† Σκοτεινός-Δεσμός-Αίματος †

* Κεφάλαιο 8*

                    ~Ρόουζ~
Ή ΒΡΟΧΉ ΣΥΝΈΧΙΣΕ να σφυροκοπά το τζάμι όταν ξύπνησα.Έξω είχε πια σκοτεινιάσει , και η κουβέρτα είχε γλιστρήσει απ'τους ώμους μου στο πάτωμα .Σκούπισα την υγρασία από το μάγουλο μου και άγγιξα αφηρημένα τον λαιμό μου .Βρικόλακες .Ήταν εντελώς τρελό .
Κι όμως , δεν μπορουσα να αρνηθω την ύπαρξη τους .Κούνησα το κεφάλι μου προσπαθώντας να σκεφτώ κάτι άλλο .
Συγκέντρωσα την προσοχή μου στις στάλες που έπεφταν κατακόρυφα έξω απ'το παράθυρο .Ανοιγόκλεισα τα μάτια .Πλιτς , πλιτς, πλιτς . Πίσω απ'τα κλειστά μου βλέφαρα ερχόταν ξανά και ξανά η ίδια εικόνα: το πνιγμένο στο αίμα σώμα ενός άντρα να κείτεται άψυχο .Όχι , δεν μπορώ να αρνηθώ την ύπαρξη τους . Δε θέλω να το κάνω .Γιατί αν το κάνω , θα σημαίνει πως αυτή η φρικαλεότητα έγινε από άνθρωπο σε άνθρωπο. Οι βρικόλακες είναι Τέρατα .Τα Τέρατα κάνουνε απαίσια πράγματα .Οι άνθρωποι όχι .
Το ρολόι δίπλα μου έδειχνε πέντε η ώρα το πρωί .Έτριψα τα μάτια μου , συνειδητοποιώντας πως δεν είχα ξυπνήσει ποτέ ξανά τόσο πρωί στην ζωή μου .Ξημέρωνε 1 Αυγούστου .Είχε περάσει μία ολόκληρη μέρα αιχμαλωσίας.Μία μέρα που θα έπρεπε να οργανώσουν μία ομάδα έρευνας και να ξεκινήσουν για να με σώσουν .Υπήρχαν πλήθος αποδείξεις .Οι φίλες με τις οποίες είχα βγει .Τα σανδάλια που είχα αφήσει πίσω .Ένα άσχημο προαίσθημα ήρθε και θρονιάστηκε στο στήθος μου . Γιατί έγινε όλη αυτή η δολοφονία; Εκείνοι οι τύποι που δολοφόνησαν ήξεραν καλά τι ήταν και τι ήταν ικανοί να κάνουν .Γιατί δεν είχαν ενημερώσει την αστυνομία ; Δεν ήταν και τόσο τραβηγμένο να υποθέσει κανείς ότι ορισμένοι στην κυβέρνηση να ήξεραν πώς υπάρχουν βρικόλακες - κάποιος θα πρέπει να ξέρει γι'αυτούς . Αφού ήξεραν γιατί δεν έκαναν τίποτα;  Μήπως αυτό σήμαινε πως θα έψαχναν να με βρουν; Κούνησα το κεφάλι μου για να διώξω τις φριχτές σκέψεις απ'το μυαλό μου .Δεν θα σκεφτόμουν έτσι . Κάποιος σίγουρα θα έρχονταν να με σώσει .
Έριξα μία ματιά στο σημείωμα της Βικτόρια που ήταν ακόμη πεταμένο στο πάτωμα . Σηκώθηκα και το'πιασα .Το διάβασα άλλη μία φορά .Ανέφερε πως ήμουν ελεύθερη να τριγυρνάω στο σπίτι , και η αλήθεια ήταν πως δεν άντεχα άλλο αυτή τη βρωμιά πάνω μου .
Παράτησα το σημείωμα και έτρεξα προς την πόρτα , χώνοντας  ταυτόχρονα ένα σάντουιτς στο στόμα μου, το οποίο ήταν πια ξερό και μπαγιάτικο .Κόλλησα το αυτί στην πόρτα και αφουγκράστηκα . Δεν ακουγόταν τίποτα , φτιαγμένο από πολύ χοντρό ξύλο . Πήρα βαθιά ανάσα και την άνοιξα .Ο διάδρομος ήταν έρημος .
Λίγο πιο κάτω , στον  απέναντι τοίχο υπήρχε μία άλλη , μικρή πόρτα , ή οποία λογικά οδηγούσε στο μπάνιο που είχε αναφέρει νωρίτερα η Βικτόρια . Απέναντι από κείνη , στην ίδια πλευρα με το δωμάτιο μου , υπήρχε μία διπλή πόρτα . Ήταν επενδυμένη με ξύλο και δε θα ξεχώριζε απ'τον τοίχο αν δεν ήταν κάπως χωμένη σε μία εσοχή .Δύο λάμπες πετρελαίου , μία σε κάθε τμήμα της , κρέμονταν από μεταλλικές γωνίες , αλλά ήταν σβηστές , αφήνοντας τον διάδρομο ωνα φωτίζεται από το πρώτο πρωινό φως που είχε αρχίσει ήδη να τρυπώνει μέσα απ'τα παράθυρα στην άλλη άκρη του διαδρόμου . Ξεκίνησα για το μπάνιο , με τεταμένη στην προσοχή και έτοιμη να τρέξω ξανά στο δωμάτιο μου αν χρειαζόταν . Δεν εμφανίστηκε κανείς , και έτσι άρχισε να χαλαρώνω . Ακούμπησα δειλά το χέρι στο ένα από τα πόμολα . Ήταν απαλό και ζεστό στην αφή , παρ'όλο που έμοιαζε να είναι φτιαγμένο από μάρμαρο . Άπλωσα το άλλο μου χέρι στο δεύτερο πόμολο και τα γύρισα και τα δύο . Το αριστερό άνοιξε με μεγάλη ευκολία , αλλά δε συνέβη το ίδιο και με το δεξί  , που όσο κι αν προσπάθησα δεν κατάφερα να το γυρίσω . Ή αριστερή πόρτα άνοιξε μία ιδέα . Έμεινα να κοιτάζω το άνοιγμα , αναποφάσιστη για το αν θα έπρεπε να μπω μέσα . Ο πειρασμός ήταν πολύ μεγάλος , αλλά φοβόμουν πως η περιέργεια μου θα μ'έβαζε σε μπελάδες .Ετοιμαζόμουν να κλείσω την πόρτα και να φύγω , όταν άκουσα βήματα από τις σκάλες ..

Vote\comm.

Λοιπόν δεν ξέρω πότε θα ξανά ανεβάσω καινούριο κεφάλαιο .Δεν έχω χρόνο και το κινητό έχει κάποια βλάβη επομένως μου είναι πολύ δύσκολο να γράψω . Ελπίζω να σας αρέσει αυτό το κεφάλαιο .Ξέρω είναι λίγο μικρό . Λοιπόν Ciao  για τώρα .