† Σκοτεινός-Δεσμός-Αίματος †

*Κεφάλαιο 12*

                     ~Ρόουζ~
  " ΠΥΡΙΝΟ ΜΑΚΕΛΕΙΌ ΣΤΑ ΕΓΚΑΊΝΙΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΚΛΑΜΠ ΣΤΟ ΛΟΝΔΊΝΟ"

  'Αιματοκύλισμα στις πρώτες ώρες του ξημερώματος'

Ο τίτλος ήταν ξεκάθαρος. Με τεράστια κόκκινα γράμματα. Εκανα να πάρω την εφημερίδα όμως ο Ντρέιβεν την τράβηξε τη στιγμη που άρχισα να διαβάζω .
<<Δικαιούμαι να μάθω >>είπα επιτακτικά .Ο Ντρέιβεν πήρε την εφημερίδα και άρχισε να την διπλώνει. Έπρεπε να ηρεμήσω , όμως αυτό ήταν το τελευταίο πράγμα που ήθελα .
<<Γιατί σκοτώσατε ολους εκείνους τους ανθρώπους χθες;Γιατί βάλατε φωτιά στο κτήριο , απαιτώ μια απάντηση>>. Τα ερωτήματα αυτά είχαν ξεγλιστρίσει απο το στόμα μου πρίν το σκεφτώ.
<<Κοριτσάκι σου συνιστώ να μην κάνεις πολλές ερωτήσεις >>.
<<Γιατί;>> επέμεινα.
<<Γιατί το αξίζουν ,τώρα άντε στο δωμάτιο σου .Σε διατάζω και δεν στο ζητάω ευγενικά >>.
<<Είχαν οικογένειες , δεν έχεις το δικαίωμα να εισβάλεις όπου θες και να πέρνεις τις ζωές των ανθρώπων με το έτσι θέλω >>. Πρίν το καταλάβω είχε εμφανιστεί μπροστά μου .Το βλέμμα του ήταν διαπεραστικό , γεμάτο μίσος .Για μια στιγμη ένιωσα μια ανατριχίλα αληθινού φόβου που έκανε τις τρίχες στα χέρια μου να σηκωθούν .Το βλέμμα του κράτησε ενα δευτερόλεπτο μόνο, αλλά ήταν πιο ψυχρό κι από τον παγωμένο αέρα.
<<Σαν πρίγκιπας σου σε διατάζω να πας στο δωμάτιο σου τώρα !!! >>.
<<Είσαι πολυ μεγάλος μαλάκας, μόνο αυτό είσαι για μένα >>.
Του γύρισα την πλάτη  και έφυγα.
<<Που νομίζεις οτι πηγαίνεις;>> τον άκουσα να ουρλιάζει πίσω μου .
<<Κάπου που να μην χρειάζεται να σε ανέχομαι>>ούρλιαξα και εγώ , γυρνώντας προς το μέρος του .Οι ματιές μας διασταυρώθηκαν .Τον κοίταξα εξαγριωμένη, χωρίς να πάρω το βλέμμα μου απο πάνω του  για ένα ολόκληρο λεπτό .
Την προσοχή μου την τράβηξαν τα τόσα πρόσωπα που μας κοιτούσαν απο το εσωτερικό της κουζίνας .Εκανα στροφή επιτόπου και άρχισα να τρέχω προς τις σκάλες .
Άρχισα να τρέχω στους διαδρόμους και δεν είχα ιδέα που με πήγαιναν τα πόδια μου .Είχα χαθεί σε έναν λαβύρινθο απο διαδρόμους .Αυτό το σπίτι ήταν κρύο και τα παράθυρα ηταν λιγοστά και το περισσότερο φως προερχόταν απο λάμπες υγραερίου που έμοιαζαν σαν δάδες.Ήμουν έτοιμη να τα παρατήσω και να γυρίσω πίσω μπας και βρω άλλο δρόμο όταν ξαφνικά παραπάτησα και έπεσα πάνω σε κάποιον .Έκανα απότομα πίσω . Δάγκωσα τα χείλη μου συγκρατώντας την έκπληξη μου.
<<Δεν έχω την όρεξη σου  Ντρέιβεν παράταμε ίσυχη .Αν είναι να με ξαναδαγκώσεις και να με κάνεις να μοιάζω με ξεφούσκωτο μαξιλάρι έλα , είμαι σίγουρη οτι θα 'μαι καλυτερα νεκρή παρά να ζω σε αυτή τη κόλαση . >>Δεν ήθελα να πεθάνω αλλά απο το να ζω εδώ και να περιμένω  τον θάνατο και να ζω με τον φόβο και την πίκρα  καλυτερα οτι είναι να γίνει ας γίνει σύντομα .
<< Ευγενική , γλυκόστομη και πάνω από όλα  πρόθυμη να ταΐσει τα μέλη της βασιλικής οικογένειας με την νεανική ψυχή της >>.
<<Δεν έχω την όρεξη σου Ντρέιβεν >>είπα και πήγα να τον προσπεράσω .Το γέλιο του ακούστηκε ζεστό στον κρύο άδειο διάδρομο .
<<Ντρέιβεν ;>> ρώτησε παιχνιδιάρικα .Γύρισα και τον κοίταξα .
<<Τώρα τι ; Δεν αναγνωρίζεις πλέον ούτε το όνομα σου;>>
<< Υβριδιάκη , το όνομα μου είναι Μπρένταν όχι Ντρέιβεν>>.Τον κοίταξα δύσπιστα.
<<Το εννοώ>>
<<Ωχ έρχεται 1+1 δώρο;>> Γέλασε ξανά αλλά αυτή τη φορά το γέλοιο του ήταν γάργαρο σαν το κρύο νερό ενός ποταμού, δυνατό και ευχάριστο .Δεν το πιστεύω ότι είχε δίδυμο αδελφό .Το βλέμμα μου γλίστρησε πάνω του αργά , κοιτώντας την κάθε  παραμικρή λεπτομέρεια πάνω του .Ίδιο ύφος ,χαμόγελο , χρώματα τα πάντα εκτός από το βλέμμα του. Τα μάτια του είχαν αυτή την γνωστή σμαραγδένια απόχρωση που είχαν όλοι όσοι ήταν συγγενείς με τον Ντρέιβεν αλλά δεν είχαν εκείνες τις πύρινες κολαστικές γλώσσες που μόνο στα μάτια του Ντρέιβεν έχω παρατηρήσει .
<< Και εσύ είσαι η Ρόουζ , το διάσημο υβρίδιο που μιλάει όλη η κατοικία των Ντραγκομίρ .>>είχε στηρίξει των ώμο του στον τοίχο καθώς είχε σταυρώσει τα χέρια του κάτω απο το στήθος του. Με κοιτούσε στα μάτια σαν να προσπαθούσε να δεί κάτι που κανείς δεν είχε δει . Ίσιωσα το ανάστημα μου και τον κοίταξα εξίσου στα μάτια .
<<Το όνομα μου είναι Ρόζαλι Καστίλ και δεν ξέρω γιατί με αποκαλείς υβρίδιο αλλά θα ήθελα να σταματήσει αυτό>>.
Δεν μου άρεσε να με αποκαλεί έτσι , και δεν ήξερα και τον λόγο που με αποκαλούσε .Χαμογέλασε φιλικά και με κοίταξε .Όχι οτι είχε πάρει το βλέμμα του απο πάνω μου .
<< Έλα να σου δείξω το μέρος>> . Πήγα να αρνηθώ όμως το χέρι του τυλίχτηκε γύρω απο την μέση μου και άρχισε να περπατάει μαζί μου .Κατάλαβα ότι δεν είχα πολλές επιλογές .Ούτως η άλλος μια ξενάγηση είναι σίγουρα καλύτερη απο την σπαστική παρουσία του Ντρέιβεν.
<<Έχεις οικογένεια ;>> στη προσφώνηση αυτής της λέξης ένιωσα να παγώνω .Αναστέναξα .Φάνηκε να μην πτοήτε παρόλο που ένιωσε να σφίγγομαι .
<<Όχι πλέον .>>
<<Πέθαναν ;>>ο τρόπος που εξέφραζε την γνώμη του ή ρωτούσε θύμιζε σαν να με γνώριζε απο καιρό όμως ήξερα καλά ότι ήταν κάτι πιο βαθύ .
<<Τους αληθινούς μου γονείς δεν τους γνώρισα ποτέ μου .Εκείνοι που με υιοθέτησαν πέθαναν σε αυτοκινητικό δυστύχημα πρίν έναν μήνα >>.
<<Λυπάμαι >>.Γύρισα το κεφάλι μου και είδα πώς το προσωπο του είχε μια παράξενη έκφραση .Σταμάτησα ,καθώς αναρωτήθηκα για ποιό λόγο έδινα τόσες πληροφορίες ,τόσο πρόθυμα σ'εκείνον.Τα μάτια μου θόλωσαν ,κι ένα δυσάρεστο συναίσθημα ανέβηκε και έγινε κόμπος στον λαιμό μου .Νοσταλγούσα το σπίτι μου .
<<Είσαι καλά;>> Η φωνή του έσπασε την μικρή σιωπή που είχε δημιουργηθεί αναμεσα μας.
<< Θα ήταν καλύτερα αν πήγαινα στο δωμάτιο μου ....>>για μια στιγμή κοίταξα γύρω μου .Το πρόσωπο του φωτίστηκε και χαμογέλασε πονηρά .
<< Δεν ξέρεις που είσαι όμως έτσι; >> έκανα μια γριμάτσα .
<< Ναι .>>
<<Δεσποτάτη μου η εντολή σας διαταγή μου , η επιθυμία σας στόχος της ζωής μου , το χαμόγελο σας ήλιος μου , έχω φτιαχτεί να σας υπηρετώ πιστά .>>Αστιεύτηκε κλείνοντας μου το μάτι .Περιπλανιθήκαμε στους διαδρόμους ,μέχρι που κάποια στιγμη μου έδειξε μια πόρτα , η οποία την έσπρωξε και βγήκαμε στο φώς της κεντρικής εισόδου .Τη στιγμη που προσπερνούσαμε τις σκάλες ο Ντρέιβεν πετάχτηκε μπροστά μας βγαίνοντας πίσω απ'την κουπαστή .<<Μπρένταν ο πατέρας σε περιμένει στο γραφείο του , τα μέλη του συμβουλείου είναι έτοιμοι για την σύσκεψη >> Καθώς ο Ντρέιβεν μιλούσε ένιωσα ένα κρύο αεράκι να φυσάει απο τη σκάλα προς το μέρος μου . Οποιοσδήποτε άνθρωπος θα μπορούσε να νιώσει τη σοβαρή πτώση της θερμοκρασίας .Προχώρησα προς την κουπαστή όταν ξαφνικά ένιωσα ένα κρύο χέρι να τυλίγεται ελαφρά γύρω απο το μπράτσο μου .Γύρισα και κοίταξα τον Μπρένταν που με κοιτούσε βαθιά στα μάτια .Ένιωσα να χάνομαι στο βλέμμα του , σαν να επιπλέω στα σύννεφα  <<Ρόουζ ...>> ψιθύρισε σιγανά << πήγαινε στο δωμάτιο σου εντάξει ; >> Χωρίς να το καταλάβω ήδη προχωρούσα προς το δωμάτιο μου , αφήνοντας πίσω μου μόνο τον Μπρένταν και οτιδήποτε υπήρχε κάτω στην είσοδο.
Ένιωσα ενα έντονο ξαφνικό συναίσθημα νύστας , μπήκα στο δωμάτιο μου και κοίταξα τον άδειο τεράστιο χώρο. Προχώρισα στο παράθυρο και κοίταξα έξω.Τα απειλητικά σύννεφα απλώνονταν βαριά στο γκρίζο ουρανό - δίνοντας ακόμη μια σκοτεινή πινελιά μονοτονίας στα πάντα,-προμηνύοντας μία καταιγίδα που δεν έλεγε να έρθει. Πήρα το πάπλωμα απο το κρεβάτι και έκατσα στο περβάζι του παραθύρου κουλουριάζοντας το κορμί μου κόντρα σε μένα και στο παράθυρο , οι ψυχάλες τις βροχής που έπεφταν απο ώρα άφηναν ένα κεντημένο σεντόνι από κριστάληνες σταγώνες που αγκάλιαζαν το καθετί όπως και τη πρώτη μου βραδιά εδώ .Τα βλέφαρα μου βάρυναν νιώθοντας αργά να βυθίζομαι στην αγκαλιά του Μορφέα , όταν οι πρώτες αστραπές φώτισαν το σκοτεινό δωμάτιο , ρίχνοντας τεράστιες σκιές στους τοίχους , δημιουργώντας φρικιαστικές φιγούρες σαν φίδια που σκαρφάλωναν σε κάθε γωνιά του κρύου δωματίου .Έμεινα να παρακουλουθώ με δέος να πέφτουν κατακόρυφα στο έδαφος , μέχρι που βυθίστηκα στο απόλυτο σκοτάδι εκεί που τα τέρατα δεν είναι μόνο απλές σκιές αλλά πραγματικά και με περιμένουν με ανυπομονησία .

Ελπίζω να σας αρέσει αυτό το κεφάλαιο .
Επιπλέον θα ανεβαζω κεφάλαια πιο συχνά .
Comm/ Vote . Αν σας άρεσε .
Ciao .