Nergis Hatırası

SON SÖZ

"Beni hoyrat bir makasla

Eski bir fotoğraftan oydular.

Orda kaldı yanağımın yarısı,

Kendini boşlukla tamamlar."

Şimdi annemin gözlerini kapattığı yerdeyim, gözlerini kapatırken yanında olan adamın yanındayım. Annemi ondan dinlemek kavurucu yaz gününde esen hafif bir meltem esintisi gibi sanki tüm yangının ardından gelen üşütmeyen rüzgar gibi. Annemin ölümünün ardından satışa çıkarılan evi alırken aklındaki tek düşüncesi onu her zaman hatırında tutmaktı çünkü annem herkesi unutsa da bir onu unutmadı.

"Bana yeniden onu anlatır mısın?"

Herkesten onu dinlemek istiyorum. Fırtınalarla savrulan, hayatta kalmak için savaşan, kör kütük aşık olan, aşkı tarafından acı çektirilen, kızından ayrı geçirdiği bir cehennemde yanıp yakılan kadını önüme gelen herkesten dinlemek istiyorum. Çocukluğumun solgun yüzlü Leyla'sının solgunluğunu silmek için dinlemek istiyorum. Faik amcanın anlatımında huzur, Sezin annemin anlatımında acıma, babamın anlatımında pişmanlık buluyorum. Kısacık bir zaman diliminde tanıdığım kadın meğerse benim annemmiş. Hastalıktan önceki fotoğraflarına bakıyorum, beyaz teninde belirmiş çiller, en güzel tonlu mavi gözler ve siyah kıvırcık saçlarla tıpkı bana benziyor ya da ben ona çok benziyorum. Evet, sevgili okur "Ben anneme çok benziyorum." Önüme gelen herkese, her canlıya bu cümleleri haykırmak istiyorum. Ben annemi tüm suçluluğuyla, tüm aşkıyla, tüm acılarıyla çok seviyorum. Babamdan korkup beni daha öncesinde aramayışına çok kızmıştım ilk öğrendiğim vakitler. Ondan da babamdan da nefret etmiştim, tek bir bilgiyle alt üst edilmişti hayatım. Sonra bir kızım oldu, Derin'im. Ona bakarken anladım annemin korkusunu, onu en iyi şekilde yaşatabilmek adına didinip durdurduğum günlerde fark ettim çırpınışını. Kızını dört duvarı kapalı bir parmaklığın ardında büyütemezdi ki o. Kendi yangınını düşünmeden beni düşündü. Annem... Tanıdığım en güçlü kadın! Yaşamının tek bir anında bile en neşeli kahkahasıyla gülemeyen ama yine de inadına yaşayan kadın benim annem. Leyla Arhan, bir zamanların yandan çarklı efsanesi. Babamın kurbanı, Faik'in aşkı...

Onu ilk gördüğüm gün geliyor gözlerimin önüne sık sık. Tanışmak için elimi tutuşundaki o sıcaklık, kızı olduğumu öğrendiğindeki o acınası mutluluğu... Şimdilerde sürekli geçmişe gidip o bir buçuk ayı yeniden geçirme isteği doluyor içime. Başımı onun zayıf dizlerine koysam "Hadi Leyla Teyze bir masal daha anlat" desem, saçlarımı okşasa ve başlasa : "Bir varmış bir yokmuş..."

Her şey de bir masal değil mi zaten? Bir var, bir yok mutlu sonu olmayan bir masaldı Leyla Arhan, şimdiki zamanın Kibritçi Kızı'ydı.

Babamla konuşamıyorum, ne kadar istesem de başaramıyorum bunu. Derin'e baktığım her dakika babamdan daha da uzaklaşıyorum, bir adam nasıl bir kadını şu masumdan ayırabilir ki? Zeynel Hancıoğlu'ndan bir farkı yok babamın bu hikayede. Zeynel de Leyla'yı kızı gibi seviyordu ama en büyük ikinci yarası oldu Leyla'nın. Babam da en büyük aşkı olarak sevdi ama en büyük yarayı açtı Leyla'nın yüreğine, katili oldu üç yaşamın da. Benim, Leyla'nın ve Sezin'in... Babam küçük bir kasabaya yerleşti annem öldükten sonra bana tüm gerçekleri anlatacak yüzü bile yoktu. On yedi yaşında öğrendiğim gerçeklerin ardından artık kalmayan evliliklerini tamamıyla bitirdiler Sezin annemle. Düğünüme geldi sonra, en son Derin doğduğunda görüştük telefon dışında fazla iletişimimiz kalmadı. Anneme verdiği son sözü de tutmadı. Ne demişti annem: "Babam karısının ve oğlunun ölümüne dayanamadığı için beni unuttu, sen benim ölümüme ve vicdanının acısına dayanamayacağın gerekçesiyle Mevsim'i unutma sakın."

İşte böyle sevgili okur, bu hikayede tek bir kahraman var o da benim annem, Leyla Arhan. Onun mektuplarından birindeki nasihatle bitmeli bu kitap da.

"Sevme kızım" demiş bana bir mektubunda "Kendinden başka kimseyi ölesiye sevme, ölesiye sevdalarda boğuluyor çok sevmelerin kadını olan annen, babanı da çok sevdim, sigarayı da. Sen sakın ölesiye sevme"

Sen de okur, ölesiye sevme.

Mevsim Kutlar Denizhan