Μια γυναίκα στα χέρια δύο πολυπόθητων αντρών. Ποια είναι η αιτία χωρισμού και ποια η αιτία ενός καινούριου έρωτα και μιας διάλυσης ξεχασμένης φιλίας; Δεν έχετε καταλάβει τίποτα...!
"Είστε έγκυος δεσποινίς Αρετή. Συγχρατήρια." είπε για άλλη μια φορά με ένα πλατύ χαμόγελο.
"Ει..είστε..σίγουρη;"
"Μα ναι, φυσικά! Να ορίστε, δείτε και μόνη σας. Είπε και μου έδειηε τις εξετάσεις. Ήμουν 3 εβδομάδων έγκυος....έγκυος...
"Σας....ευχαριστώ..γεια σας!" είπα και σηκώθηκα με δυσκολία από την καρέκλα. Δεν μπορούσα να το πιστέψω...εγώ..έγκυος. Περίμενα το παιδί του Άρη...και ο Ορέστης...περίμενε εμένα. Δεν μπορεί γαμώτο να είναι αλήθεια. Όχι τώρα...
Βγήκα από το νοσοκομείο σαν χαμένη. Δεν ήξερα που πατούσα και που βρισκόμουν. Δεν ήθελα να γυρίσω σπίτι, δεν ήθελα να μιλήσω σε κανέναν. Έκλεισα το κινητί μου και πήγα σε ένα πάρκο πολύ απομονωμένο, ηρεμούσα εκεί. Δεν είχε κόσμο κι έτσι μπορούσα να χάνομαι στις σκέψεις μου με την ησυχία μου. Δεν ένιωθα τίποτα..αυτό ήταν το μόνο σίγουρο. Μέσα μου, μεγάλωνε μια ζωή, και η δική μου τελείωνε....
Πήγα και έκατσα στην κούνια που ήταν εκεί και άρχισα να κουνιέμαι ήρεμα. Δεν σκεφτόμουν τίποτα. Δεν ήθελα να σκέφτομαι τίποτα. Ούτε και ξέρω πόση ώρα ήμουν εκεί, χωρίς να έχω αλλάξει το βλέμμα μου λεπτό, χωρίς να έχω κουνηθεί από την θέση μου και χωρίς να σκέφτομαι τίποτα.
Άκουσα την φωνή του Άρη να με φωνάζει και ξύπνησα απότομα. Γύρισα και ήταν κι ο Ορέστης μαζί, δεν περίμενα σε καμία περίπτωση να τον δω. Ενώ ο Άρης με ρωτούσε που ήμουν και γιατί εξαφανίστηκα και όλα αυτά εκείνος με κοιτούσε. Πήρε τις εξετάσεις στα χέρια του και ευχόμουν να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Ήταν το μόνο που ήθελα. Όταν ανακοίνωσε πως είμαι έγκυος είδα τα χαρακτηριστηκά του να αλλάζουν, να σκληραίνουν. Πως τα έχω κάνει έτσι;
"Αλήθεια; Μπράβο σας! Να σας ζήσει!" είπε με ένα μικρό και πικρό χαμόγελο κοιτάζωντας με. Δεν το άντεχα, δεν ήθελα να με κοιτάει. Ήθελα να φύγω, να εξαφανιστώ. Ένιωθα να με κατηγορεί και όλο αυτό με έκανε να αισθάνομαι ακόμα χειρότερα. Δεν το ήθελα γαμώτο! Δεν το ήθελα!! Δεν του απάντησα...δεν ήξερα αν μπορούσα.
"Έλα, μωρό μου, πάμε σπίτι!" είπε χαμογελώντας ο Άρης και απομακρύνθηκα.
"Εεε..όχι..έχω κανονίσει με μια φίλη να έρθει από εδώ και να πάμε για καφέ. Γι αυτό είμαι εδώ...πήγαινε εσύ..και θα έρθω κι εγώ. Δεν θα αργήσουμε.." φυσικά και ήταν ψέμα. Δεν είχα κουράγιο να γυρίσω ακόμα σπίτι. Θα πνιγόμουν. Το δέχτηκε και έφυγε μαζί με τον Ορέστη, ο οποίος δεν σταμάτησε να με κοιτάει....δεν το άντεχα!!
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Όταν έφυγαν κάθισα πάλι στην κούνια και έκλαψα. Έκλαψα πολύ. Τόση ώρα τα κρατούσα μέσα μου και ήρθε η ώρα να κυλήσουν. Πέρασε λίγη ώρα από την στιγμή που έφυγαν και ξαφνικά ένιωσα πίσω μου κάποιον. Γύρισα και ήταν εκείνος...Δεν μιλούσε κανείς. Κοιταζόμασταν χωρίς να έχουμε να πούμε κάτι. Με πλησίασε χωρίς να μιλάει και γονάτισε μπροστά μου, εγώ απλά κοιτούσα τις κινήσεις του.
"Πόσο..;" είπε και δεν ήξερα αν θέλω να του απαντήσω.
"Τριών..εβδομάδων.." δεν μίλησε. Με αγκάλιασε και με σήκωσε από την κούνια. Δεν καταλάβαινα τι έκανε...με μπέρδευε η συμπεριφορά του. Άρχισε να με φιλάει και να μου ψυθιρίζει το πόσο με αγαπάει. Τα δάκρυα μου έφευγαν από τα μάτια μου το ένα μετά το άλλο, χωρίς την θέληση μου. Εκείνος τα σκούπισε με τον αντίχειρα και είπε, επιτέλους, αυτό που ένιωθα ότι ώρα ήθελε να πει αλλά δεν ήξερα τι ήταν αυτό.
"Μην κλαις, μικρή μου. Μην στεναχωριέσαι. Δεν θέλω να στεναχωριέσαι. Και το κυριότερο...δεν θέλω να με ξεχάσεις. Δεν θα με ξεχάσεις Αρετή. Όπου πας θα νομίζεις πως είμαι εκεί. Θα σου μιλάει και θα σκέφτεσαι εμένα. Θα σε φιλάει και θα σκέφτεσαι εμένα. Θα σε αγγίζει και θα σκέφτεσαι εμένα. Θα είναι μέσα σου και θα σκέφτεσαι εμένα. Εμένα θα σκέφτεσαι για να καταφέρεις να τελειώσεις. Πάντα εμένα Αρετή. Γιατί εγώ ήμουν αυτός που σε αγάπησε. Η μόνη γυναίκα που αγάπησα ήσουν εσύ. Πάντα εσένα θα αγαπώ, ζωή μου. Ούτε εγώ θα σε ξεχάσω. Να προσέχεις, καρδιά μου.....σ'αγαπώ!" είπε και με φίλησε πεταχτά και έφυγε...τόση ώρα τον άκουγα..τον άκουγα προσπαθώντας να καταλάβω τι λέει. Όταν κατάλαβα τι είχε μόλις συμβεί γύρισα και φώναξα δυνατά το όνομα του. Δεν γύρισε...έπεσα κάτω και έκλαψα, έκλαψα πιο πολύ από οποιαδήποτε άλλη φορά. Με είχε κάνει ένα κουρέλι...ένα τίποτα. Αυτό θα ήμουν χωρίς εκείνον πλέον....έ ν α τ ί π ο τ α!!!
