† Σκοτεινός-Δεσμός-Αίματος †

*Κεφάλαιο 17*

                   ~Ντρέιβεν~

Οι τελευταίες ηλιαχτίδες του ήλιου που κατάφερναν να δραπετεύσουν απο τα βαριά σκούρα σύννεφα που κάλυπταν τον ουρανό άρχισαν να γλιστράνε αργά φωτίζοντας οτιδήποτε με μια χαρωπή απόκοσμη λάμψη .
Πέφτοντας πάνω στις φυλλωσιές των δέντρων δίνοντας στα πλέον καφετί και ξανθά φύλλα μια σταγόνα ζωής . Σαν να ξεφυτρώνουν μικρά χρυσά μπουμπούκια .Το σκοτάδι έκανε μπροστά ξετρυπώνοντας απο το λάκκο του  και γλυστώντας  αργά σαν γλοιώδες φίδι που περιμένει με ανυπομονησία το θήραμα του .
Αρχίζοντας να σπάει τα σιδερένια αιώνια  δεσμά του
στα κατάβαθα της γης , περιμένοντας τη στιγμή που θα βγει και θα αφήσει ελεύθερους τους δαίμονες του .
Τα χαλίκια έτριζαν κάτω από τα λερωμένα με λάσπη παπούτσια μου καθώς έφτανα σιγά σιγά στα σκούρα  σκαλοπάτια του πύργου . Ο μαύρος μανδύας μου -που ανέμιζε ελαφρά απο το κρύο αεράκι που παράσερνε οτιδήποτε στον διάβατα του -
,γλίστρησε αργά απο τους ώμους μου καθώς τον  τράβηξα και τον έδωσα στον μπάτλερ που βρισκόταν στη πόρτα .
<< Μεγαλειότατε >> μουρμούρισε κάπως αδύναμα και υποκλίθηκε .Του εκανα νόημα να ξεκουμπηστή απο εδώ .Και προχώρησα  αργά πρός το σκοτάδι του διπλανού δωματίου.
******************************
Αυτό το βλέμμα ....το βλέμμα της είχε κάτι το διαφορετικό αλλά συνάμα το γνώριμο .Σαν να το είχα δει κάπου .
Αναστέναξα και ρούφηξα μια τζούρα από το τσιγάρο μου . Νιώθοντας την νικοτίνη να πυροδοτεί τις αισθήσεις μου σαν μια δόση ναρκωτικού που χρειαζόμουν για να ηρεμήσω την δίψα που έκαιγε αργά τα σωθικά μου .
Δεν μπορούσα να πάρω το μυαλό μου απο εκείνη .Την στιγμή που ήμουν κοντά της. Την γλυκιά αίσθηση της μαλακής χλωμής από το φόβο επιδερμίδα της .Το γλυκό άρωμα της βανίλιας που πλανώνταν στον αέρα .
Τα μακρυά μελιά μαλλιά της που έπεφταν ελαφρά στο πρόσωπο της κάνοντας την να μοιάζει ακόμα πιο ευάλωτη από ότι ήταν.
Την ροζ απόχρωση που τα μάγουλα της βάφονταν τη στιγμή που απλώς πέρναγα μια τούφα απο τα μαλλιά της πίσω απο το μικρό αυτί της με τα τέσσερα τολμηρά θα έλεγε κανείς πίρσινγκ . Τα δόντια της που κάρφωναν το κάτω χείλη της κάνοντας το να πάρει μια σκούρα ρόδινη απόχρωση .
Μμμμμ...είχα γευτεί τους χυμούς της . Τόσο γλυκό και παιχνιδιάρικο . Έκανα πίσω το κεφάλι μου και χαλάρωσα το σώμα μου στον καναπέ προσπαθώντας να εμποδίσω την δίψα μου .Άφησα τον καπνό να βγεί αργά απο τους πνεύμονες μου . Δημιουργώντας διάφορα απροσδιόριστα σχέδια που λυκνίζονταν αργά στον αέρα .Μπορούσα να ακούσω τους χτύπους της μέχρι εδώ κάτω .Σαν ενα σταθερό χτύπημα τυμπάνου ή κάποιου πλήκτρο πιάνου που έπαιζε κάποια νότα κάτω απο το πεντάγραμμο ...βαθύ , σταθερό .....παμ.....παμ παμ ....
Ήταν η μοναδική πηγή ζωής σε όλο τον πύργο .Μια τελευταία ελπίδα ζωής . Κάτι διαφορετικό .Ήξερα ότι από σε στιγμή σε στιγμή σύντομα θα παραδίδονταν στην αγκαλιά του Μορφέα .Εκεί που δεν θα αντιδρούσε ...που όλες οι άμυνες της θα ηταν χαλαρές .Μια γλυκιά πρόκληση , που είχα καιρό να αντιμετωπίσω .
Θα γίνει δικιά μου ....το κουτί της Πανδώρας με τα " θαυμα " της ...
Όπως όλες ...
Τίποτα παραπάνω .

Είναι αργά , αλλά δεν μπορούσα να μην γράψω κάτι μικρό .
Από την μεριά του Ντρέιβεν ξέρω ότι δεν ανεβάζω πολλά κεφάλαια .Το μυστήριο ελπίζω ακόμα να περιπλανιέται .
Επιπρόσθετα ελπίζω  αυτό να σας άρεσε .Είναι κάτι μικρό .Το επόμενο νομίζω θα σας "χορτάσει ". Τα πράγματα θα αρχίσουν να παίρνουν ροή ,σχήμα και μορφή .

Vote/comm .
Ciao .