Cheescake'im Olur Musun? ✔

>_< 24

-Youngjae-

Ne kadar direnmeye çalışsam da artık taşımıyordu bedenim beni. Bu kadın da kimdi?! Bilmiyordum ama son hissettiğim beni sürüklediğiydi.

•~•~•~•

Bilincimin yerine geldiğini hissedebiliyordum. Sırtım soğuk bir yere dayanmış, tüylerimi ürpertiyordu. Gözlerimi açmaya çalıştım fakat mümkün değildi, tahminimce bir kumaşla bağlanmışlardı. Ellerimi kurtarmayı denediğimde ise aynı sonuçla karşılaşmıştım. Fakat ayaklarımı oynatabiliyordum, bana ne faydası olacaksa... Ağzım bantlı değildi fakat bağırmanın bana bir fyadası olacak mıydı? Hayır. Belli ki kaçırılmaktaydım. Ya da kaçırılmıştım. Oysa ki kulaklarım tekerleklerin sesini duyabiliyordu, kamyonumsu bir araçta olduğumu düşündürdü bu bana. Peki neden bu kadar sakindim? Sanki her gün kaçırılıyormuşum gibi? Bilmiyordum, belki de babamın kafama verdiği hasar yüzünden bu durumdaydım. Babam? Youngmin! Ben şu an kaçırılıyorsam o evde yalnızdı! Ya babam gelir ve ona zarar verirse? Kız kardeşimi de kaybedemezdim! Onu da kaybedemezdim, hayattaki tek akrabam; sevdiğim tek insandı. Babamı artık aileden biri olarak görmüyordum, annemin nerde olduğu hakkında ise en ufak bir fikrim yoktu. Babam, onun bizden bıkıp evden kaçtığını; başka bir adam aşık olduğunu söylemişti. Buna ne kadar inanmalıydım? Ancak şu ana kadar bizimle hiçbir irtibat kurmayan birini de arayamazdım, bazen kan bağı her şey demek değildi. O benim için bir yabancıydı, bir gün gelse ne hissederdim... Bilmiyorum.

Aklımın bu kadar dağınık ve karmaşık olması gerçekten hiç normal değildi. Tekrar kız kardeşim aklıma geldi ve bağırmaya başladım. Çığlıklarıma karşın aldığım tek tepki sessizlik, sarsıntılar ve soğuk: Bir hiç.

Sıfır.

Ayağa kalkmaya çalıştım fakat her deneyişimde ya bir yere çarpıyor ya da sallantıdan dolayı geri düşüyordum. Canım acımaya başlamıştı ve üstümdeki ince pijamalardan dolayı daha da üşüyordum şimdi. Yanaklarımsa ıslaktı artık. Aklıma gelen tek çare Daehyun'du, kız kardeşimi kurtarabilecek tek kişi oydu. Öyle olsa bile Youngmin her şeyi tek başına yapamayacak kadar küçüktü. Çaresizlik ve kötü düşünceler yüzünden giderek daha da berbat hissediyordum. Elimden gelen tek şey ise beklemek, üşümek ve beklemekti. Kim, benden ne isteyebilirdi ki?...

•~•~•~•~•~•~•

-Daehyun-

Evime doğru yürürken onları yalnız bıraktığım için gerçekten de kötü hissetmeye başlamıştım. Saate bakmak için telefonumu cebimden çıkardım.

1 cevapsız çağrı (Yoo Youngmin)

Bir an bakakaldım. Neden duymamıştım? Neden? Youngjaelerin evine doğru koşarken tek düşündüğüm buydu. Bir şey olmuştu, olmuştu biliyordum, iliklerime kadar kötü hissediyordum çünkü. Neden duymamıştım o lanet aramayı?!

Soluk soluğa eve vardığımda kapı aralıktı. Kahretsin!

"Youngmin! Youngmin?! Neredesiniz?!? Youngjae?!?"

Evin içinde çılgınca koşarken tüm odaların kapılarından içeri bakıyordum. Alt katta kimseyi bulamayınca tüm hızımla yukarı kata çıktım. Youngjae'nin odası ve banyo boştu. Geriye kalan son oda...

Kanım donmuştu. Büyük bir silüet, küçük kızı boğuyordu kocaman elleriyle. Youngmin'in yüzü kıpkırmızı olmuş, zayıf parmaklarıyla kendini kurtarmaya çalışıyordu. Etrafta onu durduracak bir şey aradım çılgınca. Vazo!

Oraya doğru koştum ve vazoyu elime alarak büyük silüetin kafasında parçaladım. Silüetin elleri Youngmin'in boğazından ayrılırken şaşkınlıkla bana baktı. Ardından elini kafasına götürdü ve akan kanı gördü. O yere yığılırken ben de küçük bedenin yanına koştum.

Onu, başını yere çarpmaktan kurtarmıştım ama... Benzi atmıştı ve nabzı öylesine yavaştı ki adeta biliyordum son dakikaları olduğunu.

"A-abim... o... annem..."

Gözlerinin ışığı kayıptı şimdi, ve ellerimde son nefesi verirken hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım. Bedenini kucaklayarak göğsüme bastırıyordum, öylesine harap olmuştu ki ruhum artık kurtarılamaz gibi hissediyordum.

Diğer yanda yatan iğrenç pisliğe baktım. Bu masum bedenin katiline... Baba ha? Baba! Kendi kanı içinde yatarken içimde tek bir acıma duygusu, tek bir pişmanlık yoktu. Sanırım ölmüştü...

Bense...

Artık bir katildim.