Για Δύο Άντρες

Κεφάλαιο 26

ΑΡΕΤΗ

Ήταν εκεί...ήταν αυτός. Ο Ορέστης ήταν μπροστά μου και με κοιτούσε όπως τον κοιτούσα κι εγώ. Μόνο εμείς στο χώρο.

"Γεια σου, Ορέστη! Έλα κάθισε." ούτε καν η φωνή του Άρη δεν μας ξύπνησε. Κάθισε στην θέση του και ο Άρης του ευχήθηκε συλλυπητήρια...γιατί; Ποιος πέθανε;...Όταν μας σύστησε τα μάτια μας έμειναν πάλι κολλημένα να κοιτάζουν ο ένας τον άλλον. Αφού δώσαμε την παραγγελία μας στην σερβιτόρα πήγα στην τουαλέτα. Δεν άντεχα δίπλα του.

Πήγα και στάθηκα πάνω από τον νιπτήρα και ήθελα σαν τρελή να το σκάσω από εκεί μέσα. Να μην τον ξαναδώ. Θεέ μου...μου είχε λείψει τόσο πολύ...

Ξαφνικά ακούω έναν δυνατό ήχο και την πόρτα να κλειδώνει. Ήταν πάλι εκείνος και με πλησίαζε, εγώ πισοπατούσα αλλά εκείνος δεν το έβαζε κάτω. Με ρωτούσε γιατί, και ότι έπρεπε να τον ρωτήσω, να το συζητήσω μαζί του. Ότι όλα ήταν ψέματα. Δεν καταλάβαινα τι έλεγε...δεν ξέρω αν ήθελα να καταλάβω. Με πήρε και με φίλησε. Με διεκδίκησε ξανά και η καρδιά μου άρχισε να χτυπά ξανά. Η ζωή μου να παίρνει νόημα και η αναπνοή μου να επιστρέφει. Του είπα ότι κανείς δεν θα είναι σαν αυτόν και ήξερε, όπως ήξερα κι εγώ, ότι ποτέ δεν τον ξεπέρασα ούτε τον ξέχασα λεπτό.

"Ορέστη...πρέπει να γυρίσουμε..."

"Αύριο θα σε πάρω τηλέφωνο και θα βρεθούμε να μου τα πεις όλα. Μην τολμήσεις και δεν το σηκώσεις. Μην τον δω να απλώνει χέρι επάνω σου, θα του το κόψω από τη ρίζα!" είπε και έκανε ένα βήμα πίσω αφήνοντας με να φύγω. Ένιωθα να κρυώνω, άδεια μακριά του. Δεν ήθελα να φύγω.

Επέστρεψα και ο Άρης μόλις έκατσα με αγκάλιασε και με ρώτησε γιατί άργησα.

"Με πήρε τηλέφωνο η Κατερίνα και έκατσα να μιλήσουμε λίγο." είπα και του χαμογέλασα. Εκείνος με φίλησε στο κεφάλι και με άφησε από την αγκαλιά του. Ο Ορέστης ήρθε και έκατσε και δεν μπορούσα να τον κοιτάω στα μάτια. Ούτε εκείνον ούτε τον Άρη..πνιγόμουν εκεί και ήθελα να φύγω. Στην κουβέντα συμμετείχα λίγο, μόνο όταν αναφέρονταν σε εμένα. Ευτυχώς ο Άρης δεν έκανε πολλά πολλά, μόνο μια δυο αγκαλιές και ένα φιλί...τον είδα να τσιτώνεται και παρακάλαγα να μην κάνει τίποτα. Κατά τις 23:00 φύγαμε και δεν ήθελα να τον αποχωρηστώ. Ήθελα να τρέξω μαζί του...μόνο μαζί του να είμαι.

Γύρισα με τον Άρη σπίτι και οι γονείς μου ευτυχώς κοιμόντουσαν. Εκείνος με φίλησε και άρχισε να με χαιδεύει αλλά τον σταμάτησα νωρίς, εκτός το ότι ήμασταν σπίτι μου με τους γονείς μου δίπλα...δεν μπορούσα να το κάνω αυτό...Ξαπλώσαμε και εκείνος κοιμήθηκε γρήγορα. Εγώ δεν έκλεισα μάτι. Ολη νύχτα γυρνούσε στο μυαλό μου και με τυρρανούσε. Δεν έφυγε λεπτό. Κάποια στιγμή ένιωσα να ανακατεύομαι, σαν να θέλω να κάνω εμετό αλλά ευτυχώς συνήλθα γρήγορα. Γύρισα και είδα τον Άρη να κοιμάται. Γαμώτο...δεν με είχε κάνει να τον ξεχάσω. Δεν ήθελα να τον κοροιδεύω, μου είχε φερθεί πολύ καλά και φαινόταν να με αγαπάει..κι εγώ; Εγώ τι έκανα..; Προσποιόμουν και το ήξερα από την αρχή. Πάντα τον σύγκρινα με τον Ορέστη. Δεν του άξιζε αυτό, γαμώτο!