Marinette zwykła dziewczyna. Adrien zwykły chłopak. Ta dwójka uczęszcza do gimnazjum. Mają po 14 lat i są superbohaterami Paryża. Niestety nie znają swych tożsamości...
Nowa superbohaterka to córka władcy ciem.
Czarny Kot dowiaduje się kim jest Bied...
- Przestań. Musimy walczyć. To nie czas na to... a tak w ogóle to... - nie dokończył.
- Okej, myślałam, że lubisz jak ci tak robię. Spoko teraz musimy walczyć. A tak w ogóle to co? - zapytała rzucając swoje yo~yo w drzewo.
- Nic... - odpowiedział rumieniąc się. Diamentowa rzuciła około osiem kryształów na Biedronkę. Czarny Kot ją uratował raniąc się w policzek. Miał głęboką ranę... Krew mu zaczęła mocno wyciekać z policzka.
- Jezu! Czarny Kocie nic ci nie jest? - Widziała tylko jego rękę z krwi. Kot odwrócił się. Biedronka zobaczyła ranę.
- Nie! Gdybyś bardziej uważała to by do tego nie doszło. Ale spoko. - odpowiedział trochę zły na Biedronkę Kot.
- Wybacz... - łzy napłynęły jej do oczu.
- dobra tylko nie płacz. - powiedział Kot.
- Yhmm.. uważaj tam za tobą! - Kot odwrócił się, a kolejne kryształy poraniły jego rękę. Naszczęście lewą... - Kocie! - wykrzyczała Biedronka.
- To nic... - odpowiedział Kot. Chwycił swój kicikij i pobiegł prosto na Diamentową.
- Czarny kocie... oddaj swoje Miraculum. Nie masz już dość moich Kryształów? - zapytała Diamentowa.
- Nie oddam ci Miraculum! A te twoje zabawkowe kryształy nic mi nie zrobią. - odpowiedział uderzając ją kicikijem w brzuch.
- Ałłaaa... To nie bolało! - wykrzyczała chwytając się w uderzone miejsce,
- Ahahah... to czemu mowisz ałłaaa? - zapytał czarny kot. - A ty czemu mówisz że te kryształy to zabawki? Skoro zrobiły ci takie rany? - zapytała.
- Yhh... no bo... to chyba złe określenie którego chciałem użyć. Ale nie będę się starał. - Powiedział Kot stając przed Diamentową.
- Nic z tego nie rozumiem. Nie wiem w ogóle co ty powiedziałeś. - powiedziała Diamentowa.
- Czarny Kocie co ty wyprawiasz? - Wcięła się Biedronka.
