Bardziej bogini niż heroska...

Przed misją...

Dzień misji zbliżał się coraz szybciej. Katherine była bardziej zdenerwowana niż wszyscy. Może dlatego, że była to jej pierwsza misja, ale inni obozowicze, widząc jej chłodne spojrzenie, woleli trzymać się z daleka od córki Hadesa. Przy śniadaniu mało się oddzywała, co zauważył zawsze pogodny Percy.
-Nie przejmuj się misją. Na początku zawsze jest trudno...-urwał i popatrzył na jej szklankę, którą trzymała kurczowo w rękach- Katherine...twoja ręka...
Dziewczyna dziwnie na niego popatrzyła, ale gdy zauważyła, że wszyscy przy stole wpatrują się na jej rękę, także spuściła wzrok.
Szklanka była pokryta lodem, a talerz dopiero zachodził chłodnym szronem. Szybko puściła rękę, a lód zaczął topnieć.
-Wszystko w porządku, Kate?- w Obozie tylko Nico zwracał się do niej tym zdrobnieniem, także od razu wiedziała, że to on zadał pytanie.
-Tak, zamyśliłam się tylko...-wstała od stołu, zapominając o tym, by oddać ofiarę bogom.

Siedziała w miejscu, gdzie ostatnim razem była z Damonem. Nigdy za bardzo nie szanowała roślinności. Ze względu na jej moce, dość trudno było jej nie niszczyć pięknych kwiatów, które wszędzie rosły.
Spojrzała na swoje dłonie, czując w nich narastającą moc, która była jej jedyną obroną.
-Widzę, że spodobało ci się to miejsce. -Damon usiadł koło niej na trawie, zupełnie zaskakując ją swoim przybyciem.
-Chciałeś mnie nastraszyć?
-Mogłem, ale bałem się, że mnie zamrozisz albo zamienisz w ducha...-przerwał, kiedy Kate śmiejąc się szturchnęła go w ramię.
-Oh, daj spokój.
Śmiali się razem i Katherine zrozumiała, że zależy jej na Damonie. Odkąd wyszła z Podziemia, nie spotkała jeszcze, oprócz Nica, tak ważnej dla niej osoby.

                       *************                                       -Naprawdę myślisz, że założyłbym coś takiego?
Nico stał w pokoju Willa, trzymając w ręku żółtą bluzkę z napisem 'Sunny Boy'. Syn Apolla wręczył mu ją z okazji jego imienin.
-Dlaczego nie? Jest bardzo ładna. Poza tym nosisz same ciemne rzeczy.
-Jestem synem Hadesa. Mam tylko ciemne rzeczy.-powiedział Nico i dodał- Nie ubiorę tego.
-A jak cię bardzo poproszę? -uśmiechnięty Will, pocałował Nica w usta i czekał na jego reakcję.
Nico, zmarszczył na chwilę brwi i zniknął w cieniu. Will zdziwiony sytuacją, stał bez ruchu. Równo pięć sekund później, Nico znów pojawił się w cieniu, tym razem uśmiechnięty.
-Założę to, jeśli ty założysz to-powiedział i wyciągnął wysoko rękę, z której zwisała czarna bluzka z białą czaszką.
Will zbladł i popatrzył jeszcze raz na Nica. Uznał, że nie ma innego wyboru, więc powiedział po długim namyśle:
-Ok. Założę.

                         *************

Przepraszam, że tak rzadko dodaję rozdziały, ale zwyczajnie mam mało czasu. Mam nadzieję, że lubicie Damerine i Solangelo :)