Summer Love (Harry Styles fanfic)

Part 20

Sorry dat het weer zo lang duurde maar hier.. ENJOY!

------------------------

Ik word wakker door mijn barstende hoofdpijn. Ik druk meteen op het rode knopje en ga dan weer in het ziekenhuisbed liggen. Na 5 minuten staat er een verpleegster in mijn kamer. Ze geeft me een pijnstiller en gaat dan weer weg. Ik leg me weer neer maar slapen kan ik toch niet meer. Heel de tijd denk ik aan Harry en Noor. Wie is zij toch? Ik voel tranen over mijn wangen lopen maar ik veeg ze direct weer weg. Niemand hoeft me huilend te zien. Straks mag ik naar huis, daar moet ik nu aan denken. Ik moet me nu voor 100% concentreren op mijn revalidatie en niet op Harry en Noor.

Om 12h hebben mama en Sara al mijn spullen ingepakt en zijn we klaar om te vertrekken. Ik zit in een rolstoel. Hoe moet ik dit ding laten bewegen? Oh god, hoe moet ik hieraan beginnen? Mama ziet dat mijn gezicht van blij naar verdrietig.

Mama: 'Wat is er schat?'

Ik: 'Ik ga het niet kunnen.'

Mama: 'Jawel! Je bent sterk!'

Ik: 'Het gaat echt zwaar worden om ooit nog te kunnen lopen!'

Mama: 'Samen kunnen we het wel!'

Ik: 'Ik hoop het.'

Mama kan me echt altijd terug laten lachen, net zoals Harry. Nee, nee. Stop Anoushka! Nu niet aan Harry denken! Ik word uit mijn  gedachten gehaald door Sara die om mijn schoot komt zitten zodat ze niet moet lopen. Ik hou haar vast terwijl mama ons voort duwt. Papa heeft mijn zak vast en loopt naast ons. Ik ben blij met mijn familie en ik wil ze voor geen geld verliezen! Papa zet me in de auto, naast Sara, dan vertrekken we naar huis.

*thuis*

Papa draagt me naar binnen en daar zie ik het. Daar zie ik ze staan. Hanne!

IK: 'HANNE!'

Hanne: 'ANOUSHKA!'

Ik: 'Wat doe je hier?'

Hanne: 'Euhm, jou steuen!'

Ik: 'Eerlijk zijn Hanne, ik zie dat je liegt!'

Hanne: 'Oké, ik kom al mijn spullen pakken.'

Ik: 'Hoelang blijf je hier nog?'

Hanne: 'Vanavond ben ik weer weg.'

Ik: 'Ow, oké.'

Ik probeer te alchen maar het kwets me echt. Ik ga mijn beste vriendin nooit meer zien! NOOIT MEER! Ik ga haar zo hard missen! Na 13 jaar vriendschap moet ik afscheid nemen van het meisje waar ik alles mee deel, waar ik alles mee doe, oh god! Nog eens een extra last! Maar nu moet ik me op andere dingen concentreren. Niet op Harry, Hanne of Noor maar op mijn revalidatie dat ik weer kan lopen. Dat is nu het belangrijkste.

Papa brengt me naar mijn kamer en Hanne volgt. Ik vertel haar het hele Harry verhaal en ze troost me zoals altijd. Hoe moet ik in godsnaam zonder haar overleven? We lachen en praten nog heel de dag tot ze door moet. Ik knuffel haar wel 10 minuten lang want het is tenslotte onze laatste knuffel..

Ik: 'Ik zal je missen!'

Hanne: 'Ik jou ook!'

Ik: 'Ik hou van je!'

En weg was ze... Voor altijd naar Italië, ik zal haar missen maar ze blijft voor altijd in mijn hart! Papa draagt me dan weer naar boven en zet me op mijn bed. Ik neem mijn laptop en start hem op. Ik open facebook en twitter. Ik heb heel veel berichten op facebook en ook op twitter maar mijn oog valt op een speciale tweet.. Van Harry...

@Harry_Styles: "She's in hospital and it's my fault! Don't know what I've to do! I still love her! Damn, I hate my life!"

Ik lees hem wel 10 keer en dan scrol ik verder. Ook de andere  jongens hebben iets over me getweet. Wat zijn het toch schatjes! Ik ben blij dat ik hen nog heb, ze bregen altijd weer vreugde in mijn leven, buiten Harry dan. Ik besluit om zelf ook nog een tweet te plaatsen.

@Anoushka_: "Thanks everybody! Im fine :) I'll get trough this! Love you all <3"

Ik druk op tweeten en ik krijg meteen weer veel reacties en vragen. Ik negeer het en sluit mijn laptop. Ik ga op mijn bed liggen en denk aan morgen. Mijn eerste revalidatie dag.. Ik ben benieuwd.