωστος ,είδα ότι δεν ήταν πλέον εκεί .Ένιωσα κάποια αίσθηση ανακούφισης αλλά και απογοήτευσης .
<<Δεσποινίς ακούτε?!!>> Χορωπειδησα ακούγοντας τον απότομο τόνο του μπαρμαν καθώς μου μιλούσε  χάνοντας την υπομονή του .<< εεε, τρία σφηνάκια >> πεταξα γρήγορα .Ο μπάρμαν έκανε πίσω να ετοιμάσει τα ποτά με μία νευρική έκφραση στο πρόσωπο του .Αναστεναξα και πήρα τα ποτά καθώς μου τα άφηνε κάπως πιο απότομα από ότι θα έπρεπε στον πάγκο .Καθώς  προσπαθούσα να προχωρήσω ανάμεσα στο κοινό χωρίς να χυσω ούτε μία σταγόνα είδα τα κορίτσια , είχαν καταρρευσει ιδρωμενες στο τραπέζι κι έβαλα τα σφηνάκια μπροστά τους .Με κοίταξαν με μία έκφραση χαζομαρας και άρπαξαν τα σφηνάκια και τα κατέβασαν με την μία .<Κανονιστε δεν θα σας Κουβαλησω εγώ σπίτι. >>
<<Έλα ρε Ροουζ αφού πλέον είσαι μόνη δεν....>> Ή φράση έμεινε μετέωρη στα χείλη της Μέγκι  .Ήρθε κοντά μου με μία μετανιωμένη έκφραση στο πρόσωπο της. .<<Συγγνώμη δεν ήθελα να πω κάτι τέτοιο δεν εννουσα..>>.Την αγκάλιασα και ύστερα την κοίταξα.
<<Έχεις δίκιο πλέον είμαι μόνη μου χωρίς κανέναν ,αυτό όμως δεν θα με σταματήσει να ζω και δεν πρέπει να σταματάει ούτε εσάς να μιλάτε για αυτό και ούτε να λέτε αστεία , και επιπλέον αυτό δεν σημαίνει ότι θα σας Κουβαλησω σπίτι μου .>> Είπα χαμογελώντας προσπαθώντας να ελαφρυνω την ατμόσφαιρα .Η Λυδία ήρθε κοντά μας και μας αγκάλιασε .Ήξερα ότι σύντομα θα έφευγα από το Λονδίνο λογικά θα με πήγαιναν κάπου αλλού σε κάποια αλλη ανάδοχη οικογένεια καθώς σαν ανήλικη που ήμουν δεν μπορούσα να ζω μόνη μου . .<<Λοιπόν φτάνει με τα μελια και ούτως ή άλλως έχω εσάς εδώ πέρα που ειστε σαν οικογένεια μου δεν θα με ξεφορτωθειτε τόσο εύκολα πουτανακια >>.Γέλασαν καθώς σκουπιζαν τα δακρισμενα ματια τους. Αναστεναξα βαριά και άρπαξα το σφηνάκι μου και το κατέβασα μία μία κίνηση . .Ήταν γλυκό, ήταν υπέροχο , ο,τι ακριβώς χρειαζόμουν για να σβήσω απ' το μυαλό μου τα δυσάρεστα γεγονότα του τελευταίου μήνα που με είχαν συντρίψει .Έσυρα την Λυδία και  την Μέγκι  στην πίστα που η διάθεση τους φαινόταν να άλλαξε κατευθείαν .
Αμέσως ένιωσα σαν να μην είχα κόκαλα μα ούτε και μυαλό , υπέροχα ελεύθερη .Η Μέγκι και η Λυδία χοροπηδούσαν γύρω μου , τραγουδούσαν με όλη τους τη δύναμη τους στίχους των τραγουδιών , γίνονταν ένα με την μάζα των ιδρωμενων κορμιων που μας είχαν περικυκλώσει .Ήθελα ν'απολαυσω τα νιάτα μου .Ήθελα να ξεχάσω την πίκρα που μου δημιούργησε ο θάνατος της θετής μου οικογένειας , μπορεί να είχα δεθεί μαζί τους πιο πολύ από κάθε οικογένεια που ήμουν στο παρελθόν αλλά δεν έπρεπε να τα παρατησω , δεν θα τα παρατησω ποτέ θα συνεχίσω να ζω .
<<Πόσο χαίρομαι που είσαι εδώ !>> φώναξε η Λυδία πιο δυνατά απ'τη μουσική .Χαμογελασα πλατιά και της απάντησα με έναν παρόμοιο μεθυσμένο όρκο φιλίας .Το ένα τραγούδι έφερε το άλλο κι ύστερα ακόμα ενα , είχαμε χαθεί στον δικό μας κόσμο .Δημιουργώντας την δική μας φούσκα ζώντας μακριά από οτιδήποτε άλλο .Τίποτα δεν μπορούσε να χαλάσει αυτήν την βραδια .Ήταν η νύχτα που όλα θα άλλαζαν προς το καλύτερο .