Black And Poisonous Touch L. T.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ xiv.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ xiv.

Οι υπόλοιπες διακοπές πέρασαν και τελείωσαν ήρεμα. Όπως η Chloe περίμενε να είχαν ξεκινήσει και να είχαν παραμείνει. H Ellie -και παραδόξως το αγόρι της- ήταν ιδιαίτερα κατανοητικοί και υποστηρικτικοί: την έπαιρναν μαζί τους για να μην είναι μόνη της στο σπίτι, της έκαναν παρέα όποτε το χρειαζόταν και της έφερναν πάντα κάτι φαγώσιμο.

«Η μαμά μου λέει πως ο έρωτας και ο πόνος περνάνε απ' το στομάχι» έλεγε ο Liam καθώς της φόρτωνε ένα ακόμη τάπερ με την ημερήσια σπεσιαλιτέ της μητέρας του. «Κι εσύ πάσχεις κι απ' τα δύο.» προσέθετε και η Chloe τον κοίταζε στραβά ενώ η Ellie προσπαθούσε μάταια να καλύψει το γέλιο της.

Σίγουρα, έπαιζαν με τον πόνο της, αλλά δεν την πείραζε. Μια πιο ευχάριστη νότα στο δράμα της ζωής της -όσο κι αν προσπαθούσε να πείσει τον εαυτό της πως δεν έπρεπε να τη νοιάζει τόσο και δεν ήξερε γιατί έδινε τόση πολλή σημασία- δεν ήταν ποτέ περιττή ή λάθος. Οι φίλοι της έδειχναν κατανόηση, η Ellie ειδικά έδινε ιδιαίτερη έμφαση στο πως ήταν να χάνεις κάποιον τόσο ριζικά χωρίς να ξέρεις που να ρίξεις την ευθύνη. Ο Liam προσπαθούσε να τους δώσει να καταλάβουν πως δεν χρειάζεται να αναλάβει κάποιος την ευθύνη για διαφορετικά συναισθήματα και κακό συγχρονισμό ώστε να προχωρήσουν, αλλά σπάνια τον άκουγαν και ήταν σίγουρος πως δεν θα καταλάβαιναν ποτέ πως ο χρόνος που χαλούσαν σ' αυτή τη διαδικασία ήταν άσκοπος. Αλλά φαινόντουσαν να περνούν καλά με το να αναλύουν κάθε μικρή λεπτομέρεια οπότε απλώς καθόταν και τις χάζευε.

Η μητέρα της Chloe απ' την άλλη ήξερε μόνο τα απαραίτητα για την κατάσταση, ίσα ίσα να μπορεί να δικαιολογήσει τα ξαφνικά της ξεσπάσματα. Παρόλα αυτά, της έδωσε τον χρόνο και τον χώρο της. Δεν ήθελε κάτι άλλο, δεν μπορούσε να απαιτήσει κάτι άλλο.

Το μόνο που έμενε πλέον ήταν να αντιμετωπίσει το υπόλοιπο εξάμηνο, τις πρώτες της εξετάσεις και τη ζωή της εν τέλει, χωρίς εκείνον. Χωρίς απορίες αφού απαντήθηκαν όλες. Χωρίς συναισθήματα αφού πατήθηκαν κι απ' τους δύο. Χωρίς φίλους αφού ήταν καιρός για μια καινούργια αρχή.

--

Η Chloe γύρισε στην Οξφόρδη κι ένιωθε σαν να μην είχε ξαναπατήσει το πόδι της. Την τελευταία φορά που είχε έρθει, δηλαδή την πρώτη, ήταν μουδιασμένη, πονεμένη, κενή. Δεν την ένοιαζαν πολλά πράγματα που τώρα την κατέκλυσαν σαν χείμαρρος. Συνειδητοποίησε πως εκεί δεν είχε φίλους, μόνο κόσμο που ίσα του χαμογελούσε στους διαδρόμους. Συνειδητοποίησε πως το να πηγαίνει μηχανικά στις διαλέξεις και να κρατάει σημειώσεις χωρίς να καταλαβαίνει καν το νόημα δεν αρκούσε. Συνειδητοποίησε πως πλέον αυτή ήταν η ζωή της και θα έπρεπε να κάνει πολλά πράγματα για να της αρέσει.