Για Δύο Άντρες

Κεφάλαιο 15

ΑΡΕΤΗ

Όλη την ημέρα ο Ορέστης έλειπε κι εγώ δεν είχα και πολλά να κάνω. Δεν ήθελα να τον ενοχλήσω στην δουλειά ρωτόντας τι ώρα θα γυρίσει κ.λπ κι έτσι πήρα τηλέφωνο τους γονείς μου και τους ρώτησα αν είναι σπίτι να περάσω από εκεί. Πήγα κι έκατσα περίπου μια ώρα, τους είχα λείψει και είχαν λείψει και σε εμένα. Τους είπα κάποια πράγματα για τον Ορέστη, ο πατέρας μου όταν άκουσε την ηλικία του πάγωσε λίγο...αλλά άμα ξέρει πως εγώ είμαι ευτυχισμένη δεν έχει κάποιο πρόβλημα.

Το μεσημέρι είχε έρθει για τα καλά κι εκείνος δεν είχε φανεί ακόμα στο σπίτι. Δεν γινόταν να μην τον πάρω τηλέφωνο. Μου είπε πως έχει λίγη δουλειά και θα αργήσει, αλλά θα προσπαθήσει να ξεμπερδέψει γρήγορα. Έκατσα και έφαγα το φαγητό που είχα μαγειρέψει και μετά έκατσα να δω λίγη τηλεόραση. Το απόγευμα είχα κανονίσει με τα κορίτσια να πάμε να πιούμε έναν καφέ, μετά από πολύ καιρό, μου είχαν λείψει κι αυτοί πολύ.

Με πήρε ο ύπνος στον καναπέ όταν ένιωσα από οάνω μου τον Ορέστη να με χαιδεύει.

"Πότε ήρθες;" είπα νυσταγμένα.

"Μόλις. Συγνώμη που άργησα..."

"Δεν πειράζει. Σου έχω φυλάξει φαγητό. Κάτσε να στο ετοιμάσω και θα σε φωνάξω. Πήγαινε άλλαξε." είπα και με φίλησε. Ένα φιλί αλιώτικο, λες και ήταν το τελευταίο μας, λες και θα με έχανε. Δεν ξέρω...

"Αρετή, σ' αγαπώ!" είπε και ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Δεν το είχα ξανακούσει και τώρα μου ήταν πολύ ξαφνικό. Δεν ήταν ότι δεν τον...αγαπούσα, αλλά είμασταν μαζί λίγες εβδομάδες. Ήταν νωρίς για τέτοια λόγια και δεν ήθελα να πω κάτι που στην συνέχεια το μετανιώσω. Ένιωθα πολλά για εκείνον, ίσως και αγάπη, αλλά δεν μου αρέσει να λέω βιαστικά λόγια, έτσι απλά τιυ χαμογέλασα, τον φίλησα και σηκώθηκα, όταν με τράβηξε από το χέρι και με έφερε μπροστά του. "Δεν άκουσες τι είπα;"

"Άκουσα..."

"Δεν έχεις να πεις κάτι;"

"Ορέστη είναι νωρίς για τόσο μεγάλα λόγια. Θα έκανα τα πάντα για εσένα, άσε με να στο δείξω."

"Θέλω να το ακούω όμως." δεν απάντησα, τράβηξα το χέρι μου και έφυγα σιγά σιγά απο δίπλα του, πηγαίνοντας στην κουζίνα. Εκείνος πήγε και άλλαξε κι εγώ όταν ετοίμασα το φαγητό, πήγα στο δωμάτιο, στάθηκα στην πόρτα κι εκείνος δεν με είχε καταλάβει ακόμα. Ήταν γυρισμένος κοιτάζωντας από το παράθυρο. Φαινόταν ότι κάτι είχε..δεν νομίζω να είναι έτσι γι αυτό που έγινε πριν. Δεν νομίζω να τον πείραξε τόσο.