† Σκοτεινός-Δεσμός-Αίματος †

* Κεφάλαιο 10*

                   ~ Ρόουζ~

Συνέχισε στο ίδιο άνετο στιλ, απλώνοντας ταυτόχρονα το βούτυρο στο ψωμί στο οποίο είχε καψαλιστεί στις άκρες .<<Οι υπηρέτες μαγειρεύουν στο κάτω πάτωμα , όταν θελήσουμε φαγητό και όχι αίμα>>.
Έσπρωξε το πιάτο προς το μέρος μου , με κοίταξε και μίλησε ξανά :<< Λοιπόν , σίγουρα θα έχεις απορίες >>.
Έγνεψα καταφατικά δαγκώνοντας αμήχανα το κάτω χείλος μου.<<Μπορώ να κάνω οποιαδήποτε ερώτηση ;>>
Μια υποψία αμφιβολίας πέρασε φευγαλέα από το πρόσωπο του , αλλά γρήγορα εξαφανίστηκε .<<Φυσικά >> απάντησε . Έμεινα για λίγο σιωπηλή , προβάροντας μες στο μυαλό μου τι ακριβώς θα τον ρωτούσα . Χωρίς να πεί κάτι , έβαλε λίγο χυμό σε ένα ποτήρι και μου το πρόσφερε . Όλα αυτά είναι αληθινά , έτσι δεν είναι;>>
Ακούμπησε τους αγκώνες του πάνω στον πάγκο , στηρίζοντας το πηγούνι στις παλάμες του και κοιτώντας με το ίδιο γοητευμένος μ'εμένα πρίν λίγο .
<<Ναι , γιατί ;>>
<<Δε θέλω να πιστέψω τίποτε απ'όλα αυτά , αλλά η αλήθεια είναι πώς τα πιστεύω . Έχω δεί παρά πολλά για να το αμφισβήτησω όλο αυτό >>.Έπιασα να τυλίγω ένα τσουλούφι απ'τα μαλλιά μου γύρω απ'το δάχτυλο μου .
<<Πόσους έχεις σκοτώσει ;>>
<<Δεν είμαι σίγουρος αν θα'πρεπε να σου πω >>μουρμούρισε .
<<Πόσους ; >> επανέλαβα.
<< Εκατοντάδες , χιλιάδες , ίσως ....έχω χάσει τον λογαριασμό >> είπε . Ένιωσα τα μάτια μου να γουρλώνουν και έκανε αυθόρμητα πίσω .Τόσους πολλούς ; Κούνησε το κεφάλι απολογητικά.
<<Μη με κοιτάζεις έτσι .Δεν είναι και τρομερός αριθμός αν λάβεις υπόψη ότι είμαι διακοσίων χρονών >>.Το ήρεμο πράσινο των ματιών του έγινε μαύρο.
<<Και οι άλλοι;>>κατάφερα να ψελλίσω.  Ο λαιμός μου είχε κλείσει απ'τον τρόμο.
<< Ο Ντρέιβεν χιλιάδες , και ο Κρίστιαν περίπου σαράντα , μόνο και μόνο επειδή δεν είναι ακόμα ολοκληρωμένος βρικόλακας . Όσο για τους υπόλοιπους , δεν μπορώ να σου πω με σιγουριά >>.
Είχα πιαστεί από τις άκρες του ατσάλινου πάγκου , προσπαθώντας να κρατηθω όρθια .<<Δε θα μπορούσατε να πίνετε το αίμα δωρητών;>>
<< Θα μπορούσαμε >>.
<<Αλλά αντί αυτού επιλέγετε να σκοτώνετε ανθρώπους>>.
<< Όχι >> είπε σφυρίζοντας σχεδόν μέσα απ'τα δόντια του . Ξαφνιάστηκα απο την αλλαγή στον τόνο της φωνής του .<<Προτιμάμε να πίνουμε απο ανθρώπους .Δεν ξεχυνόμαστε έξω με σκοπό να σκοτώνουμε>>.
<<Α , τώρα κατάλαβα >> ψιθύρισα .<<Έτσι έγινε και στο Μπαράκι , όταν σκοτώσατε όλους εκείνους τους ανθρώπους .Επειδή εμένα δε μου φάνηκε πώς περάσατε απλώς για να πιείτε κάτι >>.
Έσμιξε τα φρύδια του. <<Αυτό ήταν διαφορετικό >>.
<<Αλήθεια;>>
Δεν απάντησε .Επέστρεψα στο φαγητό μου .Έχοντας επίγνωση πως με παρακολουθούσε , χαμήλωσα το κεφάλι και κρύφτηκα πίσω απ'τα νωπά ακόμη μαλλιά μου .Το γεγονός ότι μπορούσε να μιλάει για εκείνους που είχε σκοτώσει σαν να'ταν απλώς αριθμοί και όχι άνθρωποι με οικογένεια που τους αγαπούσαν , που είχαν όνειρα και ελπίδες , με πάγωσε απ'την κορφή ως τα νύχια .Πόσο μάλλον που ήθελε να τον αποδεχτώ .
<<Το ξέρω πώς πιστεύεις ότι είμαστε δολοφόνοι , Ρόουζ .Όπως και ότι θα έκανες τα πάντα αυτή τη στιγμή για να φύγεις απο εδώ μέσα , αλλά ίσως , και το λέω για σένα , ήταν καλύτερα να μην μας κρίνεις μέχρι να μας γνωρίσεις περισσότερο >> .
Δεν πήρα το βλέμμα απ'το πιάτο μου , γιατί δεν ήθελα να δει ότι είχα σηκώσει τα φρύδια μου με δυσπιστία.
Δεν πρόκειται να σας γνωρίσω καλύτερα , σκέφτηκα , επειδή δεν σκοπεύω να μείνω τόσον καιρό εδώ. Μην είσαι τόσο σίγουρη, είπε γελώντας σαρκαστικά η φωνή στο μυαλό μου . Κατάλαβα πώς δε φανταζόμουν κάποιον να γελάει , ήταν ένα αληθινό γέλιο που ηχούσε μες στο κεφάλι μου . Φοβόμουν πως είχα αρχίσει να τρελαίνομαι.Άκουσα τον Άντριαν να λέει κάτι .Ανοιγόκλεισα τα μάτια μου προσπαθώντας να συνέλθω.
<<Τι εννοείς όταν λες πως ο Κρίστιαν δεν είναι ακόμη ολοκληρωμένος βρικόλακας;>>
Έκανε τον γύρο του πάγκου και , παίρνοντας ένα σκαμπό , ήρθε και κάθισε απέναντι μου.  Μετακίνησα το δικό μου μακριά του .<<Αλλάζουμε θέμα έτσι ;>>
Τα μάτια του είχαν ξαναπάρει την πράσινη απόχρωση τους , ενώ τα κάλυπτε μία υγρή γυαλάδα κάνοντας τα να λαμπυρίζουν στο πρώτο φώς τής μέρας που έμπαινε απ'τα μικρά παράθυρα ψηλά στον τοίχο.
<<Όταν λέμε ολοκληρωμένος βρικόλακας , εννοούμε τον ενήλικο >>.
Βλέποντας με να τον κοιτάζω μπερδεμένη , χαμογέλασε.
<<Είναι αυτός που έχει γεννηθεί βρικόλακας και για να σε προλάβω , οι περισσότεροι βρικόλακες γεννιούνται , δε γίνονται >> πρόσθεσε .<<Ο εκ γενετής βρικόλακας κανονικά γερνάει μέχρι να κλείσει τα δεκαοχτώ . Κάθε χρόνο που περνάει δείχνει και μεγαλύτερος .Μέχρι να φτάσουν , λοιπόν , στα δεκαοχτώ , δεν έχουν ενηλικιωθεί , επομένως είναι ελαφρώς αδύναμοι και όχι τόσο διψασμένοι όσο οι υπόλοιποι .Ο Κρίστιαν είναι δεκαέξι , άρα θέλει άλλα δύο χρόνια για να ολοκληρωθεί .Έγινα κατανοητός ;>>
Έσπρωξα ανόρεχτα ένα ψίχουλο με την άκρη του δαχτύλου μου στην άλλη άκρη του πιάτου .<< Κατά κάποιον τρόπο .Και τι γίνεται όταν ένας βρικόλακας κλείσει τα δεκαοχτώ;>>
Πήγα να σπρώξω άλλο ένα ψίχουλο , αλλά το πιάτο αναποδογύρισε και έπεσε απ'τον πάγκο. Ζάρωσα στη θέση μου και μισόκλεισα τα μάτια περιμένοντας να το ακούσω να σπάει . Αλλά ο κρότος δεν έφτασε ποτέ στ'αυτιά μου - ο Άντριαν είχε ήδη απλώσει το χέρι του και το είχε πιάσει στον αέρα .Ατάραχος , το τοποθέτησε ξανά στον πάγκο . Καθάρισε τον πάγκο από τα ψίχουλα σπρώχνοντας τα με την παλάμη στο πάτωμα .
Μετακίνησε ελάχιστα το κορμί του σκιβοντας ελαφρά προς το μέρος μου .
Η ανάσα του  ηταν κρύα σαν την παγωνιά του χειμώνα• χάιδεψε ελαφρά το αυτί μου καθώς άφησε έναν σιγανό αναστεναγμό .<<Γινόμαστε πιο γρήγοροι και πιο δυνατοί >> είπε χαμηλώντας τη φωνή  , κοιτώντας με καθώς τον παρακολουθούσα με το στόμα ανοιχτό .

Λοιποοοοοον , ξέρω ότι άργησα πάρα πολύ να γράψω καινούριο κεφάλαιο . Καταρχάς αυτό το κεφάλαιο επειδή είναι τεράστιο αποφάσισα να ανεβάσω το μισό τώρα και το άλλο μισό την επόμενη φορά .
Τώρα όσον αφορά την αργοπορία μου να δημοσιεύσω όπως ξέρετε είναι περίοδος εξετάσεων και σαν δευτέρα λυκείου έχω αρκετά μεγάλη πίεση απο μόνος μου και θα σας παρακαλούσα κάποια άτομα να είστε πιο επίμονα .Μου είναι δύσκολο να διαβάζω για τις εξετάσεις και να γράφω ταυτόχρονα κεφάλαια .Ξέρω οτι έχω να ανεβασω σχεδόν δυο μήνες ( είναι απαράδεκτο ξέρω ) αλλά μέχρι την επόμενη βδομάδα που σταματάνε οι εξετάσεις δειξτε λίγο κατανόηση και υπομονή.
Επιπρόσθετα ελπίζω να μην έχετε χασει το  ενδιαφέρον για την ιστορία μου .
Any way αρκετά σας ζάλισα .
Ελπίζω να σας αρέσει αυτό το κεφάλαιο .
Ciao.;)