Mistrz I Uczennica

Epilog: Gdy Śmierć przychodzi pierwsza

Yato, ubrany w bardzo elegancki, ciemny garnitur stał przed lustrem. Miał worki pod oczami z bezsenności. Przeczesał palcami włosy, choć wygląd go teraz zupełnie nie interesował.
Koło godziny później już pomagał nieść innym trumnę Mio, wykonaną z czarnego drewna.
Miłość i Śmierć idą w parze i jedno jest zazdrosne o drugie. Gdy przybywa Miłość i gdy zdajemy sobie w końcu sprawę z jej obecności, zwykle jest już za późno. Przybywa Śmierć by odebrać nam ukochaną osobę i dać nam siebie odczuć równie mocno co jej przyjaciółka. A gdy to Śmierć przychodzi pierwsza, przybywa w pośpiechu Miłość- aby choć trochę uleczyć złamane serce.
Yato odczuł to aż za mocno. I żałował, że to Śmierć dotarła jako pierwsza.
Po całym pogrzebie nie odbyło się nic więcej. Co chwila umierał jakiś demon i nikt nie robił z tego powodu żadnej sensacji, a co dopiero z powodu Niewolnika? Yato zamknął się w pokoju. Zakochał się. W końcu te dziwne uczucia wobec Mio zaczął nazywać po imieniu. Mi-łość. Umarła za niego i... Dla niego. Nie był pewien, dokąd trafiają dusze demonów, ale nie dbał o to. Nie dbał już o nic. I tak już był wrakiem demona. Nie był tym samym, pewnym siebie chłopakiem, który wiedział jak ugrać dla siebie lepsze życie. Widok śmierci nie był dla niego czymś nowym, czymś niecodziennym. Ale śmierć kogoś, kogo się kocha... To dopiero ból. Ból, który jest nieporównywalny z niczym innym.
Yato rozważał już nawet kilka razy... Samobójstwo. Wiedział, że wtedy mógłby się połączyć z ukochaną. Ale wiedział też, że wtedy jej ofiara poszłaby na marne.
Musiał żyć... Dla niej.

I tak moi kochani dotarliśmy do końca! Mam nadzieję, że podobało się wam to, co dla was skrobałam tyle miesięcy! Niektórzy pewnie wymarzyli sobie inne zakończenie, no ale dla mnie nie ma nic piękniejszego w literaturze jak niespełniona miłość. Starałam się dla was i dziękuję za to, że byliście ze mną, Owieczki.
Mam nadzieję, że spotkamy się w drugiej części!
~YuNo