Black And Poisonous Touch L. T.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ i.

Τα δευτερόλεπτα φαινόντουσαν ώρες και τα λεπτά αιώνες. Τόσο η Chloe όσο και ο Louis υπέφεραν αυτό το λίγο χρόνο πριν τελικά συναντηθούν. Κοινές απορίες δημιουργουνταν στα κεφάλια τους; και μετά τι? Τι θα έλεγαν? Θα άλλαζε κάτι? Θα αγκαλιαζονταν? Θα ένιωθε πάλι τα χείλη της στο λαιμό του όπως τότε επειδή «είναι χάσιμο χρόνου το να σε αγκαλιάζω σκέτο», θα άκουγε πάλι το γάργαρο γέλιο του που ενώ ήξερε ότι έβγαινε σπάνια, τώρα το χρειαζοταν περισσότερο? Και γιατί το χρειαζόταν στην τελική? Μια συγγνώμη θα διόρθωνε τα πράγματα?

H κοπέλα κοίταξε πάνω και είδε το φεγγάρι με τα λαμπρά αστέρια να το περιτριγυρίζουν, ένα θέαμα που χανόταν στη βουή της μεγαλούπολης. Στην μικρή επαρχία όμως όπου μεγάλωσε όλα ήταν πιο φωτεινά, απ' τον ουρανό τα βράδια, μέχρι τα χρώματα στο φως του ήλιου. Ήταν ίσως και το μόνο πράγμα που της έλειπε πραγματικά απ' το σπίτι, το να κοιτάζει τον μαύρο ουρανό και να βλέπει κάθε φορά και καινούργιους αστερισμούς (ή ίσως και τους ίδιους, απλώς με διαφορετική οπτική), να ξυπνάει το πρωί και να ξεχωρίζει τις ακτίνες που εισέβαλλαν στο δωμάτιό της απ' το παράθυρο. Δεν της έλειπε σίγουρα ο Louis. Δηλαδή έτσι έλεγε. Δηλαδή έτσι πίστευε. Αλλά πάντα ξέχναγε το μεγαλύτερό της ελάττωμα: να πιστεύει τα ψέματα που έλεγε στον εαυτό της.

Όταν τα μάτια της κοίταξαν πάλι το δρόμο αντίκρισαν μια γνώριμη φιγούρα να πλησιάζει, με τα χέρια στις τσέπες και τους ώμους σκυφτούς. Ήξερε πως για τη στάση του αυτή έφταιγε το κρύο, αλλά ένα κομμάτι της ήλπιζε να είναι οι ενοχές. Αλλά ενοχές γιατί? Επειδή επέλεξε να ακολουθήσει τελείως διαφορετικό δρόμο? Όχι. Επειδή τόσο καιρό ήταν σαν να μην είχε υπάρξει ποτέ στη ζωή του, δεν είχαν ανταλλάξει ούτε μία λέξη, απλά δεν ενδιαφερόταν. Κι αυτό την πλήγωσε περισσότερο απ' όσο περίμενε, άφησε ένα σημάδι που μήνες μετά δεν έλεγε να ξεθωριάσει. Έπρεπε να ακούσει μία συγγνώμη και μία αιτιολόγηση για να προχωρήσει, να ηρεμήσει επιτέλους. Ήταν μακριά του τόσους μήνες, κι όμως ήταν σαν να μην έχει περάσει μια μέρα.

Πέταξε το τσιγάρο κάτω και το σώμα της έμεινε παγωμένο. Δεν έφταιγε το κρύο, αλλά η αβεβαιότητα του τι θα ακολουθούσε. Δεν ήταν ποτέ άτομο να πάρει πρωτοβουλίες και η συνάντηση αυτή δεν θα αποτελούσε εξαίρεση, θα άφηνε τον Louis να αναλάβει την αρχή. Έτσι το είχε σκεφτεί και δεν είχε σκοπό να βγει εκτός προγράμματος. Τον ένιωσε να πλησιάζει και ένιωσε τους μύες της να σκληραίνουν κάτω απ' το δέρμα της. Η τελευταία της άμυνα πριν περάσει στην επίθεση.