Για Δύο Άντρες

Κεφάλαιο 9

ΑΡΕΤΗ

Είχαμε να βρεθούμε πολύ καιρό. Δεν ήξερα τι πρέπει να νιώθω για εκείνον μετά από εκείνο το βράδυ. Η αλήθεια είναι πως η καρδιά μου ράγισε. Πάγωσα στην εικόνα και δεν μπορούσα να κουνηθώ. Ήθελα να βάλω τα κλάμματα και να σπάσω ότι ήταν μπροστά μου. Αλλά από την άλλη..έχει το δικαίωμα να κάνει ότι θέλει. Δεν είμαστε κάτι. Λάθος μου...ναι......

Σήμερα ήταν πρώτη του μήνα..και..επρεπε να τον πληρώσω. Τον πήρα τηλέφωνο και του είπα να περάσω από το σπίτι του. Μου έδωσε την διεύθυνση και άρχισα να ετοιμάζομαι. Ήμουν λιγο νευρική, δεν ήξερα τι θα λέγαμε μετά από αυτά που έγιναν...αλλά ήταν κατι που έπρεπε να κάνω...!

Πήγα μετά από λίγο σπίτι του και όταν μου άνοιξε κατάλαβα ότι δεν με ένοιαζε που τον είδα με μια άλλη. Ακόμα τον θέλω! Πολύ!
Πέρασα μέσα, για λίγο δεν λέγαμε τίποτα κι έτσι αποφάσισα να σπάσω την άβολη σιωπή πληρώνοντας τον. Τον πλήρωσα και μετά καθίσαμε για λίγο στον καναπέ, μέχρι που χτύπησε το κινητό μου. Ήταν ένας τύπος που είχαμε γνωρίσει με την Κατερίνα στην παραλία μια από αυτές τις μέρες. Ούτε που ξέρω που βρήκε το κινητό μου. Ο φίλοε του μιλούσε με την Κατερίνα κι αυτός με εμένα. Ήταν ωραίος, πολύ ωραίος η αλήθεια είναι...αλλά ο Ορέστης..είχε κάτι άλλο!!

Όταν το έκλεισα και επέστρεψα στιν καναπέ μου είπε ότι έχω ωραίο ήχο κλήσης. Του είπα την ταινία από την οποία είναι, και μου περιέγραψε μια σκηνή όπου ο μπαμπάς λέει στον γιο του, πως 20 δευτελόπτα τρελού και αμήχανου θάρρους φτάνουν για να πούμε αυτά που πρέπει σε αυτόν/αυτήν που πρέπει. Όταν μου είπε να του δώσω 20 δεύτερα από τον χρόνο μου πάγωσα...δεν ήξερα τι έννουσε. Όταν του απάντησα καταφατικά..με φίλησε. Από εκεί που δεν το περίμενα με φίλησε. Και ήταν υπέροχα. Ανατρίχιασα ολόκληρη και ένιωσα ένα σφίξιμο χαμηλά στην κοιλιά. Αυτός ο άνθρωπος ήξερε να σε χειρήζεται! Η γλώσσα του συνάντησε σύντομα την δική μου και έπαιζαν στον δικό τους ρυθμό. Ήταν τόσο μαγευτικά. Σταμάτησε αργά το φιλί και κοιταχτήκαμε...δεν είχα να οω κάτι και με ρώτησε αν άξιζαν τα 20 δευτερα, όταν είπα ναι, χαμογέλασε και με ξαναφίλησε. Δεν το πιστεύω ότι γινόταν αυτό!!! Δυστυχώς έπρεπε να φύγω. Με περίμενε η Κατερίνα, ήθελε λέει να αγοράσει κάτι για το σπίτι. Έπρεπε να πάω.

Σε όλη την διαδρομή σκεφτόμουν αυτό το φιλί και στην ιδέα χαμογελούσα και ακουμπούσα τα χείλη μου. Τα είπα όλα στην Κατερίνα και χοροπηδούσε από την χαρά της χωρίς να μπορεί να το πιστέψει. Η αλήθεια είναι πως ούτε εγώ μπορούσα....