I'll be there when you're Insecure... |J.B|

Two

Czytając słuchaj piosenki !!
Miłego czytania :*
Vickax
~~~~~~
Wstałam dzisiaj bez budzika. Dziwne... Czasami nawet miska zimnej wody wylanej na mnie w czasie snu nie da rady mnie obudzić. A tu jednak, wstałam sama bez pomocy nikogo i niczego... Wstałam i ubrałam białą zwiewną bluzkę na ramiączka, dżinsy (troszkę podarte z powodu zakładania ich od razu po praniu). Poszłam do łazienki umyłam zęby i twarz spoglądając ukradkiem czy moja cera się poprawiła. Nie było najgorzej ,więc dziś nie trzeba iść do łazienki głównej. Rozczesałam swoje długie po kołtunione włosy i postanowiłam ich nie spinać, zrobiłam sobie lekki makijaż z mniejszą ilością podkładu niż zawsze. Zrozumiałam ,że skoro mam już 17 lat powinnam zacząć używać kosmetyków do ozdabiania mojej twarzy. Z wielkim wahaniem sięgnęłam bo kosmetyczkę w której trzymam czarny eyeliner ,który dostałam na moje 16 urodziny od mamy, która twierdziła ,że nie długo nie będę się z nim rozstawać. Zrobiłam nim króciutkie kreski i spojrzałam na swoje dzieło. Nie powiem ,że było fatalnie jak na pierwszy raz. Nie było też najlepiej. Ale na pewno czułam się ładniejsza. Przeglądając tak się w lustrze zrozumiałam ,że muszę zaraz wychodzić. Szybko użyłam dezodorantu i spryskałam się dostanymi na święta perfumami Coco Chanel.

  Zbiegając po schodach zauważyłam ,że mamy już niema. Co tu się dziwić ,zawsze od szóstej nie było jej w domu. Na szczęście ujrzałam zrobione przez nią świeże kanapki na ciemnym chlebie z sałatą i pomidorem, pokrojonym tak cienko i idealnie ,że nawet szef kuchni musiałby siedzieć dobrą godzinę by tak pokroić jednego pomidora. Jak to moja mama zawsze lubiła stawiać wysokie poprzeczki. Porwałam kanapkę ,zerkając lekko na zegarek... Nie było po co się spieszyć... Dochodziło dopiero do godziny 7.00. Spojrzałam na kanapkę w ręku i odstawiłam ją z powrotem na talerz , który wzięłam w rękę i zaniosłam przed telewizor gdzie wygodnie się rozłożyłam. Wzięłam do ręki pilot i włączyłam telewizor. Akurat leciała powtórka mojego ulubionego serialu "Dla mnie to zwycięstwo". Serial jest o ludziach ,którzy robią różne głupie rzeczy aby przejść do następnej rundy. Kiedyś prosiłam mamę aby pozwoliła mi wsiąść udział ale była uparta jak osioł i mi nie pozwalała. I miała rację. Kilka tygodni później jeden z uczestników utopił się!! Nikt z prowadzących nawet nie raczył mu pomóc. Stali osłupieni patrząc jak bezbronny człowiek umiera. Zapewne mają teraz bardzo duże problemy z sądem. Od tej pory nie za bardzo mam ochotę brać udział w różnych telewizyjnych konkursach. Po zjedzeniu kanapek jeszcze raz spojrzałam na zegar była 7.20. Odłożyłam talerz do zlewu i pobiegłam na górę po torbę i telefon. Gdy schodziłam na dół przejrzałam czy w torbie mam wszystkie potrzebne książki. Wszystko się zgadzało. Na dole założyłam moje czerwone converse'y i wyszłam z domu. Zamknęłam drzwi na górny zamek i schowałam klucze do torby po czym założyłam ją na ramie i ruszyłam w stronę szkoły...

  Po drodze założyłam jeszcze słuchawki ,puszczając moją ulubioną piosenkę "Rihanna- Disturbia" odgłaszając przy tym iPhone'a na maksa. Wtedy mam chwilę dla siebie. Zamykam się w własnym świecie. Ja i muzyka. Nagle poczułam delikatne pociągnięcie za rękaw mojej kurtki. Zaczełam odwracać głowę w stronę pociągnięcia. Natychmiastowo dostałam długie buziaka w usta. Poczułam delikatne ale zarazem męskie dłonie na mojej tali. Był  to mój chłopak David. Po krótkiej chwili przypomniałam sobie ,ze stoimy na środku chodnika a dookoła są ludzie ,którzy patrzą się na nas jak na idiotów. Oderwałam się od Davida. Nie zdążyłam nic powiedzieć a usłyszałam szept do mojego ucha.
-Jak się masz moja księżniczko?- spytał David swoim miękkim głosem.
-Teraz już lepiej, a ty?- spytałam patrząc w jego głębokie niebieskie oczy.
-Też lepiej. Powinniśmy już iść.- stwierdził. Objął mnie ramieniem tak ,że jego prawa ręka obejmowała mi szyję, a dłoń spoczywała na prawym barku. W taki sposób ruszyliśmy do szkoły. Ja wtulona w jego rozbudowaną klatkę piersiową ,która pachniała męskimi perfumami.  Tematy nigdy nam się nie kończyły, zawsze były rzeczy o ,których mogliśmy porozmawiać.

  Przed główną bramą szkoły zatrzymaliśmy się , daliśmy sobie buziaka i rozeszliśmy się ,ponieważ mamy zajęcia w różnych skrzydłach. Kiedy szłam w stronę boiska w którym zazwyczaj przesiaduję z Vicki, zobaczyłam małego człowieka biegnącego z końca boiska. Była to Vicki. Vicki jest blondynką o głębokich niebieskich oczach. O cerze bez skazy. Żadnego pryszcza!! A w dodatku jest bardzo zgrabna! Była dziś ubrana w czarne leginsy ,które delikatnie podkreślają jej pupę ,bluzkę w panterkę, którą prawdopodnie nie dawno kupiła bo nie miała jej wcześniej. Tak samo jak wysokich czarnych koturnów utrzymywanych na dwóch grubych krzyżujących się paskach. Spokojnie szłam w stronę boiska gdzie ona nadal biegła w moją stronę. Nie dziwię się jej, w takich butach, mi też zajęłoby to wieczność.
-Kobieto! -krzyknęłam piorunując ją wzrokiem -co ty wyprawiasz! Masz zamiar chodzić tak po szkole! Wyglądasz jak Selena Gomez!
-Naprawdę ??  -powiedziała Vicki piskliwym głosem- W końcu... Ale nie musisz na mnie krzyczeć... a wyglądam tak dlate...
-Idziesz poderwać tego chłopaka z drużny baseballowej?! Wiedziałam...   ale on chyba lubi mniej wyzywające ciuchy, ale zawsze możesz spróbować.
-Nie głuptasie... Wyglądam tak bo jutro jest koncert Biebera na ,którego mam dwa bilety!!!
-No to super. Yeeej!! Huraa!... -powiedziałam podnosząc ręce w górę i udając okrzyk zwycięscy- A kto będzie tym "szczęściarzem" i dostanie ten drugi bilet?
-Ama ty czasami w ogóle nie  myślisz ... No oczywiście ,że ty!!
-Aha super... Poczekaj chwileczkę co ty powiedziałaś?!! Ja mam iść z tobą na koncert tego frajera!!! Oszalałaś! - krzyczałam takk głośno ,ze prawdopodobnie cała szkoła wiedziała o czym rozmawiamy.
Na moje szczęście zadzwonił dzwonek. Po raz pierwszy ucieszyłam się tak bardzo na jego dźwięk. Ja i Vicki znajdujemy się w innych klasach co powoduje zero kontaktu z nią na lekcji. Gorzej z przerwą.    Muszę coś wymyślić...

  Na następnych kilku przerwach udawałam ,że uczę się do sprawdzianu z fizyki ,który mam na ostatniej lekcji ,więc miałam ją tak jakby z głowy... Gdy skończyło się 8 godzin męczarni jako pierwsza wybiegłam z klasy jak i z szkoły. Na szczęście na schodach nie było jeszcze "Diamentowych dziewczyn". Poczułam lekką ulgę, ale nie mogło być tak bajecznie skoro na głowie miałam jeszcze Vicki. Wybiegłam przez główne bramy szkoły i gdy poczułam się dosyć bezpiecznie nałożyłam znów słuchawki na uszy i usłyszałam przerwaną mi rano piosenkę. Przypominał mi się David. Jego głębokie  niebieskie oczy. Wtedy do mnie doszło jakiego mam wspaniałego chłopaka. Przeszkodziło mi znów pociągnięcie za kurtkę. Tym razem już mniej delikatne. Tym razem zdjęłam słuchawki i szykowałam się na buziaka. Niestety tak się nie stało, za to zobaczyłam stojąc przede mną wściekłą Vicki.
-Nie dość ,że unikasz mnie cały dzień to zapominasz o mnie i wybiegasz z szkoły!
-To nie tak-zaczęłam tłumaczyć -chodzi oto,że ja go nie lubię. Nie trawię. I do dziś zastanawiam się jak dziewczyny mogą go tak kochać.
-Hmmm... chyba zapomniałaś jaką przysługę CI wyświadczyłam -odpowiedziała- Nie pamiętasz już jak zbiłaś okno u pana dyrektora grając w piłkę nożną! Postawiłam się za ciebie! JA dostałam naganę, uwagę i zawieszenie w prawach uczniach, ponieważ wiedziałam jak trudno Ci po stracie ojca następnie wszystko dookoła się waliło powiedziałaś ,że się odwdzięczysz... A ty co na głupi koncert nie możesz z mną pójśc... -powiedziała Vicki z łzami w oczach.
Wtedy zrozumiałam co się właśnie stało Vicki była przymnie zawsze nieważne co a jak się odzwdzięczam...
-Pojdę... I będę się bawić za wszystkie czasy! -powiedziałam prawie płacząc- nie wiedziałam ,że ty tak się czułaś .. Przepraszam...