† Σκοτεινός-Δεσμός-Αίματος †

* κεφάλαιο 15*

                      ~Ρόουζ ~

Οι μέρες κυλούσαν ήρεμες στο κτήμα τον Ντραγκομίρ .Υπήρχαν στιγμές που νόμιζα ότι αν προσπαθούσα θα μπορούσα να ακούσω τον χρόνο να κυλάει κόκο τον κόκο μακριά μου .Η κακοκαιρία στοίχιωνε ολόκληρη την κοιλάδα μην αφήνοντας ούτε μια ηλιαχτίδα να φανεί στο απόλυτο σκοτάδι .Ο άνεμος λυσσομανούσε έξω από το παράθυρο κατεδαφίζοντας οτιδήποτε εμφανίζονταν στον διάβα του .Τριπώνοντας σαν φίδι απο τις μικρές χαραμάδες του τεράστιου παραθύρου .
Χώθηκα κάτω απ'τα σκεπάσματα , κάνοντας τον παιδικό μου φόβο για τις καταιγίδες στην άκρη, και τραβώντας την κουβέρτα ως τους ώμους τυλίχτηκα όσο πιο σφιχτά μπορούσα για να κατανικήσω το κρύο .Έκλεισα τα μάτια και περίμενα , περίμενα για εκείνη την ανάμνηση που θα κατέκλυζε το μυαλό και την ψυχή μου .Για εκείνη την πικρή σκληρή ημέρα που όλα άλλαξαν .
           ******************

Τα φώτα του ορφανοτροφείου έκλειναν ένα μετά το άλλο , σαν κεριά που φυσούσες απαλά πάνω τους και έσβηνες την μικρή αχτίδα ζεστασιάς , καθώς το παγερό σκοτάδι κάλυπτε λαίμαργα οτιδήποτε αιχμαλώτιζε στα γαμψά του νύχια .
Απο όλα τα παιδιά στο τεράστιο δωμάτιο εγώ ήμουν η μόνη ξύπνια .
Δεν μπορούσα να κοιμηθώ , ήταν τα δέκατα τρίτα γενέθλια μου και για άλλη μια φορά τα γιόρταζα στην απόλυτη μοναξιά .Προχώρησα αργά προς το παράθυρο κοιτάζοντας το φεγγάρι που είχε κάνει την εμφάνιση του ολοστρόγγυλο και μεγαλειώδες με την ασημένια λάμψη του καθώς στο μαύρο πέπλο της νύχτας τα χρυσά αστέρια ήταν τα στολίδια της , χωρίς κανένα σύννεφο να καλύπτει την ομορφιά της .
<<Ρόζαλι....;>> άκουσα μια μεταξένια μελωδική φωνή που έρχονταν έξω απο το παράθυρο μου . Η ανάσα μου κόπηκε καθώς ένιωθα να ανατριχιάζω απο μια ζεστή αίσθηση που κουλουριάστηκε στο στήθος μου .Πίσω απο πυκνούς ψιλούς θάμνους μπορούσα να διακρίνω μια θολή φιγούρα .
<<Έλα μην φοβάσαι >>είπε ψιθυριστά <<Δεν θα σου κάνω κακό >>. Ενα λευκό χέρι είχε απλωθεί προς το μέρος μου καθώς το φώς του φεγγαριού το φώτιζε με την χλωμή λάμψη του .Η φωνή εκείνης της γυναίκας ήταν μαγευτική σαν μελωδία .Γλυκιά σαν το αφρώδες ήχο μίας άρπας που παιζει κάποιο μυστήριο σκοπό . Η μελωδία του παραδείσου που σου ψιθυρίζει στο αυτί . Φοβόμουν να πάω πρός το μέρος της αλλά ήθελα να μάθω ποιά ήταν  .Μια σπίθα μου ένιωσα να φουντώνει μέσα μου .
Πήδηξα από το παράθυρο του πρώτου ορόφου πέφτοντας στο υγρό ακόμα νωπό απο την βροχή γρασίδι .
Με κάθε μου βήμα ένιωθα τα διάφορα φύλα να γαργαλάνε της γυμνές μου πατούσες και οι κρύες δημιουργημένες απο την βροχή λιμνούλες να  τις  δροσίζουν κάνοντας το κορμί μου να ανατριχιάζει.
Στάθηκα λίγα μέτρα μακριά απο τους θάμνους του κήπου που βρίσκονταν κοντά στα ψιλά επιβλητικά δέντρα που χώριζαν τον φράχτη του ορφανοτροφείου με το σκοτεινό μικρό απόμερο  κτήμα .
<<Έλα πιο κοντά γλυκιά μου , υπόσχομαι ότι δεν θα σου κάνω κακό >>.Μπορούσα να διακρίνω λίγο πιο ξεκάθαρα τα χαρακτικά της , όμως το σκοτάδι εξακολουθούσε να την καλύπτει.
Ήταν ψηλή , λεπτή αλλά αυτό που με έκανε να διστάζω περισσότερο ήταν μάτια της .
Ήταν χρυσά .Όλο το χρυσάφι του κόσμου δεν θα μπορούσε να συγκριθεί με το βλέμμα της . Χιλιάδες άστρα εγκλωβισμένα στα υπέροχα μεγάλα μάτια της .
Με κάθε μου βήμα μου  αποκαλύπτονταν όλο και περισσότερα πράγματα .Είχε μακριά καστανόξανθα μαλλιά που έρχονταν σε απαλές μπούκλες μπροστά απο τους ώμους της .Τα ρόδινα χείλη της χαμογέλασαν καθώς ερχόμουν ακόμα πιο κοντά της .Ενα ζεστό , γλυκό χαμόγελο .
Έπιασα το χέρι της .Ήταν ζεστό , σαν να ακουμπούσα χίλιους αστέρες μαζί . Γονάτισε χωρίς να την νοιάζει αν θα λέρωνε το σκούρο γαλάζιο φόρεμα της -  που έμοιαζε αρκετά ακριβό- και με αγκάλιασε σφιχτά . Έμεινα ακίνητη .Το χέρι της  χάιδεψε τα μαλλιά μου και φίλησαν απαλά το πρόσωπο μου .Ψιθύριζε κάτι σε μια γλώσσα που δεν μπορούσα να καταλάβω .
<< Συγγνώμη κυρία... Ποιά είστε ;>> η φωνή μου βγήκε βραχνιασμένη .Σήκωσε το βλέμμα της στο δικό μου .Τώρα βρίσκονταν στο ίδιο ύψος με' μένα . Τα μάτια της πλέον δεν ήταν χρυσά ήταν σκούρα .Πώς γίνεται αυτό; Ζω κάποιο όνειρο;
<<Γλυκιά μου εγώ...δεν έχει  σημασία >>είπε καθώς έσπασε η φωνή της  .Φαίνονταν δακρισμένη .Απο το λιγοστό φώς μπορούσα να διακρίνω μόνο τα δάκρυα που κυλούσαν κατακόρυφα στα μάγουλα της σαν ασημένια ρυάκια .Τοποθέτησε τα καυτά μεταξένια χείλη της στο μέτωπο μου  αφήνοντας ακόμα ενα φιλί και σηκώθηκε . Ο αντίχειρας και ο δίκτης της τυλίχθηκαν γύρω απο το πηγούνι μου ανασηκώνοντας το μέτωπο μου προς τον ουρανό.
Μέσα στις πικνές , σκούρες φυλλωσιές των δέντρων μπορούσα να διακρίνω το φώς του φεγγαριού .Όμορφο και μοναδικό .
Μοναχικό να φωτίζει τον σκοτεινό ουρανό .Μπορούσα να νιώσω το κορμί μου να μουδιάζει αργά , σαν να επιπλέω.
Ένας μικρός ,όξινος πόνος  άρχισε να φουντώνει σιγά σιγά σαν μια μελαγχολική μελωδία που κορυφώνεται σε ενα μεγάλο κρεσέντο , κατά μήκος της καρδιάς μου . Σαν να έχανα ένα κομμάτι της ψυχής μου . Ένας πόνος που όλο αυξάνονταν σαν να μου ξερίζωναν κάτι δικό μου.
Έπεσα στα γόνατα και ένας λυγμός ξέφυγε απο τα στεγνά μου χείλη .Καυτά δάκρυα κύλησαν στα καυτά μου μάγουλα . Σκούρα σύννεφα άρχισαν να μαζεύονται γύρω απο το φεγγάρι , καλύπτοντας το σαν να το προστάτευαν απο κάτι,  κρίβοντας την ομορφιά του .
Η έντονη σύγκρουση με το έδαφος με έκανε να χάσω οποιαδήποτε αίσθηση . Το μόνο που μπορούσα να ακούσω ήταν η ψιθυριστή φωνή εκείνης της γυναίκας να απαγγείλει κάτι στο αυτί μου καθώς το κρύο χέρι της χάϊδευε απαλά το κορμί μου , που  ένιωθα να καίγεται στην πλάτη ,στον λαιμό ,στον ώμο. Σαν να κυλάνε ρυάκια λάβας σε αυτά τα σημεία .Τα δάκρυα της ένιωθα να πιτσιλάνε στο μάγουλο μου  δροσίζοντας την είδη μουσκεμένη επιδερμίδα μου , από την κρύα βροχή που αγκάλιαζε πλέον την φύση με το πέπλο του μοιρολογιού της σαν να λυπώνταν για κάτι .
Με το σκοτάδι να να με καλύπτει και τις αισθήσεις μου νεκρές το τελευταίο που άκουσα πρίν νιώσω να χάνω τις αισθήσεις μου ήταν η φωνή της να ψιθυρίζει :

<< Με πόνο τον νου μου γεμίζεις
και η ψυχή μου να φύγει αποζητά
της πονεμένης μου καρδιάς οι στεναγμοί
στα μάτια δείχνουν πως δεν μπορείς να υποφέρει.
Σαν άνθρωπος που έχει φύγει απ'τη ζωή
δείχνω πλασμένος απο  χαλκό , πέτρα ή ξύλο
σαν άνθρωπος που εξακολουθεί να ζει
απο μαεστρία και μόνο
κι έχει ενα τραύμα στην καρδιά
ανοιχτή πληγή σε νεκρό κορμί

<<Ζήσε γλυκιά μου Ρόζαλι , ζήσε την ζωή που το πεπρωμένο έχει γράψει για σένα .>>
Τα κρύα χείλη της έσβησαν πανω στο μέτωπο μου μαζί με τις αισθήσεις και το μακάβριο  σκοτάδι να με καταπίνουν .

Hey,
Sorry  αργώ να ανεβάζω κεφάλαια απλώς τελευταία νιώθω αρκετά αδιάθετος και έχω πολλές ασχολίες που πρέπει να τελειώνω μαζί τους .
Θα ανεβάσω σύντομα καινούριο και το μυστήριο που περιπλανιέται τόσο καιρό θα πάρει τέλος . Οι ερωτήσεις θα αρχίσουν να παίρνουν απάντηση και τα γεγονότα θα γίνουν λίγο πιο "σκληρά" .Οπότε ελπίζω να σας αρέσει.
Comm/vote .
Ciao.