Καινούργια Αδέλφια

23:00

Είναι 22:30 και η καρδιά είναι έτοιμη να σπάσει. Τρέμω ολόκληρη από την αγωνία. Τι μπορεί να με περίμενε; Προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου πως δεν είναι τίποτα σοβαρό και ότι μετά από όλη αυτή την παρεξήγηση τα πράγματα θα πάρουν πάλι του φυσιολογικούς τους ρυθμούς . Προσπαθούσα να με πείσω πως είμαι τρελή , πράγμα που δεν ήταν και δύσκολο μιας και όλη αυτή η τερατώδης ιστορία που είχα φτιάξει με το μυαλό μου δεν θα μπορούσε να υφίσταται. 

Η ώρα περνούσε βασανιστηκά αργά ,σαν κάποιος επίτηδες να πάγωσε τον χρόνο προσπαθώντας να με αποθήσει από το να μάθω την αλήθεια . Το μυαλό πολλές φορές σου παίζει περίεγα παιχνίδια , ιδιαίτερα όταν είσαι φοβησμένος .  Κατέβηκα στο σαλόνι .Δεν ήταν κάνεις. 22:50.Η καρδιά σταματά . Υδρότας κυλά στο σώμα μου . Φόβος . Αγωνία . Τρόμος και προσμονή . Ήρθε η ώρα να δέσω την ζώνη μου και να ατοιμαστώ για το ταξίδι μου στο άγνωστο . Άραγε υπήρχε γυρισμός ή ήταν εισητήριο της μιας διαδρομής . 

Ανέβηκα τα σκαλιά τρέμοντας  κοιτάζοντας συνεχώς πίσω μου με το άγχος πως κάποιος θα μπορούσε να με παρακολουθεί και έφτασα στον δεύτερο όροφο. Κάνεις. Ένα κρύο αεράκι διαπέρασε την ραχοκοκαλιά μου κάνοντας με να ανατριχίασω και να πισωπατήσω .. "Ψάχνεις κάποιον;" άκουσα μια τραχιά φωνή ακριβώς πίσω από το αυτί μου. Αυτόματα τηνάχτηκα. Γύρισα αργά προς τα πίσω ενώ ταυτόχρονα προσπαθούσα να καθισηχάσω τον εαυτό μου . Χωρίς καμία έκπληξη ο Έρικ βρισκώταν από πίσω μου χαμογελώντας μου και κοιτώντας με τα υπέροχα μάτια του .

 " Ήρθε η ώρα." Είπα με όσο το δυνατόν λιγότερο χρώμα στην φωνή μου .Εκείνος με κοίταξε με λυπημένο ήφος κάνωντας την καρδιά μου να σκηρτήσει . " Είσαι σίγουρη; " ρώτησε προσπαθώντας απελπισμένα  να με κάνει να αλλάξω γνώμη. Έβλεπα την θλύψη να διαγράφεται σε όλο του το σώμα και αυτό με πονούσε αλλά έπρεπε να ξέρω , το είχα ανάγκη . " Απόλυτα. "

" Τότε θα μάθεις " είπε. Δευτερόλεπτα μετά το χέρι του βρισκώταν να κρατά βίεα τον λαιμό μου και το σώμα μου συγκρούστηκε με τον απέναντι τοίχο . Όλα έγιναν τόσο γρήγορα που δεν μπόρουσα να συνηδητοποιήσω την κατάσταση στην οποία βρισκόμουν . Τα μάτια μου είχαν κλείσει από τον πόνο της πρόσκρουσης και μετάνοιωσα την στιγμή που τα άνοιξα . Μάτια στο χρώμα του αίματος , εχμυροί απιλητικοί κυνόδωντες και δολοφωνικό χωρίς ψυχή βλέμμα . 

" Τι συμβαίνει" ψυθίρισα με δυσκολία μιας και το χέρι του έσφιγγε επικίνδυνα τον λαιμό μου.

" Ακόμα δεν, κατάλαβες; " ρώτησε με ειρωνία." Είμαι ένα τέρας όπως και ο φιλαράκος σου ο Λούκας. Μπορεί να μην είμαστε ίδιοι αλλά παραμένουμε και οι δύο τέρατα. "έσφτησε τις λέξεις . 

"Αυτό δεν είναι αλήθεια, δεν είσαι έτσι και το ξέρεις είπα. " Τι ξέρεις εσύ" είπε και απομακρύνθηκε από μένα. " Ξέρω ότι δεν θα με έβλαπτες και αυτό αυτόματα δείχνει ότι δεν είσαι τέρας ."Προσπάθησα να τον αγκαλιάσω αλλά απομακρύνθηκε . " Σε παρακαλώ κοίταξε με , είναι αδύνατον να είσαι τέρας . Δεν μπορώ να είμαι ερωτευμένη με ένα τέρας " είπα και τον είδα να ταράσεται . Τα μάτια του πείραν ξανά το φυσιολογικό τους χρώμα , και με κοίταξε με προσμονή . 

Ήταν ξεκάθαρο πως αυτή την στιγμή στο κεφάλι του επικρατούσε ένας μικρός πόλεμος , αυτός της λογικής και της καρδιάς , δεν ήμουν σίγουρη για το ποια πλευρά θα κέρδιζε στο τέλος αλλά ήλπιζα να με καταλάβει . "Πρέπει να φύγεις " είπε τελικά και γύρισε την πλάτη . " Σε παρακαλώ μην με διώχνεις μακρυά σου , εξήγησε μου . Ποιος είναι ο κόσμος σου και τι ακριβώς ενοούσες όταν μίλησες για τον Λούκας " ρώτησα " Έχεις ακόμα πολλά να μάθεις " απάντησε και χάθηκε στις σκιες . 

ΠΩΣ ΣΑΣ ΦΑΝΙΚΕ ; ; ΔΩΣΤΕ ΙΔΕΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΣΥΝΕΧΙΣΩ.