Καινούργια Αδέλφια

Η απόδραση

Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι όλα όσα διάβαζα ανταποκρίνονταν στην αλήθεια . Έμοιαζαν περισσότερο με κομμάτι κάποιου καλογραμμένου μυθιστορήματος. Ενώς μυθιστορήματος που είχε εμένα για προταγωνίστρια . Είχα ανατριχιάσει ολόκληρη και το σώμα μου έτρεμε , παρακάτω έγραφε πως ανέθεσε στην γυναίκα του να προσέχει το κορίτσι του δυστυχίματος . Όλα πλέον έβγαζαν νόημα . Οι αναμνήσεις άρχισαν να έρχονται ορμητικές και μπερδεμένες σαν χείμαρρος. Το κεφάλι μου πονούσε φριχτά σαν να ήταν έτοιμο να σπάσει . 

Δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια μου και δεν μπορούσα να τα σταματήσω , το στήθως μου πονούσε και η ανάσες μου γίνονταν όλο πιο κοφτές και αδύναμες . Αναζητούσα απελπισμένα οξυγώνο , αναζητούσα ελευθερεία . Και τότε ήρθε η στιγμή της μεγάλης τρέλας . Χωρίς δεύτερη σκέψη αρπάζω την σχολική μου τσάντα και αδιάζω το περιεχόμενο της στο πάτωμα . Έπειτα την γεμίζω με ρούχα και άλλα απαραίτητα . Έπρεπε να φύγω από αυτό το σπίτι όσο το δυνατόν πιο γρήγορα . Έτσι εκείνο το πρωί η διαγρομή για το σχολείο άλλαξε λιγάκι . 

Άρχισα να κατευθύνομαι με γρήγορα βήματα προς το δάσσος παρόλο που γνώριζα ότι η διαδρομή ήταν μεγαλύτερη από όση τα πόδια μου μπορούσα να αντέξουν . Έπρεπε να φύγω , αυτο ήταν το μόνο που με ένοιαζε εκείνη την στιγμή . Ήμουν σίγουρη πως δεν θα έλειπα σε κανέναν , το αντίθετο μάλιστα , θα τους έφευγε ένα βάρος .

Αυτοί δεν νοιάζωνταν για εμένα αλλά εγώ είχα αρχίσει να αποκτώ αισθήμτα για εκείνους . Μπορεί να μην ήξερα τι ακριβώς σύμαινε ο Έρικ για εμένα αλλά η καρδιά μου χτυπάε πιο δυνατά όταν βρίσκομαι κοντά του . Και ο Νέηθαν , σχεδόν είχα αρχίσει να τον συμπαθώ . Ο Τζέησον , ο Μπραντ ακόμα και ο Τζαξ , κάναμε ωραίες συζητήσεις παρέα . Δεν ήθελα να κλάψω αλλά δεν γινόταν αλλιώς , έπρεπε να εκφράσω τον πόνο μου . 

Το απόγευμα έφτασα στην θάλασσα , από εκεί αν υπολόγιζα σωστα , θα μου έπερνε ένα τέταρτο για να φτάσω στο δάσσος . Τα πόδια μου όμως δεν άντεχαν άλλο και η κοιλιά μου παραπονοιώταν συνεχώς εδώ και αρκετές ώρες . Χρειαζόμουν ένα διάλλειμα .Τα σύνεφα από πάνω μου ήταν μαύρα και όσο ερνούσε η ώρα πλήθεναν σε αρηθμό αλλά ήμουν πολύ κουρασμένη για να ανησυχίσω .  Χωρίς καν να το συνιδητοποιήσω τα γόνατα μου λίγησαν και βρέθηκα πεσμένη στην αμμουδιά . Δεν είχα την δύναμη να σηκωθώ και έτσι αφέθηκα στον ύπνο , μιας και ήταν η μοναδική μου επιλογή . 

...

Ώρες αργότερα με ξύπνησαν οι πρώτες ψιχάλες . Έντρομη συνηδητοποίησα πως τα πάντα γύρο μου είχαν σκοτεινιάσει . Γύρο μου ακουγώταν μπουμπουνιτά και κάθε λίγο ο ουρανός φωτιζώταν από μια νέα αστραπή . Έπρεπε να βρω καταφύγιο και γρήγορα . Σηκώθηκα όπως όπως από την άμμο και άρχισα να τρέχω με προορισμό το δάσσος . Εκεί εξαιτίας τον δέντρον λιγικά θα έκοβε η βροχή . Το να τρέχεις στην άμμο είναι από φύσης του δύσκολο , όταν όμως βρέχει γίνεται πολύ μαπολύ δυσκολότερο . Η λάσπη κολάει στο παπούτσι και από το βάρος είναι σχεδόν αδύνατο να περπατήσεις πόσο μάλλον να τρέξεις . Ακόμα εξαιτίας της βροχής η ορατότητα περιορίζετια και το κρύο αυξάνεται . ΄

Πήγαινα σχεδόν στα τυφλά . Όταν κάποια στιγμή κατάφερα να φτάσω στο δάσσος είχε περάσει περισσότερη ώρα από όση είχα αρχικά υπολογίσει . Ήμουν μουσκεμα η τσάντα μου επίσης και κρύωνα όσο δεν πήγαινε . Πίστευα πως δεν υπήρχε κάτι που θα μπορούσε να κάνει τα πράγματα χειρότερα όταν ένα ουρίαχτό που σου κόβει την ανάσα ακούστηκε ακριβώς από πίσω μου . Το ορκίζομαι πως για μερικά δευτερόλεπτα η καρδιά μου σταμάτησε να χτυπά . Όταν δε γύρισα να αντικρύσω την προέλεψη του ήχου σαν κλασική και χαζη προταγωνίστρια τρομαχτικής ταινίας έχασα της αισθήσεις μου . 

Ένα πλάσμα βγαλμένο από τους μύθους και τους θρύλους  , ένα πλάσμα πέρα από κάθε φαντασία . Το πλάσμα αυτό πέρνει μορφή τα μεσάνυχτα όταν η πανσέληνος αγκίξει το κέντρο του ουρανού . Αυτό το πλάσμα ήταν η καταδίκη μου .