Για Δύο Άντρες

Κεφάλαιο 8

ΟΡΕΣΤΗΣ

Το επόμενο πρωί άργησα να ξυπνήσω. Το κεφάλι μου πόναγε φριχτά και όταν κατάλαβα ότι είμαι στο σπίτι της Αρετής προσπαθούσα να θυμηθώ τι σκατά έγινε εχθές. Σκόρπιες εικόνες μου ερχόντουσαν χωρίς όμως να μπορώ να καταλάβω πολλά. Πήγα στην κουζίνα και την καλημέρισα. Μου έδωσε ένα φλιτζάνι καφέ και με την πρώτη γουλιά άρχισαν να έρχονται στο μυαλό μου πιο πολλά. Τότε συνειδητοποίησα την μαλακία που έκανα εχθές το βράδυ. Όχι ρε πούστη. Πιάνω το κεφάλι μου δυνατά και προσπαθώ να ηρεμίσω. Πρέπει να της εξηγήσω. Προσπαθώ αλλά δεν μπορώ. Σίγουρα με έχει περάσει για μαλάκα που το μόνο που τον νοιάζει είναι να πηδάει γκόμενες. Όχι. Δεν έπρεπε. Δεν είναι έτσι πια!

Είμασταν πολύ κοντά, αλλά δεν κατάφερα να της πω αυτό που ήθελα. Η αλήθεια είναι πως δεν ήξερα ακριβώς τι θα της έλεγα αλλά κάτι έπρεπε.

Πήγα και στάθηκα στην μισάνοιχτη μπαλκονόπορτα να με χτυπήσει λίγος αέρας. Ένιωθα να πνίγομαι εκεί μέσα. Έπρεπε να φύγω. Δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο. Την πλησίασα, την κοίταξα και εξαφανίστηκα...

Από εκείνο το πρωινό δεν την είχα ξαναδεί. Ένιωθα να μου λείπει. Ναι...ίσως...αυτό το χαμόγελο που σκορπάει χαρά και ζωντάνια σε όλο σου το είναι. Η δροσερή της παρουσία που σε παρασέρνει στην χαρά και την καλοσύνη. Εκεί που δεν θες τίποτα άλλο παρά να την έχεις δική σου. Κι εγώ ήθελα να την κάνω δική μου με όλους τους τρόπους. Ήθελα να δω πως είναι αυτό το γλυκό προσωπάκι μπορεί να μετατραπεί σε μια γυναίκα. Γυναίκα που ξέρει να σε οδηγεί και να σε υποτάσετε στον έρωτα και το πάθος. Ήθελα να την γευτώ. Να την νιώσω. Να με νιώσει. Και να δει ότι είναι δική μου. Μόνο δική μου. Έπρεπε να της το δείξω με κάποιο τρόπο αλλά δεν ήξερα πως. Με είχε αλλάξει τελείως αυτό το κορίτσι. Από εκείνο το βράδυ δεν είχα βγει καθόλου από το σπίτι, εκτός από κάποια βράδια που πήγαινα κάτω από το σπίτι της μήπως και την δω να μπαίνει, να βγαίνει..κάτι...απλά να την δω. Πουθενά όμως. Αν έβλεπα καλά ήταν ένα μικρό φωτάκι αναμένο στο σαλόνι...αλλά μέχρι εκεί.

Ούτε καν στον κολλητό μου δεν είχα μιλήσει για εκείνη. Δεν ήθελα να ξέρει κανείς μέχρι να αποφασίσω τι να κάνω. Ούτε εγώ δεν ήξερα τι να κάνω για την ακρίβεια...δεν την είχα βγάλει καθόλου από το μυαλό μου...ίσως αν επέστρεφα στην Αθήνα να την ξεχνούσα και να συνέχιζα χωρίς να την έχω γνωρίσει...ναι...νομίζω ήταν το καλύτερο...
Θα τακτοποιούσα κάποιες εκρεμμότητες και θα έφευγα όσο πιο γρήγορα γινόταν.