2 Ocak 2003 yılında, yani yaklaşık on üç yıl önce yerel gazetede şöyle bir haber okudum.
YİNE KADIN CİNAYETİ
"Kentimizde yaşayan bir çocuk annesi İlay Aslan (38) dün sabah sularında kocası Kenan Aslan (41) tarafından silahla öldürüldü.
İlay Aslan'ın ev sahibinden alınan bilgilere göre kentin dışında kurulan yeni bir müzikholde çalıştığı ve bu sebeple kocası ile aralarında şiddetli geçimsizlik olduğu öğrenildi. Cani koca olay yerinde can veren eşinin başından güvenlik ekipleri gelene kadar ayrılmadı. İfadesi alındıktan sonra tutuklanarak ceza evine kondu.
Olaydan bir gün sonra sabahın ilk ışıklarında öldürülen kadının kızı ile yazdığım haberi okuduğumuzu hatırlıyorum.
"tamam, baban artık hapiste.." demiştim, "her şey bitti!"
Donuk yüzünde yarım bir tebessüm belirip sönmüştü. Ona korkuluğun rüzgara karşı kollarını açtığı gibi açmış çubuk kraker gibi sarılmıştım. Zayıf, kırılgan ve utangaç bir sarılma! Yine de çok iyi gelmiş olmalıydı ki, ağlamaya başlamıştı.
Böylece on üç yıldır sarılıyorum ona.
Şimdi iyi biliyorum, okuduğum her cinayet haberinin arkasında milyon farklı hikaye var ve hepsi boşluklarla dolu.
*Bu boşlukta yer alan kişiler hayal ürünüdür.
Nisan 2016
