Black And Poisonous Touch L. T.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ xxi.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ xxi.

Η αλήθεια ήταν πως δεν θα καταλάβαιναν. Ούτε η ίδια καταλάβαινε, αλλά είχε βαρεθεί να μπερδεύεται και εν τέλει να μη λύνει και τίποτα. Αυτή ήταν λοιπόν μια κίνηση που έπρεπε να κάνει. Αυθόρμητη και δεν είχε σημασία αν θα το μετάνιωνε ή όχι, έπρεπε να απολογηθεί για αρκετά πράγματα -όσο κι αν είχε πληγωθεί, ήταν σίγουρη πως αντίστοιχα είχε πληγώσει κι εκείνη- και δεν θα ήταν ποτέ έτοιμη. Οπότε άφησε το φίλτρο και την φωνή της αγχώδους συνείδησής της στην άκρη, και αποφάσισε να ακολουθήσει το ένστικτό της και να βγάλει όσα κρατούσε μέσα της εγκλωβισμένα όχι μόνο απ' τους τελευταίους μήνες αλλά απ' τα τελευταία χρόνια. Το όφειλε τουλάχιστον στον εαυτό της.

Η νύχτα θα ήταν με το μέρος της. Δεν έκανε ιδιαίτερο κρύο και το φεγγάρι στόλιζε πανέμορφα το πάτωμα της παμπ σε συνδυασμό με τον κίτρινο και κόκκινο φωτισμό του μαγαζιού. Η καρδιά της χτυπούσε δυνατά μέσα στο στήθος της και ήλπιζε μόνο να μην την άκουγε ο Louis. Είχε σκοπό να περάσει καλά, να ενώσει τους δυο κόσμους της, το παρελθόν με το παρόν της με την ελπίδα ότι το μέλλον θα ήταν λίγο πιο σίγουρο, όποιο κι αν ήταν το αποτέλεσμα. Τουλάχιστον θα μπορούσε να πει πως προσπάθησε.

Χαμογέλασε όταν έφτασε κοντά στο τραπέζι τους και προσπάθησε να ετοιμαστεί ψυχολογικά. Δεν πρόλαβε όμως.

«Παιδιά, από δω ο Louis! Louis, από δω η Agnes, o Landon, η Vicky, ο Noah και ο Harry. Να είστε καλά παιδιά, ναι? Εγώ πάω να φέρω μια ακόμη μπύρα γιατί η άλλη μου έπεσε.» είπε υιοθετώντας ύφος μαμάς και τοποθέτησε τα ποτήρια στο τραπέζι. Πρόσεξε τα χέρια του Noah και του Harry που είχαν σχηματίσει γροθιές και είχαν ασπρίσει στις κλειδώσεις. Οι υπόλοιποι χαμογελούσαν καλοσυνάτα στο καινούργιο μέλος του τραπεζιού, είτε επειδή το ένιωθαν είτε επειδή μπορούσαν να κρύψουν πολύ καλά τις δικές τους μεταφορικές γροθιές.

Η Chloe γύρισε μερικά λεπτά αργότερα με την μπύρα της στο χέρι κι έκατσε στην άκρη του καναπέ, δίπλα στο Noah και αναγκαστικά στον Louis ο οποίος είχε πάρει μια καρέκλα και την τοποθέτησε στην κεφαλή του τραπεζιού, μη θέλοντας να διαταράξει το πώς κάθονταν σαν παρέα. Αν ήξερε την Chloe έστω και λίγο, τους είχε αναθέσει θέσεις και είχε την απαίτηση να τις τηρούν, αλλιώς δεν τους ξέπλενε ούτε ο Νιαγάρας. Χαμογέλασε λίγο σ' αυτή τη σκέψη και το βλέμμα του καρφώθηκε πάνω της, όπως άφηνε τον εαυτό του κάποτε να καρφωθεί. Αυτή τη φορά όμως δεν πρόλαβε να σταματήσει τον εαυτό του, ούτε και ήθελε. Ό,τι κι αν είχε συμβεί μεταξύ τους, δεν έπαυε να ήταν η πιο όμορφή γυναίκα εκεί μέσα και ήθελε να τη χορτάσει, να μάθει κάθε εκατοστό της ξανά απ' την αρχή.