Take Me

Chapter 19

NAPAPIKIT ako, nilulunod ko ang sarili sa pagtugtog ng malungkot na musika. Ninamnam ang bawat sakit na nanunuot sa kalamnan ko.

Ayokong dumilat... akala ko sa susunod na pagtugtog ko ng piano ay isang masayang musika na ang titipain ng mga daliri ko. Pero hindi pa rin pala. Dahil mas malungkot ako ngayon kesa dati. Nadudurog ang puso ko.

Gusto ko na lamang bumuka ang lupa at lamunin ako. Bakit hindi ako pweding maging masaya? Bakit kailangan niya akong saktan ng ganito? Bakit kailangan niyang ipamukha sa akin na ang tanga-tanga ko?

I just wanted to beloved! I slammed my foot on the floor while my fingers keep on pressing hard the keys.

He betrayed me! I wanted to scream out of my lungs. Ilabas ang lahat ng sakit na nabubuhay sa puso ko,lahat ng hinanakit ko sa kanya.

My eyes were like water falls, my tears running down my cheeks. My heart becomes heavy and darkened. I don't know why, pakiramdam ko may sakit ako sa puso. Sana nga meron na lang nang sa ganoon mas mapapadali ang buhay ko.

Call me crazy, but yes I really wanted to die now. I want to end this suffering of mine. It hurt, really hurts!

My fingers stop. Naalala ko ang kanta na pinangarap kong tugtugin kung sakaling ikakasal ako. Mapait akong napangiti. Hindi na mangyayari iyon, marahil ay nakatakdang manatili na lamang na isang pangarap iyon.

Until I found my fingers pressing the keys...of my dream song. Every lyrics of it reminds me of him and I could feel the sharp pain in my chest, how I wish it was not hurt as hell.

Mariin akong pumikit habang patuloy sa pag-agos ang luha sa pisngi ko. I love him so much! Damn, this pain! I hate this heart. I hate the beats of it. Bakit hindi ako pweding maging masaya? I asked looking at above, I know I wouldn't find an answer but maybe just maybe he heard what I'm asking for.

I  continue playing the piano until I felt my finger numb. It was nothing than the heart ache I'm dealing with. It was nothing than what I've been through. It was nothing than the betrayal I got from him. It was nothing.

...
I am quietly watching her. Namangha ako sa galing niya sa pagtugtog ng piano. I didn't know na may ganito siyang talento. Pero ramdam ko ang sakit at paghihirap sa bawat pagtipa niya ng mga pyesa. I hurt her again, I'm stupid! such stupid for letting her cry.

I wanted to run right after the moment I saw her crying nonstop while playing the gloomy song. I close my eyes, dinama ko ang sakit na naririnig sa bawat tugtog ng piano.

If I could turn back the time, I would not agree to that stupid deal but she's not just a deal for me. Oh, God! I love her.

Hindi ko na kinaya pa, unti-unti akong humakbang mula sa kinatatayuan ko patungo sa kanya. Niyakap ko siya mula sa likuran. I could feel her froze in shocked. Hindi siya gumagalaw, itinigil na rin niya ang pagtugtog.

"A-ano'ng ginagawa mo rito?" She choked.

"I'm sorry, love..." Tanging bulong ko sa punong tainga niya.

I could feel her body shivering. Ibinaon ko ang ulo ko sa leeg niya, she stay still. Parang takot maigalaw ang katawan. Nasa unahan pa rin ang tingin niya.

"Why do you sorry?" It was thrilled.

"Alam kong... narinig mo kami, na nag-uusap. Love... it was not my intention to hurt you. Kung ano man ang narinig mo sa mga kaibigan ko, kabaliktaran iyon sa laman ng puso ko. Hindi kita pinaglaruan, malinis ang intensyon ko sa'yo. Mahal kita mahal na mahal kita... Believe me please?"

...
KUNG sa ibang pagkakataon ay naglumpasay na siguro ako sa saya matapos marinig ang sinabi niya. Ang mga katagang hinihintay ko mula sa kanya. Pero hindi, dahil nasa iba kaming sitwasyon. Manhid na ang puso ko para maniwala sa kanya. His words doesn't get rid the pain I have on the inside.