† Σκοτεινός-Δεσμός-Αίματος †

*κεφαλαιο 3*

                      ~Ρόουζ~
Είχαμε ξεχυθει στους δρόμους του Λονδίνου .Η πόλη είχε ξυπνήσει καθώς η μεγαλειώδης φωτιά είχε καταβροχθίσει το κλαμπ κατακαιγοντας το , δημιουργώντας πολλαπλά αποπνικτικα σύννεφα καπνού .Είχαν βάλει φωτιά στο κτήριο καταστρέφοντας μαζί με αυτό και την κάθε ελπίδα σωτηρίας μου .Ο Ντρέιβεν με είχε αρπάξει απ'το μπράτσο και μ'εσερνε πίσω του μέσα σε στενά , σκοτεινά σοκάκια , σαν να 'μουν καμία άψυχη κούκλα, μπηγοντας τα νύχια του όλο και πιο βαθιά μέσα στη σάρκα μου .Δεν με είχε σκοτώσει .Οι στριγκες σειρήνες των περιπολικών έσπαγαν τη σιωπή της νύχτας .Οι γυρω δρόμοι ήταν λουσμενοι στο μπλε φως που εχυναν οι φάροι των περιπολικών και της πυροσβεστικής.<<Κωλομπατσοι>>γρυλισε ο Ντρέιβεν .Με πέταξε σαν να'μουν κανένα σακί πάνω σ'εναν απ'τους άντρες του .<<Άντριαν ,πρόσεχε για λίγο το Κοριτσάκι μας .>>
Το σώμα του Άντριαν ήταν άκαμπτο και παγωμένο σαν ταφόπλακα. Έκανα πίσω σαν να με είχε τσιμπησει σφήκα -όπως και την πρώτη φορά που είχα πέσει πάνω στον Ντρέιβεν -,με αποτέλεσμα να σκονταψω στο χαντάκι του δρόμου και να χάσω την ισορροπία μου .Με μία αστραπιαία κίνηση ενα χέρι
Καταχλωμο με άρπαξε απ'τον καρπό, λίγα εκατοστά προτού βρεθώ φαρδιά πλατιά στον δρόμο . <<Μην μου πέσεις >>μου είπε με ζέστη ,σχεδόν τρυφερή φωνή. Σηκωσα το κεφάλι μου σαστισμενη, και κοίταξα το χαμογελαστό πρόσωπο του αγοριού. Ένιωσα να χάνομαι στα καταπράσινα μάτια του ,και ανίκανη να πάρω το βλέμμα από πάνω του και τα καλογυμνασμένα μπράτσα του, μέχρι που το βλέμμα μου σταμάτησε στην λεκιασμενη από αίμα μπλούζα του .Έκανα πίσω αηδιασμένη τυλίγοντας τα χέρια μου γύρω από τον εαυτό μου.<<Άντριαν >> είπε καθώς μου άπλωσε το χέρι του για να συστηθεί. Γυρισα το κεφάλι από την άλλη, δεν σκοπευα να κάνω γνωριμίες με κανένα από αυτούς τους δολοφόνους.
Ένιωθα το επίμονο βλέμμα του πάνω μου να με καίει .<<Να ξέρεις δε θα σε πειραξουμε >>
<<Αααχ τι ωραία ,καλά που μου το ειπες τώρα νιώθω καλύτερα ,ουφ μου έφυγε ένα βαρος >>
Άντε γαμήσου μαλάκα .
Έπρεπε να το σκασω από δω πέρα .Όμως οι υπόλοιποι τρεις άντρες της παρέας με κοίταζαν με υπερένταση να δουν αν θα επιχειρούσα να κάνω κάτι ,είχα καταλάβει όμως ότι δεν θα κατάφερνα ποτέ να τους ξεφυγω τρέχοντας.Δεν ήμουν αρκετά γρήγορη. Ή μόνη μου ελπίδα ήταν να μας εντοπίσει κάποιο περιπολικό πριν ερθει ο Ντρειβεν .<<Αυτο που ειδες πριν από λίγο>>είπε ο Άντριαν , δείχνοντας αόριστα τον δρόμο << ήταν απαραίτητο. Το ξέρω πως σου φάνηκε κάπως , αλλά πρέπει να με πιστέψεις ότι δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά .>>Γύρισα τόσο απότομα το κεφάλι μου που τα μαλλιά μου μαστιγωσαν το πρόσωπο μου απότομα .<<Απαραίτητο;>>Η φωνή μου βγήκε τσιριχτή και οργισμένη .Πλέον δεν με ένοιαζε τι θα γινόταν .Η ξαφνική έκρηξη του θυμού μου με έκανε να ξεχάσω για μία στιγμή ποιοί ήταν και τι είχαν μόλις κάνει .<<Αυτό που κάνατε ήταν μεγάλο λάθος , αφανησατε τις αθώες ζωές εκείνων των ανθρώπων χωρίς να δίνεται δεκάρα και καψατε ένα ολόκληρο κτήριο δεν είμαι κανένα μικρό μωρό που δεν ξέρει τι είναι σωστό και τι όχι ....>>Μόλις ψελλισα τα τελευταία μου λόγια Θυμήθηκα την Λυδία και την Μέγκι .Ήξερα ότι ήταν καλά , τις είχα δεί να τρέχουν μακριά πριν με απαγάγουν .Έκλαιγαν τρομοκρατημένες .Νευριασμενη κλοτσισα έναν κάδο προσπαθώντας να εμποδισω τα δακρυα μου να κυλισουν. .<<Τέρατα πως μπορεσατε;>> Οι λέξεις είχαν βγει απ'το στόμα μου προτού αναλογιστω τις πιθανές συνέπειες .Το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν πως έπρεπε πάση θυσία να κερδίσω χρόνο μέχρι να μας εντοπίσει η αστυνομία .Με κοίταξαν σοκαρισμένοι σαν να μην μπορούσαν να πιστέψουν πως τους αντιμιλουσα.<<Και πόσον χρονών είσαι και ξέρεις τόσο καλά τι είναι σωστό και τι λάθος ;>> Αναπήδησα στο άκουσμα της γεμάτης έπαρση φωνής που ήρθε από πίσω μου .Παραμέρισα τα μακριά μαλλιά μου που είχαν πέσει μπροστά στο πρόσωπο μου , και είδα τον Ντρέιβεν .Ήταν ακουμπισμένος στο στύλο μιας λάμπας με τα χέρια στις τσέπες και με κοίταζε χαμογελώντας με το κλασικό αλαζονικό υφακι του
.<<Όσο δεν είσαι εσύ .>>Είπα με όσο θάρρος μου είχε απομείνει .Ήξερα ότι παρατράβουσα το σκοινί που ήταν αρκετα είδη τεντωμένο .Συνέχισα να χαμογελάει όταν ήρθε κοντά μου .Η ανάσα του έπεφτε κρύα στο δέρμα μου που είχε ανατριασει από το υπερβολικό κρύο .Κολλησα στον τοίχο του κτηρίου και πεταρισα τις βλεφαρίδες μου .Το είχα παρακάνει μιλώντας του έτσι .Το βλέμμα του ταξίδεψε αργά πάνω μου , και κοκκινιζοντας από αμηχανία τυλιξα πιο σφιχτά τα χέρια γύρω μου .Το κοντό μου φορεμα έφτανε σχεδόν μέχρι τους μηρούς μου .<<Δεκαεφτά>>είπα κοφτά , δαγκωσα το κάτω χείλος μου από αμηχανία μην ξέροντας γιατί του έδωσα αυτήν τη πληροφορία .Το χαμόγελο του έγινε πιο πλατύ .Πήγε να πει κάτι ομως οι λέξεις χάθηκαν στα χείλη του όπως και το χαμόγελο του .<<Τρέξτε!>> Φώναξε .Η παρέα εξαφανίστηκε σε κλάσματα δευτερολέπτου. Ήταν σαν να τους είχε καταπιεί το σκοτάδι . Κοίταξα γύρω μου παραζαλισμενη. Ο Ντρέιβεν με έπιασε από το μπράτσο και άρχισε να με τραβολογαει πότε σέρνοντας με πότε κουβαλώντας με ξοπισω του .Τα πόδια μου μαζεύτηκαν όλη τη βρώμα του δρόμου .
<<Πρέπει να τρέξεις πιο γρήγορα >>. Ή φωνή του ήταν ήρεμη και σταθερή ,αλλά η ένταση με την οποία με κοιτούσε τον πρόδιδε.Ήταν πανικόβλητος .Έκανα πίσω κοιτώντας τον αηδιασμένη .
<

<Είσαι τελείως τρελός; Να τρεξω πιο γρήγορα για ποιον; Για έναν δολοφόνο;>>Οι λέξεις ξεχύθηκαν απ'το στόμα μου χωρίς σκέψη .Ή αδρεναλίνη είχε χτυπήσει πάλι κόκκινο , εξαφανίζοντας κάθε φόβο που θα μπορούσα να νιώσω .
Τα μάτια του σκοτεινιασαν ,και για μία στιγμή μου φάνηκε πως έχασαν τη σμαραγδένια λάμψη τους<<Δεν είμαστε δολοφόνοι>>.είπε ήρεμα και ,παρ'ολο που δεν ύψωσε καν τον τόνο της φωνής του , ανατριαχιασα σαν να με είχε διαπεράσει ηλεκτρικό ρεύμα .
<<Και τι είστε; Γιατί σκοτωσατε εκείνους τους άντρες;>>Η ερώτηση μου έμεινε να αιωρείται στον αέρα .Δεν πήρα ποτέ απάντηση .Το μπλε φως σε κάθε φάρους των περιπολικών αντανακλούσε σε κάθε παράθυρό ,καθώς οι αστυνομικοί απέκλειαν μία όλο και μεγαλύτερη περιοχή απ'το κέντρο εκεί που βρίσκονταν το μπαρ .
Με πήρε στα χέρια και με πέταξε σαν σακί πάνω στο ωμο του .Συνέχισα να διαμαρτύρομαι χτυπώντας τον με τις γροθιές μου στην πλάτη , αλλά δε φάνηκε να πτοείται .Σύντομα κουραστικα να παλεύω και Σηκωσα το κεφάλι μου κοιτώντας γύρω μου .
Τα πάντα ήταν θολά .Προσπάθησα να ηρεμησω .Τα κτίρια περνούσαν από μπροστά μας σαν αστραπές .Ζαλίζομουν φοβερά ,και είχαν απίστευτη ταχυκαρδία .Δεν πρέπει να είχε περάσει ούτε ένα λεπτό , όταν αισθάνθηκα επιτέλους έδαφος κάτω απ'τα πόδια μου .Ένιωθα να χάνω την ισορροπία μου και βρέθηκα φαρδιά πλατιά στο πεζοδρόμιο, μπροστά στα πόδια του Ντρέιβεν , δίπλα σε δύο εμφανώς πανάκριβα αυτοκίνητα .Ανοιγοκλεισα τα μάτια , σίγουρη πως τα βλεπα διπλά .Κι όμως , έβλεπα καλά .Με φιμε τζάμια.Μέχρι και οι πινακίδες τους ήταν σχεδόν ίδιες .Το μόνο που άλλαζε ήταν ένα γράμμα .
Ποιοι ηταν τέλος πάντων αυτοί οι άνθρωποι ;Είχαν πλούτη , ομορφιά και ένα θανάσιμο ελάττωμα .Ήταν δολοφόνοι .Είχαν ,με λίγα λόγια , όλα τα χαρακτηριστικά ενως τυπου που ηταν μπλεγμένος στο οργανωμένο έγκλημα στο Λονδίνο .Με άρπαξε απ'τους ώμους και μ'εχωσε κακήν κακώς στο πίσω κάθισμα του πλησιέστερου αυτοκινήτου .Έκλεισε την πόρτα πίσω μου με θόρυβο .Ο Ντρέιβεν κι ο Άντριαν κάθισαν μπροστά ,με τον Ντρέιβεν στη θέση του οδηγού, και δίπλα μου ένα αγόρι . <<Βάλε ζώνη >>με διέταξε ο τύπος δίπλα μου .Τον αγνοησα .Δίπλωσα τα χέρια πεισματικά στο στήθος μου και δεν κουνηθηκα ούτε χιλιοστό .Αναστεναξε απηυδισμενος , εσκυψε πάνω μου και άρπαξε τη ζώνη μου .
<<Χαμερπή >> μουρμουρισα .Το αγόρι Χαμογέλασε .
<<Με λένε Κρίστιαν ,κι όχι χαμερπή, δεν νομίζω ότι είμαι τοσο καφρος δεν νομίζεις; Επιπλέον είμαι ο μικρός του αδελφός .>>Με πληροφόρησε , γνεφοντας προς τον Ντρέιβεν. Να , λοιπόν γιατί έμοιαζαν τόσο πολύ .Είχαν τα ίδια σμαραγδι μάτια μόνο που τα μαλλιά του ήταν λίγο πιο ανοιχτά .<< Μου θυμίζεις λίγο τ'ονομα σου ξανά;>>
<<Ρόζαλι Καστίλ>> είπα μεσα απ'τα δόντια μου , προτού βυθιστω στη σιωπή .Καρφωσα το βλέμμα μου έξω απ'το παράθυρο .Βλέποντας να προσπαρναμε με ταχύτητα τα πάντα .