Chances

Chapter 13

Matapos ang mainit na halikan namagitan sa amin ay hinayaan kong makatulog si Alex na nakaunan sa aking dibdib. Aaminin kong bago sa akin ang lahat kasama narin ang kakaibang pakiramdam na nararamdaman ko ngayon  pero, di ko maikakailangang nagustohan ko ang lahat ng nangyari sa amin.

Sa katunayan nga ay kung pwedi pang lumalim sa halikan ay malugod akong mag-papaubaya pero lalo lang akong bumilib kay Alex ng ito na mismo ang tumigil nang maramdaman niyang nadadala na ako sa mga hagod at romansa niya sa akin na taliwas sa mga naririnig ko sa mga kaibigan ko tungkol sa kanila. Lalo ko tuloy napagtanto na hindi dapat agad na husgahan ang mga half-half, bakla, tomboy o kung anu pa mang pweding itawag sa mga kasariang hindi tangap ng karamihin dahil kung hahayaan mo lang  ang  sarili mong kilalanin sila ay makikita mong tulad ng mga tinatawag nilang “Normal” ay karapat-dapat rin silang respetuhin at igalang.

Habang tinitingnan ko siyang mahimbing na natutulog ay di ko maiwasang mapangiti. Taliwas kasi sa papgiging masungit nito ang ekspresyon ng mukha niya ngayon. Napaka-inosente nitong tingnan. Payapa ang ekspresyon ng mukha nitong nakaunan sa akin.

“Sana lagi ka nalang mabait sa akin. Sana lagi nalang tayong ganito.” Ang di ko maiwasang maibulong sa kanya habang masuyo kong hinahagod ang kanyang likod.

Mahirap mang aminin tanging si Alex lamang ang taong may kakayahang mag-patibok ng malakas sa aking puso. Doon ko tuloy na alala ang sinabi sa akin ni Brian.

“Possible rin na matulad ka kay Red at Niel.”

Katulad na nga ba ako nina Red at Niel na piniling mag-mahal ng isang kapwa lalake? Mahal ko na nga ba itong masungit, maldita at higit sa lahat pinaka mahirap espelinging tao sa mundo?

Siguro dahil narin nag-travel na naman ang isip ko sa planet Mars hindi ko na napansin na gising na pala ang taong tanging nagpapagulo sa utak at puso ko. Tulad ko ay nakatingin ito sa akin.

“Good Morning.” Ang bati ko sa kanya na sinabayan ko nang isang mabining halik. Doon lamang sumilay ang matamis nitong ngiti.

Oh great! No wonder na naadik ako sa taong to. Ngiti palang niya nawawala na ako sa katinuan.

“Good Morning din.” Balik naman nitong bati sa akin.

Nang aktong tatayo ito sa pagkakahiga ay maagap ko siyang pinigilan sa pamamagitan ng pagyakap ko sa kanyang bewang ng mahigpit.

“Dito kalang muna maaga pa naman.” May bahid ng pakikiusap at paglalambing kong sabi.

Bahala na talaga si Doraemon sa akin. Wala rin naman akong magagawa kung i-deny ko tong nararamdaman ko lalo ko lang pahihirapan ang sarili ko.

“Renzell Dave, kailangan kong tulungan sina nanay mag-handa.” Ani naman nito sa malambing na boses na ikinasinghap ko. Wala sa mga kaibigan kahit sa mga pinsan ko ang pinapayagan kong tawagin ako sa buo kong pangalan maliban kay papa at Dorwin. Pero kapag si Alex na ang tumatawag sa akin ng ganun kakaiba ang pakiramdam ko parang may kuryente ang hatid nito sa akin.

“Alam mo bang maliban sa papa at sa kambal ko ikaw lang ang nag-iisang taong pinapayagan kong tawagin ako sa buo kong pangalan?” Masuyo kong sabi sa kanya na sinamahan ko pa nang aking mapagpalang ngiti.

Kita ko naman ang pamumula nito dahilan para mapahagikhik ako. He may not be that vocal when it comes to his real feelings for me pero alam ko sa uri palang nang pagtitig nito sa akin na may espesyal din syang nararamdaman sa akin pareho lang siguro kaming natatakot na aminin ang totoo sa isa’t isa.

“Renzell Dave, maligo kana at mag-bihis na may mga bisita na sa loob nakahanda na ang tuwalya sa banyo. Yung mga damit mo nakahanda na rin sa kwarto.” Ang wika ni Alex sa akin habang kasama ko sa likod ng bahay nila ang bayaw nito’t tatay niya. Tumulong akong mag-ihaw at mag-luto ng ibang putahe.