BİR KAHVE

ÖLÜM

Şarkılar eşliğinde arkadaşlarla ettiğimiz sohbetimiz sırasında telefonum çalmaya başladı.Bu seste hiç bir şey duyamayacağım için dışarı çıktım. Tüm neşemle arayanı cevapladım.

"Alo"

"Demet..." teyzemin ismimi söylemesinden sonra hıçkırarak ağlaması içimde bir şeylerin kopmasına yetmişti. 

"Teyze iyi misin?"

" Demet ablan olmadı yenemedi." teyzemin bu sözlerinden sonra telefon elimden kaydı. Yere düştüğündeki sesi kulağıma nedense olduğundan dahada şiddetli gelmişti. Ellerimi yüzüme geçirerek bağırmaya başladım. Olamazdı. Ablam o illet hastalığı yenmeliydi. O kaybedemezdi. Beni bırakamazdı. Ellerim titremeye başlamıştı. Ayakta duramayacağımı anladığımdan kendimi yere attım.

"Demet?"

Aysu'nun sesini duymamla kafamı arkaya çevirdim.

Hızla yanıma gelerek bana sarıldı. 

"Ne oldu?"

Sadece ona bakmakla yetinebiliyordum. Konuşmak bile canımı çok yakarken gerçeğe inanamıyordum. Birden çığlık attım. Aysu biraz irkilsede tekrar bana yaklaştı.

" Ablam.Yenemedi."

Gözlerime bir kaç saniye boş boş baktıktan sonra onunda gözleri dolmaya başladı. Ağlayarak ona sarıldım.

"Oda beni bıraktı.Sözünü tutamadı.Ablam ilk defa verdiği sözü tutamadı."

İnanmak istemiyordum. Titreyerek ayağa kalktım. Aysu'da benimle birlikte ayağa kalkmıştı. Onu kenara iterek hızla mekana girdim. Bizimkilerin yanına gittiğimde hepsi arkamdan gelen Aysu'ya yüz göz hareketi yaptı.

Sadece onlara "yenemedi." demekle yetinerek çantamı alıp dışarı çıktım. Hızla taksi durdurup hastaneye doğru sürmesini söyledim.

Hastaneye geldiğim gibi arabadan dışarı çıkarak artık alıştığım odaya doğru ilerledim. Koridorun başında teyzemi gördüğüm gibi yanına gittim.

"Hadi ama bu kadar şaka yeter. Bak çok güldüm." diyerek sahte bir kahkaha attım.

Teyzem başını olumsuz sallayarak bana sarıldığı an onu iterek ayağa kalktım.

Ellerimi saçlarımda gezdirdikten sonra bağırarak konuşmaya başladım.

"Şimdiden seni özledim papatyam. Hadi abla gel.Lütfen." sonlara doğru sesim güçsüz çıkmıştı.

"Bana tutamayacağım bir sözü vermem demiştin.Peki bu ne abla?" diyerek tekrar bağırdım.

Hızla odaya girdim. Ablamın yüzünü örten hemşireye

"Dokunma. Onun melek gibi olan yüzünü örtemezsin." diyerek bağırdım. Ona doğru ilerleyip kenara ittim. Sanki bana kızacakmış gibi hissettim bir an.Yüzüne bakmaya korkuyordum.Ona bakmayarak hızla hastaneden çıktım.Hiç yollara bakmadan hızla ilerlemeye başladım.Yorulduğum için KENDİMİ AĞLAMALARIM ARASINDA YERİ BİR ÖRTÜ GİBİ SAKLAMIŞ PAPATYALARIN ÜSTÜNE BIRAKTIM. BELKİ HALA İNANAMAMIŞTIM."Bir kahve ?" SESİN GELDİĞİ TARAFA DOĞRU KENDİMİ DÖNDÜREREK AYAĞA KALKTIM. HAYIRDIR ABİCİM SEN DER GİBİ BAKIŞ ATTIM. BENİ TAKMAYARAK YANIMA OTURDU.

"Hayırdır?"

"Efendim?"

"Sen diyorum ne iş?"

Yüzünü saniyelik bana çevirerek kahkaha atmaya başladı.Sinir. 

"Ay dur herkes seni mal sandı rezil olma diye bende gülüyorum bak ha-ha.Çok komik demi.Bok var zaten."

"Evet evet kesinlikle."