SUZAN (Zorba Serîsi II)

Onun Kolları - 7

KEYİFLİ OKUMALAR :)

"Yanılıyorsun Suzan ! Asıl sen kaybettin. En başında !"

" Sende gurur yok mu ? Defalarca reddedilmene rağmen buradasın ! Laftan anlamıyorsun !"

"Çünkü bana teslim olacağını biliyorum. İkimiz için savaşıyorum. Bağırmayı kes ve gel bana. "

"Git evimden ! Hemen ! "

"Hiçbir yere gitmiyorum. "

"O hâlde ben giderim." Deyip kapıyı açtığımda,sert bir hamleyle kapıyı çarparcasına kapattı.
Bu beni ürkütmüştü..

"Bırak şu kapıyı!"

Tek bağıran benken, onunda gözlerinden çıkan öfkeyi gördüm. Sabrı kalmamış gibi kapıyı tutuyordu.
Ama benim burada kalmaya niyetim yoktu.

"Gidemezsin Suzan. Beni zorlama artık!"

Elim onun kapıdaki elini çekmeye çalışırken yerinden bile oynamıyordu.

"Asıl sen zorlama artık !" Diyerek göğsüne vurdum.
Ya burada çıldıracak ve her şeye zarar verecektim, ya da sinirlerim yatışana kadar ağlayacaktım.

"Bıktım senden!" Diyerek tekrar tekrar göğsüne vururken beni engellemiyordu.
Çaresizce gözlerime bakması ağlama dürtülerimi tetiklerken,beni de çaresizliğin içine sürüklüyordu.
Artık kendimi tutamaz hâle geldiğimde gözyaşlarımı saldım gözlerimden.

Aksınlar istedikleri kadar..
Zaten hep içime akmıyorlar mıydı ?
Şimdi dışa vursunlar kendilerini. Özgürce süzülsünler yanaklarımdan..
İki elimle yüzümü kapatıp utancımı saklayarak ağladım.
Yukarı aşağı sallanan omuzlarımı umursamayarak ağladım.
Yalnızlığa, onu reddedişime ağladım..

Beni kendisine çekip başımı göğsüne yaslamamı sağladığında,verdiği huzurla döktüm gözyaşlarımı.
Onunla ağlamak bile bu kadar güzelken, mutlu olmak kim bilir ne kadar güzeldi.

Ellerimi yüzümden çektiğimde, ıslanan tişörtüne koydum usulca.
Gözlerim son damlalarını akıtırken biraz daha sessizleşmişti.
O ise başımı okşamaya devam ediyordu.

"İyi misin ?"

"İyiyim."

"Özür dilerim Suzan, seni seviyorum."

Kafamı kaldırıp gözlerine baktığımda, şefkatle bakan gözlerinin büyüsüne kapıldım.

Gün gelir, bu adam beni üzer miydi ?
İhaneti tekrar tadar mıydım ?
Ya da..
Giderek daha da alevlenen bu aşkı bile bile söndürüyor muydum.

Kollarından uzaklaşıp cama doğru ilerlediğimde,

"David ?" Diyerek ona arkamı döndüm.

Cevap vermeyip beni dinlediğini düşünerek arkamı dönmedim.
Benden duyacaklarını beklerken,sessizce olduğu yerde duruyordu.

Parmaklarım birbiriyle savaş verirken, karnıma giren sancıları yok saydım.

Bunu söylemek için kıvranıyordum.

"Yeterince direndim sana..
Artık yapamıyorum.
Bana dokunmana, beni sevmene ihtiyacım var."

Yüzümü ona dönmeye korkarken, varlığını hissettim arkamda.
Vücudumu saran heyecandan hareket edemiyorken,güçlü kolların belime dolanmasıyla irkildim.
Başını omzuma koyup, kollarıyla belimi daha da sıkı kavradı.

"Artık benimsin.
Ve bu zor kadını kaybetmeye de hiç niyetim yok."

Nefesi boynumu gıdıklarken, kalbim yerinden çıkmaya hazırdı.