Tam 16 yıl önce babamın mezarının başında yaptığım geldi aklıma.Şimdi de hayatımda ikinci yemini yapmak üzeriyim.Bu yeminlerle hem imtikamımı alacağım hem de vatanımı kansızlarının eline bırakmamış olacağım.
Yemin töreninden sonra arkadaşlarla vedalaşma zırvalığını bırakıp akademiden çıktım.Sanırım böyle birgünden sonra soğuk duş iyi gelir.Hızlıca duş alıp yattım yarına enerjik olmam lazım.Ama bir türlü uyku girmiyor gözüme.Yarın ne yapacağım?Nerden başlayacağım?Vazgecmeli miyim?Bunları düşünürken ne ara uyuyakaldığımı anlamadım...
Son kez aynada kendime baktım.Üniformam aileme dair anıları çağrıştırır diye düşünmüştüm oysaki...Hazırlanıp çıktım.Evim ıle emniyet arası araba ile yaklaşık 15-20 dakika filandı.Ve işte hayallerimin suret buldugu an suret bulduğu mekan.....
-Buyrun niçin gelmiştiniz? -Ben Ceylin Akar.Mirza amir ile konuşacaktım.
Bizim kata organize işler şubesine çıkınca daha tanışma faslı olmadan kendimi koşuşturmanın ortasında buldum.İlk gün ilk görev.....
Tanımadığım ama çatık kaşlarından ve buz gibi bakan gözleriminden anladıgım kadar üstüm amir Mirza Kahraman'dı.Ne oldugunu anlamadan kendimi tanıtamadan buz adam
-toplanın gidiyoruz"diye bagirdi Aslında hoşuma gitti gelir gelmez göreve gitmek.O yüzden arabara binip giden meslektaşlarmın peşine düştüm.Göreve o kadar adapte olmuşlardı ki aralarına giren yabancıyı (Ah o ben oluyorum) sorgulama gereği duymadılar.Olay mahalline vardığımız zaman birkaç kişi çevre güvenliğini saglamak için buz adamın emriyle etrafa dağıldılar.
Adını bilmediğim polis memuru gelip olayı anlatmaya başladı. -Amirim Irmak Kaya 21 yaşında sabah saatlerinde ölü bulunmuş.Görgü tanıgı yok malesef.Tahminlere göre aşırı dozdan dolayı ölmüş.Kesin sonuç için otopsi raporunu beklemek zorundayız.
Olay yeri inceleme işini bitirdikten sonra 2 polis arkadaşla otopsi için cesedi hastaneye gönderdik.Toplantı odasında bu konu üzerinde tartışırlarken kendi fikrimi ileri sürme gereği duydum. -Bence kız daha önce bagımlı degildi .Çünkü cesette daha önce kullandığına dair morluklar izler yoktu.ilk kullanım ve aşırı dozdan dolayı ölmüştür.
İşte o an bütün dikkatleri üstüme çekmiştim.İçten içe kendime saydırmaya başladım bodoslamamı girdim acaba konuyu.Yine de bir anda gelen öz güvenle kendimi tanıttım
-Ben yeni komiser Ceylin Akar. (sıcak karşılanmayı beklemiyordum ama bu kadar olmasaydı keşke)
-Demek bir iki gün önceden haberi gelen çaylak sensin? Sesinde ki alay tınısını es geçip amirime cevabı yapıştırdım
-Affedersiniz amirim de nerden biliyorsunuz çaylak olduğumu? Diğerleri etraftaki esen soğuk rüzgarı fark edince kendilerini tanıtmaya başladılar -Ben komiser Sema -komiser Ali -hoş geldin ben de komiser Asaf
Buz adam kalas kendini tanıtma nezatinde bile bulunmadı. -Bugünlük yeter yarın devam edeceğiz evlerinize gidin dinlenin. dedi
Biraz etrafı tanımaya çalıştıktan sonra ve odama eşyalarımı yerleştirdikten sonra eve gitmeye karar verdim.Eşya diyorum ama benim geçmişime dair bir tek kare fotoğrafı olmayan bir insan olduğumdan masaya koyacak bir çercevem bile yoktu.Daha fazla düşünmeden evin yolunu tuttum
Karanlık soğuk evime adımımı attım.Her yer yorgun hayaller bitmiş umutlar kayıp sırlarla dolu.Anne sıcaklığını sadece 7 yaşına yaşamıs biri olarak fark ettim ben hayatımın sadece o yıllarını güzel geçirmişim.Yetimhanenin soğukluğu işlemişti kalbime,gözlerime,davranışlarıma....
Anne yemekleri kokan yuva,arkadanda yıkılmaz bir dağ olan baban,bir suç işlediğinde her şeyi bir kenara bırakıp suçu üstlen bir abii...Bir zaman varken şimdi olmayanlar....
Bütün gün bir sey yememiş oldugumdan midem isyan bayrağını çekti galiba.sanırım yine makarna yapacağım.Ne de olsa hemen hemen herkes makarnaya talim.Yetimhanede ona bile muhtaç olduğum aklıma gelince yaptğım makarnaya hem şüükür ettim hemde daha bir iştahla yedim.
Televizyonda biraz gezindikten sonra kendimi ilk günün yorğunluğuyla yatağa attım.Uykumun kaçıp saklandığı yerden gelmesini beklerken buz adam lakabını taktığım Mİrza amir geldi aklıma.
Aslında bu lakabı yıllar önce yetimhanenın demir parmaklıkları arasından sokağı izlerken tanıdığım her ne kadar ilk başlarda bakışlarında ki soguklugundan cekindiğim sonradan kocaman kalbini görünce dostum bildiğim cocuk geldi aklıma....
09.04.2000 Yetimhaneye geleli bir hafta olmustu.öncesi ise sanki silinmiş gibi kesik kesik.Burda ki insanlar yemekler çok kötü.Bana hep burda kalacağımı söylüyorlar ama biliyorum annem benden vazgecmez ki abimm bensizliğe alışmaz ki.Bir haftadır yaptığım gibi yine bahçeye cıktım.demir parmaklıklardan sokağı izliyorum.Ordaydı yine herkes top oynarken o kaldırama oturmuş buraya bakıyor.Kim olgunu da bilmiyorum soğuk sey işte.Ah buz çocuk keşke bende senin gibi olabilseydim keşke...!
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Geçmişin Arafı
Teen Fiction-"Yalnız değilsin Ceylin o yanında seni yalnız bırakmayacak. Burası kızım ne cennet ne cehennem burası Araf ruhunun sıkıştığı bu yerden onun sayesinde çıkacaksın ona yardımcı ol. Ruhunu geçmişin arafından kurtar . Seni çok seviyorum cennet kokulum "...
