† Σκοτεινός-Δεσμός-Αίματος †

#πρόλογος

~ Άρρωστο ρόδο ~
Άρρωστο ρόδο μου εσύ,
Το σαράκι ,η αόρατη αυτή παγίδα ,της νύχτας συντροφιά στη μανιασμένη καταιγίδα

τρύπωσε μες στην κλίνη σου,
στη βαθυπόρφυρη χαρα
κι η μαύρη του κρυφή αγάπη ,
ω, τη ζωή σου κυβερνά .

**********************

Μερικές φορές ξυπνάς από ένα όνειρο. Και μερικές φορές, κάπου κάπου, ξυπνάς μέσα σε ένα όνειρο.
Η καταρρακτωδός βροχή μαστίγωνε ανελέητα το σκούρο ξύλο των φέρετρών τους, ο παγωμένος αέρας παρασέρνε καθετί που έβρισκε στον διάβα του, καθώς ανακατεύε τα μαλλιά μου και έπαιρνε μακρυά τα δάκρυα μου. Άρχισαν να τους θάβουν... Κάτι μέσα μου σφίχτηκε και τα γόνατα μου λύγισαν και βυθίστηκα στο απόλυτο σκοτάδι - ένα απέραντο σκοτάδι- μέχρι που ένα φως αναδύθηκε στο απόλυτο σκότος, προχωρώντας αργά προς το φώς ένιωσα να μουδιάζω όλο και πιο πολύ, σταμάτησα απότομα και κοίταξα την πηγή του φωτός, ένα Ρόδο -ένα κατάμαυρο Ρόδο με άγρια κάτασπρα φύλλα σαν το χιόνι - το πήρα από το έδαφος και ένιωσα ένα πόνο να με διαπερνά καθώς το αγκάθι βυθίστηκε στην σάρκα μου. Το σκοτάδι -ένα μαύρο πέπλο- εξαφανίστηκε καθώς μια σταγόνα αίματος γλυστρησε αργά από το δάχτυλο μου και ύστερα στο αγκάθι στην συνέχεια έπεσε στο έδαφος •μπορούσα να δω την πορεία του πριν την σύγκρουση του στο κρύο πάτωμα. Ο ήχος αυτής της μικρής σταγόνας που συγκρούστηκε με το έδαφος έκανε να αντηχεί μέχρι τα βάθη της ψυχής μου, δημιουργώντας ρίγη να διαπερνανε την ραχοκοκαλιά μου. Τα πάντα φωτίστηκαν απότομα, τα δάκρυα μου έτρεχαν ανεξέλεγκτα στα μάγουλα μου καθώς μπροστά μου διαπραγματιζωνταν ένα μακελειό. Πτώματα παντού •το αίμα τους δημιουργούσε ρυάκια που κυλούσαν προς μια μόνο κατεύθυνση, εμένα....
Το ουρλιαχτό μου έσκισε την σιωπή καθώς ένας διαπεραστικός πόνος με έσκισε στα δύο, έπεσα κάτω αγκομαχώντας, σπαρταρώντας για οξυγόνο. << Τρέξε κόρη του Ρόδου, τρέξε , τρέξε και σώσε την ζωή σου , η μείνε και πέθανε..... >> Σηκώθηκα απότομα με την αναπνοή μου κομμένη• η φράση αυτή συνέχισε να αντηχεί στα αυτιά μου. Οι λέξεις αυτές είχαν χαραχτεί πλέον στο μυαλό μου. Ήμουν ιδρωμένη, τα σεντόνια ήταν τυλιγμένα γύρω από τον λαιμό μου δημιουργώντας μια θηλιά πνίγοντας με. Ελευθερώθηκα και προσπάθησα να ηρεμήσω καθώς αντιλήφθηκα πως έκλαιγα.
Ένας αψυχος αναστεναγμός ξέφυγε από τα χείλη μου καθώς σκούπιζα τα είδη στεγνά μου μάτια. Ήταν σκοτεινά έξω και ο ρυθμικός ήχος της βροχής έσπασε την πλέον απόκοσμη σιγή του δωματίου.
Έπεσα βαριά πίσω στα μαξιλάρια και κοίταξα το ταβάνι προσπαθώντας να ηρεμησω •ο ίδιος εφιάλτης, δεν μπορούσα να καταλάβω τον λόγω που τον έβλεπα, κύριός εκείνη η φωνή, στην θύμηση της αναριγησα .Ήταν απόκοσμη και σκληρή. Το χτύπημα του κινητού μου με έβγαλε από τις σκέψεις μου.... Ή ζωή με καλούσε .Είπα κοροϊδευτικά από μέσα μου καθώς φανταζομουν ποιος ήταν . Πήρα το κινητό και κοίταξα το μήνυμα της Λυδίας
<< Σήκω από το κρεβάτι ντυσου και σε μισή ώρα βγες έξω .Αρκετά εμεινες κλεισμένη στο σπίτι .>>
Υ.Γ
* <<πάμε στο καινούριο κλαμπ που άνοιξε πρόσφατα ,φόρεσε κάτι ωραίο φιλιά .;) >>
Αναστεναξα βαριά και χομογέλασα αχνά με το μήνυμα της .Παντα έπαιρνε πρωτοβουλίες ως συνήθως χωρίς να με ρωτάει, ενας μήνας έχει περάσει και ακόμα επιμένει να βγούμε , ξέρει ότι έγινα κομμάτια μετα τον θάνατο των γονιών μου , ήταν η μόνη που έμεινε δίπλα μου .Κουνησα το κεφάλι προσπαθώντας να μην καλεσω στην μνήμη μου τις φρικτές αναμνήσεις .Της έστειλα ένα κοφτό <<μάλιστα κυρία >>, ξέροντας οτι θα γελούσε και Σηκώθηκα από το κρεβάτι να ετοιμαστώ .

*******************************