† Σκοτεινός-Δεσμός-Αίματος †

* κεφάλαιο 2 *

                     ~ Ρόουζ ~

Τα χέρια της Μέγκι αγκάλιασαν τους ώμους μου .Γελούσε μεσ'στο αυτί μου και χοροπηδουσε συντονισμένη μαζί μου .
<<Απεκτησες κοινό!>> φώναξε τόσο δυνατά πάνω απ'τη μουσική που πισωπατησα με έναν μορφασμό .
Εγνεψε με το κεφάλι προς το πλάι και μόνο τότε αντιλήφθηκα ότι με είχε περικυκλώσει μία αντροπαρεα με κολλητά μαύρα ρούχα που κοπανουσαν με κινήσεις γεμάτες υπονοούμενα τον αέρα γύρω τους .
Εννιωθα πλεον υπερβολικά ιδρωμενη για να αγνοησω ακόμα περισσότερο την αίσθηση του φορέματος μου να κολλάει πάνω μου . Στράφηκα ξανά προς τα κορίτσια και τους έκανα νόημα ότι θα πήγαινα τουαλέτα .Μου εγνεψαν όλο χαρά με τα μάτια τους να λάμπουν .Γλιστρησα ανάμεσα στον κύκλο της αντροπαρεας , κατέβηκα απ'τη πίστα και ακολούθησα τις πινακίδες που οδηγούσαν σε έναν στενό διάδρομο .Προχώρησα στο διάδρομο και μπήκα στις τουαλέτες .Ο φωτισμός ήταν τόσο έντονος που ένιωσα μία σουβλιά να διαπερνά τα μάτια μου μέχρι το πίσω μέρος του κρανίου μου .Πριν ξανά βγω έξω , εφτιαξα τα μαλλιά μου κι έδωσα συγχαρητήρια στον εαυτό μου που είχα βάλει ένα φόρεμα που δεν τσαλακωνταν ,ξανά βγήκα στον διάδρομο παραδόξως , ο χώρος ήταν άδειος και η μουσική απ'τον κάτω όροφο ακουγόταν σαν να έβγαινε μέσα από νερό . Εντελώς ξαφνικά , ένα ανεπαίσθητο κύμα δροσερού αερα χάιδεψε το δέρμα μου περνώντας με δύναμη μπροστά μου παίρνοντας προς τα πίσω τα μαλλιά μου .Ξαφνιασμένη από την τόσο γρήγορη αλλαγή της θερμοκρασιας ,δαγκωσα το κάτω χείλος μου και αγκαλιάζοντας του ώμους μου συνέχισα να περπατάω πλέον όμως με πιο αργό βάδισμα καθώς ένιωθα τα πόδια μου μουδιασμένα από τον τόσο χορό πριν.
Τα φώτα του διαδρόμου τρεμόπαιξαν για λίγο και ύστερα έσβησαν απότομα .Πέρασα τα χέρια μου στον τοίχο προσπαθώντας να μην πέσω πουθενά .Τέλεια απλώς τέλεια πώς στο καλό έσβησαν τα φώτα σε ένα κλάμπ; Αν είναι δυνατόν ..Άφησα στην άκρη την γκρίνια μου και προσπάθησα να καταλάβω που στο καλό πήγαινα. Αναστεναξα βαριά καθώς γονάτισα για λίγο και έλυσα τα λουριά από τα πέδιλα μου νιώθοντας κάποια ανακούφιση καθώς έβγαζα τα τακούνια , βλαστιμοντας για την ατυχία μου άρχισα ξανά να προχωράω μέχρι που έφτασα σε κάτι σκάλες ...Δεν θυμώμουν να είχα ανέβει ούτε κατέβει σκάλες ,καθως ήμουν έτοιμη να στρίψω και να φύγω είδα μια μικρή σχισμή φωτός να προεξέχει από μια μισάνοιχτη πόρτα , κατέβηκα προσεχτικά τις σκάλες - όσο κατέβαινα αντιλήφθηκα ότι ή μουσική πλέον δεν ακουγόταν σχεδόν καθόλου -καθώς δεν ήθελα να γυρίσω κανένα πόδι μες στο σκοτάδι .Όταν έφτασα στο τέλος των σκαλιων υπήρχε μια τεράστια πόρτα , ήταν μισάνοιχτη - για την ακρίβεια ίσα ίσα που φαινόταν πως ήταν ανοιχτή - .Ή πόρτα ήταν από χοντρό ξυλο και καλυμμένη με μαύρο δέρμα και με ασημένιο ολοστρόγγυλο χερούλι στην ακρη .Ημουν έτοιμη να χτυπησω οταν ακούστηκε μια βαριά αντρική φωνή να λέει κάτι αόριστο για μια συμφωνία . Βαριά βήματα ακούστηκαν να σέρνονται στο πάτωμα , κολλησα ελάχιστα το αυτί μου στην πόρτα , ήξερα ότι αυτό που έκανα ήταν αδιακριτο και ότι αν με έπιαναν θα έμπλεκα άσχημα αλλά οκ ήθελα να μαθω για τι συμφωνία μιλούσαν ,ούτως ή άλλως τι θα μπορούσε να μου συμβεί; Κοίταξα κατά μήκος της σχισμής •Μπορουσα να διακρινω σχεδόν τα πάντα το πρώτο πράγμα που είδα ηταν μια αντρική ,ψηλή φιγούρα με γυρισμένη πλάτη να γεμίζει το ποτήρι του με κάποιο σκουρόχρωμο ρόφημα καθώς το χέρι του  έτρεμε .
<< Ντρέιβεν , ξέρεις ότι ή αντιπάθεια και το σενθος που τρέφω για σένα και το είδος σου είναι ...χμ...πως να το πω .Αστείρευτο; Τεράστιο; >> σταμάτησε για λίγο καθώς σκέφτονταν τι ήθελε να πει .Γύρισε αργά και κοίταξε κάποιον μπροστά του- το βλέμμα του ήταν κάπως , αγχωμενο, όμως προσπαθούσε να φανεί χαλαρός -.Μάλλον θα ήταν αυτός ο Ντρέιβεν .Τα χαρακτηριστικά του άντρα με τα ξανθα μαλλιά ήταν αυστηρά ,τραβηγμένα προς τα πίσω .Έντονα ζυγωματικά , σχιστά μάτια λεπτά άτονα χείλια .Φαίνονταν κοντά στα είκοσι πέντε αλλά μπορεί δύο χρόνια μεγαλύτερος ή και μικρότερος .Χαμογέλασε μισά και ήπιε μια γουλια από το ποτό του .<< Ομως αυτό δεν σημαίνει ότι ευθύνομαι εγώ για την τόσο τραγική απώλεια σας .Σαν αποβρασματα που είστε δεν θα έπρεπε να είχατε το θάρρος να παρεβρέθητε εδώ .Ή παρουσία σας εδώ με την δικαιολογία μιας αισχρής και μη βάσιμης κατηγορίας δεν δικαιολογεί τίποτα .>> Όποιος και αν ήταν αυτός ο τύπος είμαι σίγουρη ότι πισω απο το έξυπνο παιχνίδι λέξεων του κάπου είχε λερωμένη την φωλιά του . Άκουσα κάποιον να γελάει κοφτά .
<<Ελπίζω να τελείωσες την πολύ λογία σου Φορμπ >> Τα βήματα εκείνου που μιλούσε ακούστηκαν να σέρνονται αργά στο πάτωμα , για κάποιον λόγο ή ανάσα μου έγινε κόφτη καθώς άκουγα με προσοχή πως θα επακολουθούσαν τα γεγονότα.
Μια ακόμη αντρική φιγούρα εμφανίστηκε αυτήν τη φορά .Ήταν πολύ ψηλότερη , τα σκούρα μαλλιά του με σύγκριση το δέρμα του που είχε μια σταχτί απόχρωση ήταν αφύσικη για κάποιον άνθρωπο .<< Εσύ και η φατρία σου Χένρι Γουίλσον Φορμπ έχετε καταδικαστεί σε θάνατο >> Το χέρι του Ντρέιβεν τυλίχτηκε απευθείας στον λαιμό του Φορμπ τόσο γρήγορα που δεν το κατάλαβα καν στην αρχή .Το ποτήρι του Φορμπ έπεσε από το χέρι του και προσγειώθηκε με θόρυβο στο πάτωμα σπάζοντας σε αρκετά μυτερά κομμάτια . <<Ξέρεις ότι θα το πληρώσεις ακριβά για αυτό που έκανες .Για αυτό μην προσπαθείς να φέρεις αντιρρήσεις , αλλιώς θα έχεις ακόμα πιο οδυνηρό θάνατο σκουλίκι.>> Ή φωνή του ήταν παγερή δεν έκρυβε την απειλή ούτε την αηδία που προφανώς έτρεφε για αυτόν τον άντρα .Το πρόσωπο του Φορμπ άλλαζε χρώματα από το ένα δευτερόλεπτο στο άλλο , άσπρο ,κόκκινο, μωβ ...τα μάτια του ήταν κατακόκκινα καθώς δάκρυα έτρεχαν στα μάγουλα του δημιουργώντας ρυάκια .Χτύπαγε με δύναμη το χέρι του Ντρέιβεν που πλέον τον κρατούσε μετέωρο στον αέρα .
Έξι άντρες με καταμαυρες καμπαρντιντες που ήταν στην άκρη της αίθουσας έκαναν πανικόβλητοι πίσω - προφανώς ήταν σωματοφύλακες του Φορμπ. Ο Ντρέιβεν που μέχρι στιγμής δεν είχα δει το πρόσωπο του τον άφησε απότομα κάτω .Ο Φορμπ έπεσε κάτω αγκομαχώντας ,βηχοντας και προσπαθώντας να αναπνεύσει .Σήκωσε το γεμάτο οργή βλέμμα του και τον κοίταξε << Εσύ ...θα μου το ..πληρώσεις αυτο Ντρέιβεν Ντράγκομίρ .Επιτεθήτε!!>>Φώναξε στους άντρες του .
.Οι Έξι άντρες που ήταν τρεις σε μία άκρη τρεις στην άλλη άκρη του δωματίου όρμηξαν πάνω στους τέσσερις άντρες .Ενα αγόρι που έμοιαζε να είναι κοντά στα δεκαοχτώ με μαλλια κόκκινα σαν το αίμα όρμησε πάνω σε έναν από τους μαυροντυμενους άντρες , πιάνοντας τον από τον λαιμό και σαν να ήταν κάτι εύθραυστο ,του έσπασε τον λαιμό στα δύο πετώντας τον κάτω σαν σακί , πιάνοντας έναν άλλον αυτήν τη φορά έμπηξε τα δόντια του στον λαιμό του .Η κραυγή του άντρα με το παλούκι στο χέρι έσκισε την βαβουρα και το χάος που επικρατούσε στο δωμάτιο .Οι άλλοι τρεις άντρες άρχισαν να καρφωνουν τα δόντια τους στους υπόλοιπους , ένας μετά τον άλλο οι σωματοφύλακες έπεφταν νεκροί κάτω , με τους λαιμούς τους σπασμένους και να ρέει αίμα από τις τρύπες που υπήρχαν στον λαιμό τους.Το αίμα τους που έτρεχε από τις αυλακώσεις των λαιμων τους άρχισε να κυλάει κατά μήκος του δωματίου σαν φίδια που ήθελαν να βρουν τρόπο διαφυγής κάτω από τα απόμερα πεταμενα πτώματα .Μία βαριά μυρωδιά μετάλλου απλώθηκε στην ατμόσφαιρα κάνοντας ακόμη πιο οδυνηρή την όλη κατάσταση .Ένα αγόρι με καταξανθα μαλλιά και με γυμνασμενο ,ψηλό κορμί σκουπισε τα χείλη του με την αναστροφή της παλάμης του ,στο πρόσωπο του είχε σχηματιστεί ένα μισό χαμόγελο καθώς κοίταζε με περιφρόνηση τον Φορμπ .Τα άλλα αγόρια είχαν κάτσει αναπαυτικά στον καναπέ κοιτώντας βαριεστημενα τα πτώματα μπροστά στα πόδια τους .
Τα μάτια του Φόρμπ είχαν ανοίξει διάπλατα και το στόμα του έτρεμε, έκανε πίσω αποτομά πέφτοντας πανω στο γυάλινο τραπέζι δίπλα από τον δερμάτινο καναπέ .Και τότε ήταν που είδα για πρώτη φορά το πρόσωπο του Ντρέιβεν .Καλυψα το στομα μου με την παλαμη μου .Ω θεε μου , ήταν ο ξενος που ειχα γνωρισει πριν καμποση ωρα .
Τα μάτια του είχαν την πιο ζωηρή απόχρωση του σμαραγδιού που είχα δει ποτέ μου ,οι μαύροι κύκλοι γύρω από τα μάτια του φανέρωναν ότι είχε καιρό να κοιμηθεί , αυτό που όμως με είχε σοκαρει ήταν ότι καθώς τα μοισανοιχτα σαρκώδη χείλη του ήταν τραβηγμένα προς τα πίσω υπήρχαν δύο μικροί κοινοδοντες , δεν μπορούσα να πιστέψω τι έβλεπα .Ή ανάσα του Ντρέιβεν γινόταν όλο και πιο βαριά, ενώ ταυτόχρονα μια αρρωστημένη , παρανοϊκή έκφραση άρχισε ν'απλωνεται στο πρόσωπο του .Χαμήλωσε το βλέμμα του και εσφυξε τη γροθιά του .
<<Έχεις κάποια τελευταία λόγια, Χένρι Γουίλσον Φορμπ;>> γρυλισε, χωρίς να μπει στον κόπο να κρύψει τον απειλητικό τόνο στη φωνή του .
Ο Χένρι ,τρέμοντας ,πήρε μερικές βαθιές ανάσες .
Σκουπισε τα δάκρυα και τον ιδρώτα απ'το πρόσωπο του με το μανίκι ,προσπαθώντας να βρει την αυτοκυριαρχία του .<<Εύχομαι εσύ και το παλιό βασίλειο σου να καειτε στην κόλαση .>>
Ο Ντρέιβεν Χαμογέλασε ειρωνικά << Ευσεβείς ποθει>> Και μ' αυτό ,χύμηξε πάνω του , βυθίζοντας το πρόσωπο του στον λαιμό του .Ένας φρικιαστικός ήχος, σαν κάτι να ράγισε , έσκισε τη σιωπή του δωματίου .Άνοιξα το στόμα και πηρα βαθιά ανάσα καθώς τόση ώρα οι πνεύμονες μου έκαιγαν για λίγο οξυγόνο - καθώς αντιλήφθηκα ότι κρατούσα την αναπνοή μου .Κάλυψα το στόμα μου με τα χέρια προσπαθώντας να συγκρατήσω τον εμετό που ανέβαινε στον λαιμό .
Άρχισα να φοβάμαι πολύ .Οι χτυποι της καρδιάς μου αυξήθηκαν απευθείας μέχρι που μπορούσα να τους ακούσω .
Έκανα ένα βήμα πίσω και , σκουπισα τα δακρισμένα μου μάτια και προσπάθησα να ηρεμησω ,γιατί ήξερα πως , αν έκανα θόρυβο και με άκουγε ,θα ήμουν ή επόμενη .Ένα ισχυρό ένστικτο επιβίωσης με συνεπήρε -καθώς το άψυχο σώμα του Χένρι έπεσε βαρύ στο έδαφος -νοικοντας τη παράλυση που ένιωθα ότι με είχε κυριεύσει γύρισα απότομα και άρχισα να ανεβαίνω στα τυφλά τις σκάλες ,ήμουν μάρτυρας μιας δολοφονίας ,και είχα δει πολλά δελτία ειδήσεων για να ξέρω τι παθαινουν οι αυτόπτες μάρτυρες που παραμένουν στον τόπου του εγκλήματος. Πρέπει να φύγω αποδω, σκέφτηκα. Πρέπει να μιλήσω σε κάποιον .'Αν καταφέρεις ποτέ να φύγεις' ,άκουσα τον εαυτό μου να λέει .Όσο κι αν δεν ήθελα να το παραδεχτώ ,ή αλήθεια ήταν αυτη .Η αφαίρεση της προσοχής μου είχε ως αποτέλεσμα να χάσω την ισορροπία μου και να πέσω στις σκάλες αφήνοντας μια πνιχτη κραυγή ,από την μια πόνου από την άλλη φόβου μην με ακούσουν .Γύρισα το κεφάλι μου απότομα να δω αν με άκουσαν .Ή πόρτα άνοιξε απότομα ένιωσα να χάνω την γη κάτω από τα πόδια μου .Σηκώθηκα άρον άρον αφήνοντας τα σανδάλια μου και αρχίζοντας να τρέχω όσο πιο γρήγορα μπορούσα .Το πρώτο πράγμα που άκουσα ήταν ένα μικρό γριλισμα και ύστερα τον κρύο αέρα να με χτυπά στο προσωπο καθώς άνοιγα την εξώπορτα που ηταν αρκετά κοντά στις τουαλέτες και βγήκα έξω .Τα πόδια μου γέμισαν με λάσπη και άλλες βρωμιες του δρόμου καθώς έτρεχα στο μικρο στενό .Ενιωσα κάποιον να με τραβάει απότομα από το ζακετακι , αυτό είχε ως αποτέλεσμα την απότομη και σκληρή σύγκρουση μου με το εδάφος καθώς έπεφτα κάτω . Άνοιξα το ζακέτακι προσπαθώντας να απελευθερωθω από αυτό , ή καυτή μου σάρκα γεύτηκε απευθείας την κρύα υγρασία του βραδιού και ένιωσα να παγώνω .Το ένστικτο μου λειτουργούσε για μια ακόμα φορά πιο γρήγορα απ'τη λογική μου και προτού καν καταλάβω άρχισα να τρέχω μ 'όλη μου την δύναμη προς την αντίθετη πλευρά του στενού φτάνοντας στον δρόμο .Τα πόδια μου έπεφταν βαριά πάνω στο παγωμένο έδαφος , καθώς ετρεχα κυριολεκτικά για τη ζωή μου .Θυμήθηκα πως υπήρχε κάποιο αστυνομικό τμήμα εκεί κοντά και ήμουν σίγουρη πως ήξερα το Λονδίνο καλύτερα από αυτούς που με κυνηγούσαν .
<<Για που το'βαλες ,Κοριτσάκι; >>
Ενιωσα το αίμα μου να κόβεται καθώς έπεσα πάνω σε κάτι σκληρό και παγωμένο , τόσο παγωμένο που τιναχτηκα στο δευτερόλεπτο μακριά του .Το αγόρι με τα σκουρόχρωμα μαλλιά στεκόταν μπροστά μου σε απόσταση αναπνοής .Παραπατώντας ,έστρεψα το βλέμμα μου στο σημείο όπου βρισκόταν κάποια δευτερόλεπτα πριν , και στη συνέχεια στο σημείο όπου στεκόταν τώρα .Απλά δεν δυνατόν να κινήθηκε τόσο γρήγορα . Έκανα λίγα βήματα πίσω τρομοκρατημένη .Αντίθετα από μένα , εκείνος στεκόταν ατάραχος στην ίδια θέση ..
<<Π..πουθενά. Απλά π..πήγαινα να ...εε...>>κατάφερα να τραυλισω , κοιτώντας τριγύρω ,μία το αγόρι ,μία το δρόμο • τη μόνη δίοδο διαφυγής μου .
<<Να μας καταγγειλεις;>> ρώτησε .Φυσικά , ήξερε ήδη την απάντηση .Τα μάτια μου είχαν ήδη ομολογήσει τους σκοπούς μου , προτού καταφέρω να μιλήσω .Έκανε ακόμα ένα βήμα και σκηβοντας έφερε τα μάτια του, που είχαν την πιο ζωηρή απόχρωση του σμαραγδιού που είχα δει ποτέ .
Υπήρχε κάτι σε αυτά τα μάτια που δεν ήταν φυσικό , γύρω από την ίριδα των ματιών σκορπίζονταν μικρές πιτσιλιες κόκκινου ,σαν μικρές γλώσσες φωτιάς που σιγοκαιγαν στο κρύο σμαραγδί των ματιών του .Η πυρά της κόλασης στο παγωμένο βλέμμα του -στην ίδια ευθεία με τα δικά μου .Η φωνή του έγινε ψιθυρος.<<Πολύ φοβάμαι ότι δεν μπορείς να το κάνεις αυτό .>>
Έτσι όπως με κοιτούσε από τόσο κοντά μες στα μάτια , για κάποια στιγμή χάθηκα στο βλέμμα του Κι άρχισα απλά να σκέφτομαι πόσο συγκλονιστικά όμορφος ήταν .Θες που έκανα εκείνη τη σκέψη , θες που κάτι αναδεύτηκε στο στομάχι μου , έκανα πίσω αηδιασμένη .
<<Εννοείται πως μπορώ !>>φωναξα , και σκυβοντας πέρασα δίπλα του και άρχισα να τρέχω .Χωρίς να ελαττώσω ταχύτητα ,γυρισα για να δω αν με ακολουθούσε .Ήμουν σίγουρη ότι ήταν αδύνατον να βγήκε μόνος από το κτήριο όμως δεν έβλεπα κανέναν να έρχεται ξοπισω μου .Συνέχισα να τρέχω κατά μήκος ενός πάρκινγκ στην απέναντι πλευρά του κλαμπ ,καθώς μία σπίθα ελπίδας άρχισε να φουντώνει σιγά σιγά μέσα μου .Με χώριζαν λίγα μόλις μέτρα απ'το κεντρικό δρόμο -για κάποιον ανεξήγητο λόγο υπήρχε ερημιά παντού -όταν είπα να ρίξω άλλη μία ματιά πίσω μου .Τον είδα να στέκεται εκεί όπου τον είχα αφήσει .Έδειχνε εκνευρισμένος ,αλλά δεν κάθισα να κοιτάξω άλλο .Δεν είχα την πολυτέλεια να καθυστερω .Ήμουν ένα βήμα απ'τον δρόμο , όταν ένα χέρι με τράβηξε απότομα απ'τον ώμο μου .Ταλαντευτηκα για λίγο , προσπαθώντας απ'τη μία να κρατήσω την ισορροπία μου κι απ'την άλλη ν'απαγκιστρωθώ απ'το χέρι που με είχε βουτήξει .Παλεψα με όλο μου το είναι να του ξεφυγω , ουρλιάζοντας και κλοτσωντας , αλλά χωρίς αποτέλεσμα - ήταν πολύ πιο δυνατός από μένα .Γυρισα προς το μέρος του , καρφωσα το βλέμμα μου στο δικό του και μ' έναν τσαμπουκα που εξέπληξε κι εμένα την ίδια στριγκλισα γεμάτη οργή μες στα μούτρα του :
<<Έχεις δέκα δευτερόλεπτα να με αφήσεις κάτω , ανωμαλάρα , αλλιώς σου το ορκίζομαι πως θα σου δώσω τέτοια κλοτσιά στ'αρχιδια ,που θα εύχεσαι να μην είχες γεννηθεί ποτέ !>>
Χαμογέλασε για μία ακόμη φορά αυτάρεσκα <<Είσαι ζωηρούλα ε;>>
Και ξέσπασε σε γέλια , δίνοντας μου την ευκαιρία να δω για πρώτη φορά τους ολόλευκους κυνόδοντες του .Τους ολόλευκους και αφύσικα μυτερους κυνόδοντες του .
Ή καρδιά που εχασε έναν χτύπο .Εκλεισα τα μάτια ηττημένη στην τύχη μου .

Γειά σας , όσοι δλδ διαβάζεται την ιστορία μου .Ελπιζω μέχρι στιγμής να σας αρέσει .Θα ήθελα να σχολιασετε να μου πείτε τις γνώμες σας σχετικά με το βιβλίο μου .Ελεύθερα δεν δαγκώνω .😉😂 Αυτά για τώρα σύντομα θα ανεβασω καινούριο μέχρι τότε τσαο .