† Σκοτεινός-Δεσμός-Αίματος †

*Κεφάλαιο 6*

                ~ Ντρέιβεν ~
Κοντοστάθηκα στον διάδρομο που οδηγούσε έξω από την είσοδο του πύργου προσπαθώντας να καταλαγιάσω έστω και λίγο τα νεύρα μου .Ξεφύσιξα και φώναξα στον Κρίστιαν και στους άλλους να γυρίσουν στα δωμάτια τους . Λογικά δύο από εμάς θα μπορούσαν να την αντιμετωπίσουν ακόμα και αν ήταν λίγο ζωηρούλα .Άνοιξα μετά από λίγα λεπτά την πόρτα .Ήταν ακόμα γονατισμένη στο πάτωμα σφίγγοντας πάνω της το πουκάμισο του Άντριαν .Ο Άντριαν βρέθηκε δίπλα της στο δευτερόλεπτο και της πρόσφαιρε το χέρι του και τη βοήθησε να σηκωθεί , αλλά με το που στάθηκε όρθια τα πόδια της λύγισαν και τρίκλισε αδύναμη .Τα μάτια της που είχαν μία ανοιχτή κεχριμπερένια απόχρωση με ένα ένα ελαφρύ πράσινο που αναδύονταν γύρω από τις κόρες των ματιών της έχασαν την εστίαση τους . Ο Άντριαν έσπευσε να την πιάσει . Αποδεχόμενος την κατάσταση , έκανα ένα βήμα προς το μέρος της και ετοιμάστηκα να την κουβαλήσω . Με κοίταξε για λίγο , αλλά σχεδόν αμέσως το βλέμμα της ξανάγινε απλανές . Μάζεψε το σώμα της δυσανασχετώντας και χώθηκε ακόμα πιο βαθιά στην αγκαλιά του Άντριαν .
<<Κουβάλα την εσύ >> του είπα , συνειδοποιώντας πως έτσι υπήρχαν λιγότερες πιθανότητες να κάνει φασαρία . Ψιθύρισε κάτι στο αυτί της και την πήρε στα χέρια του .
Και ακριβώς όπως είχα προβλέψει , ησύχασε .Τον κοίταξα σηκώνοντας το φρύδι μου , μου'κλεισε το μάτι , τυλίγοντας το χέρι του κάτω απ'τα γυμνά της πόδια .Τους γύρισα την πλάτη , προχώρησα προς το παράθυρο βγάζοντας το πακετάκι με τα τσιγάρα και άναψα ένα .Πήρα μία βαθιά τζούρα , νιώθοντας την νικοτίνη να πυροδοτεί τις αισθήσεις μου .Έβγαλα αργά τον καπνό και γύρισα προς το μέρος της .
<<Κοριτσάκι ποιο είναι το επίθετο σου ;>>
<<Στο έχω είδη πει >>
<<Ποιός είναι ο πατέρας σου ;>>συνέχισα πιο επιτακτικά .
<<Ήταν ένας ισχυρός άντρας >>απάντησε με το ίδιο ύφος .
<<Κοφ'το με τις εξυπνάδες .Πίστεψε με δεν θα σου βγουν σε καλό >>γρύλισα απειλητικά <<Άσε που στιχηματίζω πως ο πατέρας μου είναι πολύ πιο ισχυρός απ'τον δικό σου . Λοιπόν ,λέγε τώρα .Πως τον λένε, τι δουλειά κάνει;>>
<<Όπως είπα "ήταν" , ήταν ένας υπέροχος θετός γονιός και εξίσου άνθρωπος . Τον έλεγαν Τζόναθαν Καστίλ και ήταν υπουργός εθνικής Άμυνας .>>
Αντάλλαξα μία ματιά με τον Άντριαν , και για μία στιγμή νόμισα πως θα του έπεφτε απ'τα χέρια .Πεταξα το τσιγάρο στο τασάκι.
<<Σκατά >> είπα .
<<Αυτή τη φορά την πάτησες για τα καλά Ντρέιβεν >>γρύλισε ο Άντριαν , και τα μάτια του , όπως και τα δικά μου , έχασαν μονομιάς το χρώμα τους προδίδοντας την ανησυχία του . Το κορίτσι είχε καρφώσει τα μάτια απροκάλυπτα πάνω μου , αλλά με το που την κοίταξα
απέστρεψε μονομιάς το βλέμμα της .Συνειδητοποίησα ικανοποιημένος πως , παρά το θράσος της , διατηρούσα ακόμη κάποιον έλεγχο πάνω της .<<Ο βασιλιάς δε θα χαρεί καθόλου μ'όλα αυτά >> πρόσθεσε ο Άντριαν .
Εννοείται πως δε θα χαιρόταν .Ούτε αυτός ούτε το συμβούλιο .
Είχα είδη προβλήματα με το συμβούλιο , και το ενδεχόμενο μιας πρότασης δυσπιστίας όσον αφορά τη θέση μου ως διαδόχου του θρόνου ήταν μονίμως ένα πταίσμα μακριά .Το να φέρω την θετή -πλέον ορφανή- κόρη ενός σκοτεινού όντος μιας άλλης διάστασης -και χειρότερα υβρίδιου - με τόσο υψηλό κρατικό αξίωμα στον κοσμο μας παραβίαζε πολλές συνθήκες , και ενέπιπτε στην κατηγορία των αμαρτημάτων .Γιατί δεν τη σκότωσα απλώς;
Όταν ο Άντριαν την άφησε , την άρπαξα αμέσως απ'τον καρπό και τραβώντας την από την αγκαλιά του την έσυρα προς τα σκαλιά .Έκανε ένα δύο μικρά βήματα μορφάζοντας .Έριξε μία ματιά στα πληγωμένα πόδια της .Πήρα μία βαθιά ανάσα και την τράβηξα ακόμη πιο δυνατά .
<<Τι κάνεις;>>είπε σε έντονο τόνο , καρφώνοντας τα πόδια της στο έδαφος , αδιαφορώντας για το πόνο που προφανώς ένιωθε .
<<Προσπαθώ να ξεμπλέξω απ'τον χαμό >>απάντησα , ανακουφισμένος στη θέα της αδελφής μου της Βικτόρια που περίμενε στην κορφή της σκάλας , στο εξωτερικό του σπιτιού .
<<Και δε γίνεται να το κάνεις χωρίς να μου ξεριζώσεις τον καρπό; >>
Επιβράδινα και προσπάθησα για λίγο , χτυπημένος από ένα κύμα έντονου θαυμασμού για την άνεση με την οποία αποδεχόταν την ύπαρξη μας , αλλά απ'την άλλη εκνευρισμένος με την τόλμη της .Αυτό το κορίτσι απλά δεν το βάζει κάτω .
Ή Βικτόρια -πιο εκνευρισμένη από όσο θα μπορούσε ποτέ να είναι οποιοδήποτε θνητό Κοριτσάκι - πήρε το πιο βλοσυρό της ύφος , κάτι πολύ αποτελεσματικό , και άρπαξε τη Ρόουζ απ'το χέρι χωρίς να της απευθύνει λέξη . Γύρισε και με κοίταξε κατάματα .
<<Πραγματικά , τα έκανες μαντάρα αυτή τη φορά , αδελφούλη >>γρύλισε .Η Ρόουζ κάρφωσε το βλέμμα της στην αδελφή μου , που την περνούσε τουλάχιστον ένα κεφάλι και ήταν αρκετά πιο αδύνατη , με δέος . Ή Βικτόρια την αγνόησε .Ήξερε καλά την επίδραση που είχε και στα δύο φύλα .Καλή διασκέδαση με το γαμημένο πόλεμο που άνοιξες με την έβδομη διάσταση , ολοκλήρωσε τη φράση μες στο μυαλό μου , ανεβαίνοντας σαν σίφουνας στον πάνω όροφο και σέρνοντας ξοπίσω της την κόρη του Τζόναθαν Καστίλ .Το τελευταίο πράγμα που με απασχολούσε ήταν ένας πιθανός πόλεμος , αφού κατά πάσα πιθανότητα δε θα ζούσα να το δω : ο βασιλιάς ερχόταν εξοργισμένος προς το μέρος μου.
Ο Άντριαν έπεσε στο ένα γόνατο κάνοντας βαθιά υπόκλιση , σφαλίζοντας ταυτόχρονα τα μάτια του .Σταυρώνοντας τα δάχτυλα του πίσω απ'την πλάτη ,ψιθύρισε :
<<Μεγαλειότατε>>.
Όρθωσα το ανάστημα μου και, τυλίγοντας τα χέρια πίσω απ'την πλάτη μου, κοίταξα τα γκρί βαθουλωμένα μάτια που με ατένιζαν διαπεραστικά .Το να δηλώσω άγνοια ως προς την ταυτότητα της δε θα έφερνε κανένα αποτέλεσμα , έτσι αποφάσισα να υποδεχτώ την επερχόμενη καταιγίδα με όσο περισσότερο χιούμορ μπορούσα
<<Καλημέρα πατέρα .Έφερα πρωινό >>.

Vote\comm.

Συγγνώμη για την τόσο μεγάλη καθυστέρηση .Ελπίζω να σας αρέσει .