Cheescake'im Olur Musun? ✔

>_< 37

Youngjae yeniden uyanmıştı. Güzel bir uyku çekemiyordu ki.. Onu sürekli rahatsız eden iki hemşire ve doktorla beraber sürekli yanında oturduğunu fark ettiği biri vardı. Kahverengi saçları kalkıktı, uyuduğunu görüyordu Youngjae ama uyku sersemliği içinde kim olduğunu ayırt edemiyordu. Gözlerini ovuşturdu, kolundaki serum canını acıtıyordu.

Biraz doğruldu yatakta, oturmak istiyordu. Karşısındaki silüet de gözlerini kırpıştırıyordu, onun Jongup olduğunu fark etti Youngjae. Geçmişi hatırlıyordu artık, çok belirgin olmasa bile Jongup'ın Daehyun'un arkadaşı olduğunu biliyordu. Bir de şey vardı, mm, Junhong'tu sanırım.

"Günaydın." yumuşak bir ses kendisine seslendi. Hafifçe gülümsüyordu Jongup.

"Günaydın?" , dedi Youngjae.

"Doktorlar kendini iyi hissedersen bugün hastaneden çıkabileceğini söylüyorlar."

"Gerçekten mi?", hiçbir duygu belirtisi yoktu sesinde.

"Ne o? Hastanede olmayı sevdin mi yoksa?"

Jongup açıkça kendisiyle dalga geçerken önce cevap vermedi Youngjae.

"Kalacak yerim olmadıktan sonra hastaneden çıkmam... sadece sorun olacak." , kısık sesle söylemişti bunu.

Jongup o anda ona sarılmak istemişti fakat ilk kez konuştuğu birine sarılmak ona acıdığını gösterirdi. Ayrıca diğerinin nasıl bir tepki vereceğini tahmin edemiyordu.

"Senin bir evin var Youngjae, ve eğer istersen bizimle de kalabilirsin. Sana anlatacaklarımı da anlatmış olurum hem."

"Bana anlatacağın ne olabilir ki?"

Jongup elini saçlarının arasından geçirdi, "Mesela senin kaçıran kişinin kim olduğunu merak etmiyor musun? Ya da sevgilinin şu an nerede olduğunu?"

Youngjae ne cevap vereceğini bilemedi. Elbette merak ediyordu, elbette ama Daehyun.. onun hakkında ne hissedeceğinden bile emin değildi. Düşünememişti bile kendisine anlattıklarını, vücudu sıcaklığını özlüyordu ama... ama şu an yapamazdı. Onu düşünemezdi, onu düşünmek demek yaşadığı her şeyi düşünmek demekti. Şu an bunu kaldıramazdı.

"Sizde kalacağım ama bana her şeyi anlatmalısın Jongup-shi. Gerçekten ihtiyacım var buna."

Jongup kafasıyla onayladı ve oturduğu koltuktan kalktı.

"İyisin, değil mi? Canın acıyor mu?"

Youngjae kontrol etti vücudunu, hayır belirgin bir acı yoktu. Yaraları sızlıyordu evet ama kesinlikle çok daha iyiydiler.

"Hastaneden çıkış işlemlerini başlatacağım, bir sorun yoksa?" , tek kaşını kaldırarak sormuştu öteki.

"Hayır, bir sorun yok Jongup-shi, ayrıca.. benimle ilgilendiğin için teşekkürler. Yapmak zorunda değildin."

Jongup gülümseyerek başını eğdi, ardından odadan dışarı çıktı. Youngjae onun ilginç biri olduğunu düşünüyordu.

~•~•~•~•~•~•

Doktor, hasta olana birkaç gün yaraları hakkında dikkatli olmasını söylemiş ve arada bir sargılarını değiştirirse daha sağlıklı bir şekilde iyileşeceğini belirtmişti. Jongup, doktora dikkatli olacaklarını söylemiş ve Youngjae'yi hastaneden çıkarmıştı.

Jongup'ın babası işteydi, Jongup'ın ise ehliyeti yoktu bu yüzden eve taksiyle döndüler.

İndiklerinde Jongup Youngjae'ye bir teklifte bulundu.

"İstersen evine gidebiliriz ve oradan kıyafet alabilirsin, sonrasında geri geliriz."

Youngjae oraya gitmek istediğinden emin değildi şimdilik.