Karşı cinse güveni olmayan, feminist ruhlu Amerikalı bir kızın hikayesi..
"Sen ! " dedi ve nefesini yüzümde hissedebilecek kadar yaklaştı.
Huzursuzca yerimde kıvranırken, söyleyeceklerini bekledim.
"Bencilsin ! Seni ne kadar istediğimi görmene rağm...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Gözlerimin üzerine çöken yorgunluğa meydan okurcasına çabaladım. Neredeydim?
"Suzan? Canım arkadaşım beni duyuyor musun?" Başımda bağıran Andy'e sus diyemezken bağırmaya devam etti.
"Hemşire! Doktoru çağırın Suzan uyandı. David! Suzan uyandı!"
Bu kız kimleri çağırıyordu yine. Kimseyi görmek istemiyordum ki, uyumak istiyordum. Düşüncelerimi dile dökemezken, biraz suya ihtiyacım vardı. Odaya giren iki adamdan biri beyaz önlüklüydü. Neyim vardı?
"Suzan Hanım beni duyabiliyor musunuz?" Uğultulu sözler git gide kaybolurken, kafamı olumlu anlamda sallamaya çalıştım.
"Hastalığınız ile ilgili küçük bir bayılma semptomu gerçekleşti. İlaçların etkisiyle dünden beri uyuyorsunuz. Kendinizi nasıl hissediyorsunuz?"
Doktor konuşurken elimi sıkıca tutan bu adamda kimdi? Çok yorgun görünüyordu, fakat böyle bir arkadaşım yoktu.
"Su." Diyebildim zorla. Kuruyan boğazımı açmam gerekiyordu. Hafifçe doğrulduğumda hızla bardağa su dolduran yabancı adam, dikkatle suyu dudaklarıma uzattı.
"Teşekkürler."
Biraz daha iyi hissettiğimde doktora baktım. "Nasıl bayıldığımı hatırlamıyorum Doktor."
"Bu normal. Tedavi sürecindesiniz ve kök hücre tedavinizden olumlu sonuç alıyoruz. Gelip geçici hafıza kayıplarınız çok normal."
"Ne tedavisi? Hasta mıyım?"
Herkes birbirine bakarken ne olduğunu anlamaya çalışıyordum.
"Ne! Bu bir şaka mı? Sen kimsin?" Derken iyice doğrulduğumda Andy'e baktım sinirle.
"Bu adam kim? Sevgilin mi? Yine o iğrenç şakalarından yapıyorsan öldün sen Andy!"
"Ya neden herkes birbirine bakıyor? Sen peki!" Diyerek doktora döndüm. "Sen gerçekten doktor musun? Nasıl bir şeyin içindeyim hatırlamıyorum." Diyerek serumu kolumdan söktüğümde ayağa kalkmak istedim.
"Durun Suzan Hanım. Yatmanız lazım."
"Hiçbirinize inanmıyorum. Ben nasıl Alzheimer olabilirim." Dediğimde sinirlerim çoktan boşalmış, ağlamaya başlamıştım. Hatırladığım tek şey Andy iken o da dona kalmış hiçbir şey konuşmuyordu. Tanımadığım bu adam neden sürekli elimi tutuyordu?
"Yeter! Dokunma bana!" Diyerek adamı ittim. Hastane kıyafetlerinden kurtulmak istiyordum.
"Kıyafetlerin nerede Andy. Çabuk getir."
Doktorun onay veren kafa sallamasıyla çamaşırlarımı veren Andy'e baktım. Doktor odadan çıktığında ikisiyle kalmıştım.
