Καινούργια Αδέλφια

Μια νέα αρχή

Ξύπνησα λουσμένη στον ιδρώτα. Το ατύχημα των γονιών μου ταράζει τον ύπνο μου εδώ και εβδομάδες. Είναι σαν να ξαναζώ την ίδια σκηνή ξανά και ξανά , σαν να έχεις χαλάσει το κουμπί της επανάλληψης . Νοιώθω παγηδευμένη και μόνη χωρίς ελπίδα . 

Όλα ξεκίνησαν τόσο όμορφα . Πηγαίναμε ταξίδι με το αυτοκίνητο και ο μπαμπάς έτρεχε λίγο παραπάνω. Η μητέρα μου του έλεγε να ελατώσει ταχύτητα αλλά εκείνος δεν την άκουγε. Από μέσα που τον ηκέτευα να σταματήσει , ο φόβος με είχε παραλλήσει , ήταν σαν να μπορούσα να διαισθανθώ τον κίνδυνο που ερχώταν με δύναμη καταπάνω μας .  Ξαφνικά ένα ζώο έκανε την εμφάνιση του στην μέση του δρόμου αφήνοντας στον πατέρα μηδενικό χρόνο για να αντιδράσει και να αποφύγει το μοιρέο . Προσπαθησε να σταματήσει πατώντας το φρένο αλλά δυστυχώς η ταχύτητα που είχε ανεπτυχθεί ήταν μεγαλύτερη από οτι ο ίδιος πίστευε και το αυτοκίνητο αναποδογύρισε δίνοντας τέλος την ζωή και των δύο γονέων μου . 

Μου λείπουν πολύ και δεν ξέρω πως θα ξεπεράσω αυτήν την απώλεια. Όλα είναι τόσο δύσκολα χωρίς αυτούς κοντα μου να με προσέχουν . Ευτυχώς για εμένα δέχτηκε να αναλάβει την κηδεμονία μου μια παλιά γνωστή της μητέρας μου και απέφυγα το ορφανοτροφιο .Δυστυχώς για εμενα δεν μπορούσε να με αναλάβει κανεις από τους συγγενείς μου και ήταν πολύ πιθανό να κατέληγα μόνη μου .  Δεν κατάλαβα πως ήταν δυνατό να γίνει κάτι τέτοιο μιας και δεν ήταν συγγενής μου ούτε γνώριζα την ύπαρξη της μέχρι τώρα αλλά δεν θέλησα να ανακατευτώ στο θέμα μιας και το ορφανοτροφείο ήταν το τελευταίο μέρος στο οποίο θα ήθελα να βρεθώ . Είχε συμφωνηθεί να περάσει να με πάρει από το παλιό μου σπίτι το απογευμα αφού θα είχα μαζέψει όλα τα υπάρχοντα μου .  

Λίγες ώρες ήμουν στο αμάξι και περίμενα καρτερικά την στιγμή που θα έφτανα στο νέο μου σπίτι. Το άγχος με είχε κυριεύσει και δεν μπορούσα να ανασάνω , ήταν σαν να πάθαινα ανακοπή . Μέσα στις λίγες αυτές ώρες του ταξιδιού μου με αυτή την μεχρι πρότεινος άγνωστη γυναίκα έμαθα αρκετλα πράγματα που θα μου φαινώταν χρησιμα στην προσπάθεια μου να συνηθίσω στην νέα τάξη των πραγμάτων . Έμαθα πως το όνομα της ήταν Μιράντα και ήταν μάνα 5 παιδιών . Έμαθα ακόμα πως η νέα μου κατοικία δεν ήταν μια συνηθισμένη μονοκατοικία όπως αυτλες που είχα συνηθίσει να βλέπω  , αλλά ήταν ένα παλιό αρχοντκό αρκετά έξω από την πόλη . 

"Είσαι πολύ όμορφη ." την άκουσα να μου λέει και τις χαμογέλασα όσο πιο γλυκά μπορούσα . Σπάνια δεχόμουν κοπλιμέντα και το να με λέει κάποιος όμορφη απλά με κάνει να πετάω από την χαρά μου . Δεν ξέρω αν είμαι όμορφη ή άσχημη το μόνο που ξέρω είναι ότι η ομορφιά είναι υποκειμενική . Τα μάτια μου έχουν σκούρο πράσινο χρώμα και είναι αρκετοί αυτοί που ανατριχιάζουν στην όψη τους . Δεν τους αδικώ , το δέρμα μου είναι πιο χλωμό και από νεκρού και αυτό σε συνδιασμό με τα κατακόκκινα μαλλιά μου και τις ελάχιστες και διάσπαρτες φακίδες μπορεί να είναι λίγο ανατριχιστικό . Ακόμα είμαι ιδιαίτερα κοντή και μικροκαμομένη , σχεδόν σαν παιδί . 

Όταν επιτέλους φτάσαμε είχε ήδη βραδιάσει. Όταν κοίταξα το σπίτι δεν πίστευα στα μάτια μου. Ήταν τεράστιο και έμοιαζε με κάστρο. Οι περιγραφές που μου είχε κάνει αδικούσαν το μέρος αφού ήταν ακόμα πιο μεγαλόπρεπο από ότι το είχα φανταστεί . Ένας τεράστειος κύπος με μυροδάτα τριαντάφυλλα , πέτριανα δρομάκια έτοιμα για εξερεύνηση και ένα μεγάλο συντριβάνι .Το φαγγάρι σαν να είχε τοποθετηθεί επίτηδες έτσι βρισκώταν πάνω από τον ψηλότερο πήργο χαρίζοντας το φως του σε όλο το φανταζμαγωρικό τοπίο . 

Η Μιράντα με οδήγησε στο σαλόνι αλλά δεν βρισκόταν κανείς εκεί. Γύρισα το κεφάλι να παρατιρήσω τους πίνακες και όταν ξανακοίτα στην είσοδο του σαλονιού βρισκόταν 5 αγόρια. " Αυτοί είναι οι γοί μου " μου είπε η κ. Μιράντα. Ο μεγαλήτερος ονομάζονταν Τζέησον και είχε είχε κάστανο μαλλί και μελί ματιά. Ήταν αρκετά όμορφος και εξέπεμπε γοητεία. Ο επόμενος ήταν ο Τζάκς . Αυτός είχε ξανθό μαλλί και πράσινα μάτια. Ήταν και αυτός εκπληκτικά όμορφος. Μετά ήταν ο Μπράντ . Ήταν και αυτός ξανθός αλλά με κάστανα ματιά. Αυτός δεν μου έδωσε και πολύ σημασία περίμενε απλά να τελειώσουμε. Αμέσως μετά ήταν ο Έρικ. Είχε μαύρο μαλλί που έπεφτε στα καταγάλανα μάτια του. Ήταν επίσης πολύ όμορφος όπως και όλοι οι άλλοι.Βέβαια είχε κατι ξεχωριστό που τον έκανε να διαφέρει και να με τραβάει .  Ο τελευταίος ήταν και ο πιο μυστήριος. Τα μαλλιά ήταν ξανθά και αρκετά μακριά. Τα μάτια του είχαν ανοιχτό κάστανο χρώμα. Το όνομα του ήταν Νέηθαν. Αυτό το αγόρι ήταν σαν να εξέπεμπε σκοτάδι , δεν μπορώ να δόσω καλυτερη εξίγηση . 

Δεν ήταν ιδιαίτερα φιλικοί μαζί μου αλλά δεν με ενόχλησε. Βέβαια ένιωθα ότι δεν ήθελαν να στέκονται κοντά μου. Λες και κάτι τους βασάνιζε. Ειδικά ο Νέηθαν δεν με πλησίασε καθόλου. Άρχισα να ανησιχώ λίγο αλλά δεν είπα τίποτα. Με συνόδεψαν στο δωμάτιο μου και έφυγαν χωρίς να πουν λέξη αφήνοντας με μόνη μου . Μόνο ο Έρικ χαμογέλασε λίγο πριν κλείσει η πόρτα στέλνοντας κύμματα ανατριχίλας σε όλο μου το σώμα . 

Το καινούριο μου δωμάτιο με μάγεψε από την πρώτη στιγμή . Ντυμένο στα χρώματα του μωβ κκάλυπτε όλες τις βασικές μου ανάγκες και αρκετές από τις δευτερεύουσες . Ένα διπλό άνετο κρεβάτι , μια ντουλάπα και μια ξύλινη βιβλιοθήκη . Ακόμα το σύνολο συμπλήρωναν ένα ξύλινο γραφείο και μια μικρή αίθουσα όπου βρισκώταν το μπάνιο . Τέλος υπήρχε ένα παράθυρο με μια μικρή εξωχή που μου επέτρεπε να κάτσω και να παρατηρώ τον υπέλμπρο κύπο την έπαυλης . Δεν νομίζω πως θα μπορύσα να ζητήσω περισσότερα .