Για Δύο Άντρες

Κεφάλαιο 22

ΑΡΕΤΗ

Ετοιμάστηκα και περίμενα τον Άρη να περάσει να με πάρει. Δεν μου είχε πει που θα πηγαίναμε αλλά πίστευα ότι υα ήταν πολύ όμορφα.

Φόρεσα ένα μακρύ μαύρο φόρεμα και βάφτηκα με ένα πολύ μπορντό κραγιόν και με μια απαλή σκιά και κατέβηκα κάτω να τον περιμένω.

Όταν σταμάτησε το αμάξι έξω από την πόρτα μου εκείνος βγήκε έξω και ήρθε να με φιλήσει. Ήταν όμορφος και φορούσε ένα μαύρο τζιν και μια μπλε σκούρα στενή μπλούζα που τόνιζε φοβερά το σώμα του. Μπήκαμε στο αμάξι και ξενικήσαμε.

"Τι κάνεις;" τον ρώτησα

"Είμαι πολύ καλά, εσύ;"

"Κι εγω!" είπα με χαμόγελο. "Θα μου πεις που..πάμε;"

"Όσες φορές κι αν με ρωτήσεις δεν θα σου πω. Ούτε τώρα, ούτε άλλη φορά. Δεν πρόκειται να σε πάω κάπου δεν θα σου αρέσει." είπε χωρις να με κοιτάξει και στο τέλος του έφυγε και ένα μικρό γέλιο. Σπάνια χαμογελούσε αλλά όταν το έκανε ήταν ακόμα πιο όμορφος. Θα με έκανε να ξεπεράσω τον Ορέστη...το ήξερα..ίσως όχι ολοκληρωτικά, αλλά θα τα κατάφερνε.

"Σε εμπιστεύομαι!!" είπα και χαμογέλασα ξανά.

Σε λίγα λεπτά σταματήσαμε έξω από ένα κλαμπάκι που από την δίπλα μεριά ήταν καφετέρια.

"Έλα μαζί μου!" είπε και μου τράβηξε το χέρι. Τον ακολούθησα και όταν μπήκαμε μέσα έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Τελικά με πήγε στην καφετέρια και νομίζω πως έκανε πολύ καλά. Ο χώρος ήταν απίστευτος και πανέμορφος.

Διάλεξε ένα μικρό τραπέζι σε μία γωνία και καθίσαμε.

"Πως σου φαίνεται;" δεν απαντούσα. Κοιτούσα με ανοιχτό το στόμα γύρω γύρω, η λέξη "πανέμορφα" δεν έφτανε! "Κατάλαβα.." είπε και χαμογέλασε.

"Άρη..είναι πολύ ωραία εδώ. Πάρα πολύ!" ο σερβιτόρος διέκοψε την κουβέντα μας και ο Άρης παρήγγειλε εκείνος για εμένα κάτι που δεν ήξερα. Ήμουν σίγουρη όμως πως θα μου άρεσε κι αυτό. Δεν άργησε και πολύ και τελικά μου είχε παραγγείλει ένα πολύ ωραίο και δροσερό κοκτέιλ. Εκείνος είχε πάρει κάτι παρόμοιο αλλά σε άλλες γεύσεις.

Αρχίσαμε να μιλάμε σαν κανονικό ζευγάρι για την καθημερινότητα μας.

"Πόσο καιρό έχεις να πας για μάθηνα στη σχολή;"

"Περίπου 5 μέρες, γιατί;"

"Δεν πρέπει να πας κάποια στιγμή;"

"Δεν είναι απαρραίτητα αυτά τα μαθήματα. Από την άλλη εβδομάδα όμως θα αρχίσω ξανά να πηγαίνω κανονικά."

"Ωραία! Δεν θέλω να χάνεις μαθήματα." χαμογέλασα. Ήταν πολύ καλός μαζί μου και με πρόσεχε.

"Μην ανησυχείς. Δεν θα χάνω."

Η κουβέντα συνεχίστηκε κάπως έτσι. Με τέτοια θέματα, καθημερινά, και μετά αποφασίσαμε να φύγουμε. Ξεκίνησε το αμάξι για κάπου που δεν ήξερα τον δρόμο και όταν πήγα να ρωτήσω σαν να το κατάλαβε και με σταμάτησε.

"Ούτε τώρα!" είπε και αναφερόταν στην προηγούμενη του δήλωση, που μου είχε πει ότι όσες φορές κι αν τιν ρωτήσω δεν πρόκειται να μου πει. Δεν μίλησα και τον άφησα να με πάει όπου ήθελε. Σταματήσαμε έξω από μία πολυκατοικία και κατάλαβα πως είναι το σπίτι του.

Κατέβηκε και ήρθε να μου ανοίξει, με έπιασε από την μέση και με οδήγησε μέχρι την εξώπορτα. Το σπίτι του ήταν μεγάλο, σχετικά, αλλά απλό και όμορφο. Το μπλε ανοιχτό που φαίνεται σαν γκρι ήταν το κύριο χρώμα του σπιτιού και οι μαύροι καναπέδες με τα διάφανα, γιάλινα τραπέζια έδεναν μοναδικά.

"Να σου βάλω κάτι να πιείς;"

"Όχι, όχι ευχαριστώ." εκείνος έβαλε να πιεί ένα ουίσκι και έκατσε στον καναπέ. Μου έκανε νόημα να πάω να κάτσω δίπλα του και το έκανα. Με τράβηξε στην αγκαλιά του και έκλεισα για λίγο τα μάτια. Φαντάστηκα στην θέση του τον Ορέστη και για λίγο βούρκωσα. Μάζεψα γρήγορα και αθορυβα τα δάκρυα που ήταν έτοιμα να τρέξουν και συγκεντρώθηκα στιν Άρη.

"Θα σε βοηθήσω, μωρό μου. Στο υπόσχομαι!" δεν μίλησα. Κούρνιασα κι άλλο στην αγκαλιά του εκείνος με πήρε αγκαλιά και με πήγε στο κρεβάτι του. Άρχισε να με γδύνει σιγά σιγά και είχα μείνει μόνο με τα εσώρουχα. Τα χέρια του ταξίδευαν πάνω μου και με φιλούσε παντού. Όταν άγγιξε την περιοχή μου ένιωσα να σφίγγομαι αλλά εκείνος δεν σταμάτησε. Σε πολύ λίγο ήταν μέσα μου και η αλήθεια είναι πως η ηδονή που μου πρόσφερε ήταν μεγάλη. Δεν ταίριαζε μέσα μου σαν τον Ορέστη. Κανένας δεν υα ταίριαζε όσο εκείνος...αλλά έπρεπε να προσπαθήσω. Δεν προσποιήθηκα οργασμό, ήταν καλός και για λίγο με έκανε να ξεχαστώ. Έπεσε δίπλα μου κι εγώ ξάπλωσα στο στέρνο του. Εκείνος άναψε ένα τσιγάρο και κανείς δεν μιλούσε.

"Με τον καιρό, μωρό μου." είπε κι εγώ έσφιξα ακόμα πιο πολύ τα χέρια μου πάνω του. Με πήρε ο ύπνος έτσι μέχρι το επόμενο πρωί που βρήκα τον Άρη να με κοιτάει και αναρωτιόμουν πόση ώρα το έκανε αυτό.