Για Δύο Άντρες

Κεφάλαιο 32

ΟΡΕΣΤΗΣ

Ζήτημα να κατάφερα να κοιμηθώ 2 ώρες. Παρ' όλα αυτά δεν αισθανόμουν κουρασμένος. Σήμερα θα της έστλνα μήνυμα και δεν ευχόμουν να μην το αποφύγει πάλι. Δεν ήθελα να την πιέζω αλλά δεν μπορούσα να την σκέφτομαι στην αγκαλιά ενός άλλου. Της έστειλα ένα μήνυμα που της έλεγα ότι στις 12:30 θα την περιμένω σπίτι μου κι έτσι έκατσα να την περιμένω.

Ήρθε ακριβώς στην ώρα της και χάρηκα πολύ που την είδα. Δεν μπορούσα να περιμένω, καθόλου, και άρχισα να την γδύνω. Σε πολύ λίγο ήμασταν και οι δύο γυμνοί στον καναπέ. Όταν ο οργασμός της ήταν κοντά εκείνη μου φώναξε ότι με αγαπάει. Ήξερα ότι το εννοούσε και η χαρά δεν περιγράφεται. Έγινε πιο κτητικός μαζί της, ώσπου τελειώσαμε κι οι δύο. Μείναμε για λίγο ξαπλωμένοι και αγκαλιά ώσπου χτύπησε το τηλέφωνο της. Ήταν ο Άρης και τσιτώθηκα όταν τον άκουσα να την λέει μωρό του. Δεν μου είπε ότι λιποθύμησε και για τις εξετάσεις που είχε κάνει και θύμωσα λίγο αλλά προσπάθησα να μην το δείξω. Της ζήτησα να πάμε μαζί να πάρουμε τις εξετάσεις από τον γιατρό αλλά εκείνη αρνήθηκε. Δεν την πίεσα παραπάνω αλλά της είπα να με πάρει τηλέφωνο μόλις μάθει.

Η ώρα περνούσε και εκείνη δεν μου τηλεφωνούσε. Την πήρα εγώ 5-6 φορές αλλά το είχε κλειστό. Είχα αρχίσει να ανυσηχώ και δεν ήξερα τι να κάνω. Ούτε που είναι ήξερα ούτε τίποτα. Πήρα τα κλειδιά του αμαξιού και πήγα στο πλησιέστερο νοσοκομείο, εκεί υπέθεσα ότι θα είχε κάνει τις εξετάσεις. Έδωσα τα στοιχεία της στην γραμματεία και όντως εκεί τις είχε κάνει αλλά είχε πάρει τα αποτελέσματα ώρα τώρα. Δεν μπορούσαν φυσικά να μου πουν τι έδειξαν...

Η αγωνία μου και ο φόβος μου είχε βαρέσει κόκκινο. Που σκατά ήταν και γιατί είχε κλειστό το κινητό;

Πήγα με το αμάξι μια αργή βόλτα μπας και την δω πουθενά στον δρόμο αλλά τίποτα. Έτσι πήγα και στήθηκα έξω από το σπίτι της...πάνω δεν μπορούσα να ανέβω κι έτσι το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να περιμένω από κάτω. Στο μεταξύ, την πήρα άλλα 10 τηλέφωνα αλλά συνέχιζε να το έχει κλειστό. Είχα αρχήσει να ανυσηχώ πολύ.

Είδα τον Άρη να βγαίνει έξω από την πολυκατοικία αλλά εκείνη δεν ήταν μαζί του. Περίμενα να απομακρυνθεί λίγο και μετά πήγα από πίσω του και τον φώναξα, τάχα ότι τον είδα τυχαία. Εκείνος..θα ήξερε που είναι η Αρετή.

"Εππ. Ορέστη...πως κι από εδώ;"

"Περνούσα για μια δουλειά..και σε είδα. Εσύ;"

"Εδώ μένει η Αρετή."

"Ααα, μάλισταα..εκείνη που είναι;"

"Δεν ξέρω. Την παίρνω τηλέφωνο αλλά δεν την βρίσκω πουθενά." που σκατά έχει πάει;

"Έγινε τίποτα..;"

"Δεν ξέρω. Πήγε να πάρει κάτι εξετάσεις που έκανε εχθές αλλά από τότε δεν μπορώ να την βρω πουθενά."

"Δεν ξέρεις που μπορεί να έχει πάει;"

"Ιδέα δεν έχω. Και δεν ξέρω και που να πάω..πρώτη φορά έρχομαι στην Αθήνα και δεν ξέρω τους δρόμους και όλα αυτά."

"Έλα θα σε πάω εγώ...πες μου που θες να πας, και θα σε πάω." μου είπε αρκετά μέρη αλλά σε κανένα από αυτά δεν ήταν ανυσηχούσαμε και οι δύο αν κι εγώ έπρεπε όσο μπορώ να το κρύβω...

Θυμήθηκα ότι μου είχε πει ότι όταν δεν είναι καλά προσπαθεί να βρίσκει ήρεμα μέρη, πάρκα κυρίως, απομονομένα που την βοηθούν να ηρεμεί. Δεν ξέρω γιατί να μην είναι καλά...αλλά δεν χάνουμε κάτι να ψάξουμε. Θυμήθηκα κάποια τέτοια πάρκα εδώ κοντά και του πρότεινα να πάμε. Στι πρώτο που πήγαμε δεν ήταν, είχα αρχίσει να χάνω τις ελπίδες μου αλλά δεν το έβαζα κάτω. Είχαμε ακόμα ένα πάρκο..αν ήταν κι εκεί ειλικρινά δεν ήξερα που αλλού θα μπορούσε να είναι.

Πήγαμε λοιπόν και στο τελευταίο πάρκο και δόξα το Θεό ήταν εκεί. Καθόταν σε μία κούνια που είχε εκεί, με το κεφάλι της ακουμπησμένο στην αλυσίδα, τα πόδια της να κουνάνε ελαφρά την κούνια, το βλέμμα της καρφωμένο στο άπειρο και στην αγκαλιά της ένας φάκελος που μάλλον ήταν οι εξετάσεις. Τι είχε ΓΑΜΩΤΟ;!

Ο Άρης την φώναζε αλλά εκείνη δεν άκουγε, μέχρι που την πλησίασε και γονάτισε μπροστά της. Εγώ έβλεπα την σκηνή από μακριά και ήθελα να τρελός να τρέξω και να την αγκαλιάσω, να την φιλήσω, να την ρωτήσω τι έγινε και όλα αυτά. Η Αρετή κουνήθηκε και κοίταξε τον Άρη και χαμογέλασε χωρίς να μιλήσει. Εκείνος την αγκάλιασε κι εκείνη έπεσε πάνω του σαν ήταν ένα άψυχο σώμα. Πλησίασα κοντά κι όταν με είδε σηκώθηκε και έβαλε τα κλάμματα.

"Μωρό μου..τι έγινε; Που χάθηκες; Οι εξετάσεις;" την ρώτησε ο Άρης αλλά εκείνη δεν απάντησε. Ο Άρης είδε τον φάκελο στο χέρι της και της τον πήρε σιγά σιγά. Εγώ δεν σταμάτησα να την κοιτάω, μία εκείνη, μία τον φάκελο. Η Αρετή αμέτοχη, κοιτούσε κάπου που δεν μπορούσες να καταλάβεις. Ο Άρης άνοιξε τον φάκελο και όταν είδε αυτό που έγραφε χαμογέλασε πολύ πλατιά και αγκάλιασε με δύναμη την Αρετή η οποία δεν είχε αλλάξει έκφραση. Οι γροθιές μου έσφιξαν αυθόρμητα και έπρεπε να μάθω τι στο διάολο έλεγε αυτός ο φάκελος.

"Μωρό μου, μωρό μου. Αγάπη μου!!!" έλεγε και ξαναέλεγε ο Άρης, ενώ είχε στην αγκαλιά του την Αρετή.

"Τι έγινε;" ρώτησα με ένα μικρό και ψεύτικο χαμόγελο στα χείλη κοιτάζωντας τους αγκαλιά.

"Η Αρετή!! Είναι έγκυος!!!!"