Men Behind Boys [Completed]

Prologue

March 18, 2003

"That's enough", narinig kong sabi ni Mia sabay kuha ng baso. I looked at her and smirked.

Nandito kami ngayon sa Splash, isang bar na nag-uumpisa pa lang at pag-aari ng kabarkada ko. Katatapos lang ng last set namin. Naimbitahan kaming tumugtog para subukan kung mag-click sa mga target clients.

Tumingin-tingin ako sa paligid bago muling uminom. Mostly, mga rich college students at young professionals ang nakatambay. Well, it's Friday night. I looked at my wristwatch, it was already 10:00pm.

Tumayo ako at inubos ang laman ng baso. Napatingin sa akin ang mga bandmates ko.

"I'll drive you home", it's Miguel, the drummer. Nagmamadali nitong inubos ang laman ng bote at tumayo.

I grinned and waved my hand to say I can manage. I grabbed my guitar and tapped his shoulder, "just enjoy", I added saka naglakad papuntang exit.

"Oh, are you going home already?", salubong sa akin ni Anton, he's the owner.

I smiled, saglit na tumingin sa kanya at nakipagkamay sa paraang kami-kami lang ang nakakaalam.

"Maaga pa", dagdag niya at tumingin sa labas. Sinundan ko ng tingin ang tinitingnan niya, nagsisimula ng umambon.

"Magkita na lang tayo bukas", sagot ko at dumiretso sa parking area.

"Randell!", si Mia na naman. I sighed at pinagpatuloy ang pag-aayos ng gitara sa likod ng sasakyan. "Randell..." naramdaman ko ang presensya niya sa likod ko. Lumingon ako at sinara ang pinto. Sumandal ako sa pinto, namulsa at tinitigan siya. Nakatitig rin siya sa akin.

The rain started to fall at unti-unti na rin kaming nababasa. I smiled and raised my brows, waiting for her to speak.

"T-tita Ingrid j-just called, she asked me to drive you home," hindi siya nakatingin sa akin. Alam ko na hindi sya nagsasabi ng totoo.

Imbes na mainis ay napangisi ako, tumango-tango ako at lumapit, "Maybe she's just worried, hindi ko pa kasi siya kinakausap since this morning", sabi ko.

Tumingin siya sa akin at tumango, "She's calling you s-several times... hindi ka raw sumasagot, that's why she called me."

I smiled at her and patted her in the head, "Too bad, because she didn't call me since this morning kaya hindi pa kami nakakapag-usap. I didn't see any missed calls either," itinaas ko pa ang cellphone ko at pinakita.

I grinned when she looked at me. Alam kong napahiya siya.

"I'm fine,okay? Don't worry, I will call you." Ginulo ko pa ang buhok niya bago sumakay ng kotse. Saglit siyang napaatras ng paandarin ko ang sasakyan.

"Pumasok ka na, umuulan na. Tell Miguel to drive you home, utos ko yan", I commanded. Nagsimula siyang maglakad papasok ng bar. Hinintay ko na siyang makapasok bago paandarin ang kotse.

Wala nang traffic at lumalakas na rin ang ulan. Medyo madilim rin sa bahaging iyon ng Antipolo. Hindi pa ako nakakalayo nang mapasin ko ang isang kotse sa likuran. Napakunot-noo ako nang matitigan ang sasakyan. I am not that stupid para hindi malaman na sinusundan ako ng mga nasa kotse. I even saw the car in the parking area kanina. 'Not now'

Nag-focus ako sa pagdrive ng tumunog ang cellphone ko. It's my mom.

I wore my earphone and answered the call, "Mom..."

"Where are you?" Pigil ang iritasyon sa boses ni Mommy. Hindi ako sumagot dahil patingin-tingin ako sa rearview mirror.

"Mamaya na tayo mag-usap, mom", I ended the call and looked at the rearview mirror. 'Nakasunod pa rin sila'.

Binilisan ko ang pagpapaandar habang nagpipindot sa cellphone, trying to call Anton. He picked-up the call.

"Dre, gusto mo ba ng konting exercise?", Natawa ako sa sagot nIya. I ended the call and stopped the car.

As expected, nag-overtake ang kotse at huminto. Kasunod nito ay may dumating pang dalawang motor na may sakay na tig-dalawang tao. I counted one to five at isa-isang bumaba ang laman ng sasakyan.

'Walo lang?', napangiti ako. Dapat pala ay hindi ko na tinawagan si Anton. Bumilang lang ako ng limang segundo bago bumaba ng sasakyan.

"What do you want?" sinipat ko isa-isa ang mga itsura nila. Medyo madilim sa bahaging iyon at bahagya lang naiilawan ng poste ang mga mukha nila. 'I know you'.

Hindi sila sumagot at ngumisi lang. Napatingin ako sa kotse nang bumukas ang pinto sa bahagi ng driver's seat. Bumaba ang isang lalaki. Hindi ko agad mabistahan ng mukha nito.

Dahan-dahan siyang lumapit sa amin hanggang sa mailawan ng poste ang mukha niya. He smiled at me and smirked. He looked bored pero hindi nakaligtas sa akin ang masama nyang tingin.

"How are you, Randell?" he said in a humorless voice. Like it was a threat, rather than a friendly question.

"Karl..."

************

Posted: October 2013 / fleurdelyz

Edited: August 2015/ averain1986 & anikamayari