Dikildim pencerenin önüne
Baktım da gelen giden yok
Heyecanla tekrar oturdum , beklemeye devam ettim
Bu sefer gözüm dış kapıda
Açılıpta içeri girmesini bekledim
İçeriden bi kapı sesi geldi
Yatak odamdan
Bir de baktım ki yalnızlık !
Meğerse burdaymış hep
Ben onu gelicek diye beklerken
Meğerse hep onunlaymışım
Geldi oturdu yanıma
Sarıldı bana sımsıkı
Sanki bir daha bırakmayacakmış gibi
Ağladım ağladım , ağladım
Gözlerine baktım , birşeyler demesini
Ağlama ben burdayım demesini bekledim
Demedi.
Konuşmadı.
Hep yanımda kalacakmış gibi kuruldu
Yemek yerken , uyurken , ağlarken
Hep yanımdaydı
Bir gün koridorda karşılaştık
Gözlerim doldu
Ona gitmesini söyledim
Artık istemiyorum seni dedim
Bağırdım, vurdum , kırdım onu
Hıçkırarak lavaboya koştum
Saatlerce ağladım
Sonra onu incittiğimi onu kırdığımı anladım
Apartmanı yıkarcasına kapattığım kapıyı usulca açtım
Ki bir de ne göreyim !
O da beni saatlerce kapı önünde beklemiş
Beklerken ağlamış , sel olmuş gözyaşları
Oturduğu yerden kalktı beni görünce
Ona , ona hayatımın geri kalanını özetleyen şu sözleri söyledim ;
Anladım . Anladım ki artık beraberiz
Artık herşeyimiz bir
Sigaramız bir, yemeğimiz bir
Sen beni bırakmazsan bende seni bırakmam
Artık sen ve ben , artık ikimiz
Sen yalnız ben yalnız
Durdu bi baktı gözlerime
Kendini gördü ben de
İçten ve sıkı sıkıya sarıldı
Bende ona sarıldım
İkimiz de ağlamaklı
Saatlerce günlerce yıllarca
Ölenedek sarıldık birbirimize
Ve en son tek bir kelime etti
Sen aslında hep benden çok daha yalnızdın ama seni böyle bırakamazdım.
Sonra kapandı gözleri , yüzünde tebessüm.
Ben yine ağlamaklı yalnızlığın üzerinde
Sen yalnız ben yalnız
Ölüyoruz artık kime ne !
